Την γνώρισα ως συντάκτρια του εκπαιδευτικού ρεπορτάζ στο Υπ. Παιδείας το 1988. Πάντα αξιοπρεπή με ενδιαφέρον για την ουσία των θεμάτων και όχι για τις εντυπώσεις. Αθόρυβη και χωρίς να προβάλει ποτέ την προσωπική της ιστορία.
Για την ζωή της, υπάρχουν καταλληλότεροι από μένα να γράψουν.
Αντίο Ελλη.
Monday, October 26, 2009
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
Posts
κ.Υφυπουργέ,
ReplyDeleteχάρηκα ιδιαιτερα για αυτό το post σας. Και για την λιτοτητα που το χαρακτηρίζει. Αυτήν που πραγματικά άξιζε το μέγεθος της Ελλης Παππα.
Απο την άλλη, υπάρχουν άνθρωποι στην συγχρονη ελληνική ιστορία και κοινωνια, που περα απο τους προσωπικους άθλους ζωής, αντισταθηκαν στις πασης φυσεως ευκολίες. Είπαν τα μεγάλα ΟΧΙ, ...όχι μονο μια φορά. Αλλά όποτε κι αν χρειαστηκε, όποτε κι αν έκριναν, με ότι κόστος προεκυπτε. Αυτή την εικόνα της Ελλαδας, έχω την αισθηση ότι οφειλουμε να την αναδειξουμε στα παιδιά μας, στους μαθητές.
Ασφαλώς η Ελλη Παππα ήταν μια, αλλά υπάρχουν δεκαδες. Μηπως η ουσιαστική «επαφή» των μαθητών μας με όλους αυτους τους κολοσσους και του πνευματος, και των αγωνων, και της αντοχής, και των δυσκολων ΟΧΙ, θα αναδεικνυε τον νέο πατριωτισμό, χωρίς στειρες εθνικοφροσύνες, χωρίς πατριδολαγνείες, αλλά με περηφανεια. Επιτελους δεν ειμαστε μονο ο λαός που βγάζει Μενεγάκες και Λαζοπουλους.
Και εμεις αλλά και τα μικρά παιδιά μας, θα κληθουν να ζησουν σε μια πολυπολιτισμική Ελλαδα, σε μια Ελλαδα ανοιχτων συνόρων και ελπιζω ανοιχτών μυαλών. Σημερα που θα παρελαυνουν... καμαρωτά, σε μια παρελαση που όλοι ξέρουν ότι έπρεπε να έχει καταργηθεί εδώ και χρόνια, αλλά κανείς δεν τολμά, τουλάχιστον ας μάθουν τι σημαινει πατριωτισμός μεσα απο την ζωή και το έργο των ανθρωπων που έζησαν και ακομα ζουν δίπλα μας (ναι ένας εξ αυτών ειναι και ο Κριαράς), ανθρωπων που μας κάνουν περηφανους Ελληνες. Κι όλοι αυτοι έζησαν δίπλα σε ανθρωπους ...που δνε μας έκαναν περηφανους, αλλά είναι αυτοι που βομβαρδιζουν την τηλεοραση και τα ματια των παιδιών μας.
Είδα σήμερα μία εξαιρετική εκπομπή στην ΕΤ, το Μονόγραμμα, αφιερωμένο στην Έλλη Παπά. Την ίδια απογευματική ώρα στα υπόλοιπα κανάλια παρέλαυνε όλη η ανοησία του πλανήτη. Όσο το κομμάτι εκείνο της παιδείας που δυστυχώς περνάει από την τηλεόραση παραμένει στο χαμηλότατο αυτό επίπεδο, δύσκολα εκπαιδευτικές πολιτικές θα βελτιώσουν το επίπεδο των μαθητών μας. Απαισιόδοξο, αλλά ο αγώνας σχολείο-τηλεόραση λήγει συνήθως υπέρ της δεύτερης.
ReplyDelete