Το ζητούμενο ήταν ένα πρόγραμμα – αυτό είναι υπεσχημένο για σήμερα και διαδικτυακά. Αλλά οι εξαγγελίες Παπανδρέου πηγαίνουν πολύ πιο πέρα από αυτό. Το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου απέκτησε, για πρώτη φορά, έναν βασικό πολιτικό στόχο και μια κεντρική ιδέα για τη διακυβέρνηση της χώρας. Ο στόχος είναι η απο-κομματικοποίηση του κράτους. Πρόκειται για μείζονα πρόκληση για τη χώρα. Το κομματικό φαινόμενο είναι η σοβαρότερη παθογένεια της μεταπολίτευσης. Η αποκατάσταση της πολιτικής ομαλότητας ήρθε με κόστος την εγκατάσταση της κομματοκρατίας, που αποσάθρωσε τη δημόσια διοίκηση και παγιώθηκε ως η βασική τροχοπέδη για την απελευθέρωση των δημιουργικών δυνάμεων της χώρας.
Μέσα σε λίγο σχετικά χρόνο, η Ελλάδα εξελίχθηκε σε χώρα που αποστρέφεται την αριστεία. Η κυριαρχία της μετριότητας και η αναξιοκρατία είναι απολύτως συνυφασμένα με το ρόλο και τη φύση των κομμάτων τα τελευταία 35 χρόνια.
Για έναν αρχηγό του ΠΑΣΟΚ η τοποθέτηση της άρσης αυτής της κατάστασης στο κέντρο της πολιτικής του ατζέντας δεν είναι ούτε εύκολη, ούτε αυτονόητη. Ο κομματισμός και η σύνδεσή του με το κράτος και τη διοίκηση είναι η βασική πολιτική τύψη ενός κόμματος που αποτέλεσε τον καταλύτη της δημιουργίας του δικομματικού συστήματος εξουσίας στην Ελλάδα.
Μια τέτοια αλλαγή σημαίνει πολύ περισσότερα από το όνομα και τα σύμβολα, που είχαν παλιότερα συζητηθεί. Η ανακαίνιση που εισηγείται (και αναλαμβάνει ως βάρος ευθύνης) πηγαίνει πέρα από τη μαρκίζα της Ιπποκράτους και, κυρίως, των κτιρίων που έχουν μείνει, με τα μεσαία κομματικά στελέχη, στη Χαριλάου Τρικούπη. Μπαίνει μέσα στο κτίριο...
Ό,τι ήταν παλιότερα η πρόσδεση στην Ευρώπη μέσα από την ένταξη στην ΕΟΚ, η αλλαγή και η αποκατάσταση των ρωγμών του Εμφυλίου, η μείωση του δημόσιου τομέα με τις ιδιωτικοποιήσεις, ο εκσυγχρονισμός και τη ένταξη στην ΟΝΕ είναι τώρα η αποτίναξη του κομματισμού. Στόχος θεμιτός, επαρκής και όχι λιγότερο προσιτός ή απλός από τους προηγούμενους. Η επίτευξή του θα είναι ένα γιγαντιαίο και καίριο άλμα.
Αυτό ναι! Αυτό είναι εκσυγχρονισμός.
Το δεύτερο σημείο αφορά τον καμβά της διακυβέρνησης. Η προκήρυξη των δημόσιων θέσεων αποτελεί το νήμα που ενώνει το στόχο με το μοντέλο. Και η ιδέα είναι η κινητοποίηση των δυνάμεων στο εσωτερικό της χώρας που αργούν, αλλά και εκείνων που βρίσκονται έξω από τα σύνορα, για να αποκαταστήσει η Ελλάδα την υστέρηση που προκύπτει από το συστηματικό, επί δεκαετίες, brain drain, την απώλεια φαιάς ουσίας και δημιουργικότητας, με τη φυγή τόσων ικανών νέων ανθρώπων κυρίως στα πανεπιστήμια της Ευρώπης και της Αμερικής.
Το σχέδιο δεν είναι καινούργιο – και νομίζω πως εύκολα μπορεί κανείς να αναζητήσει το πρότυπο στην Αμερική της δεκαετίας του 60. Ο τρόπος που κυβερνήθηκε επί Κένεντυ και Τζόνσον έχει περιγραφεί από έναν Αμερικανό δημοσιογράφο σε ένα βιβλίο που ο τίτλος του θα μπορούσε εύκολα να βρίσκεται πίσω από τον κ. Παπανδρέου χτες στο Ζάππειο. Το βιβλίο λεγόταν 'the best and the brightest' – σε μια πρόχειρη μετάφραση “οι ευφυέστεροι και οι διαπρεπέστεροι”.
Τι ισχυρίζεται, δηλαδή, ο κ. Παπανδρέου; Ότι η χώρα έχει κατακτήσει τους βασικούς της στόχους. Την στρατηγική ασφάλεια – με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Τη νομισματική σταθερότητα – με το ευρώ. Την εσωτερική πολιτική ομαλότητα – με την ομαλή εναλλαγή στην εξουσία. Άρα, λέει, η πρόκλησή της είναι να αποδώσουν οι θεσμοί και οι επιτυχημένες εθνικές επιλογές.
Και σε αυτό παίζουν κατεξοχήν ρόλο οι άνθρωποι – τα πρόσωπα. Όχι ένα, όχι δύο, αλλά τα πολλά πρόσωπα που χρειάζονται, παντού, σε κάθε θέση ευθύνης. Να βρεθούν εκείνοι που θα κλωτσήσουν τη χώρα για να βγει από μια κατάσταση οικειοθελούς ημιαργίας.
Τα πρόσωπα, λοιπόν, θα κρίνουν. Και θα κριθούν.
Posts
No comments:
Post a Comment