Monday, June 30, 2008

Siemens: ΠΑΣΟΚ-ΝΔ 0-1

Ενδιαφέρουσα η προσέγγιση του κυβερνητικού εκπροσώπου όσο αφορά τα δύο κόμματα και την Siemens.

«Από τη μια πλευρά, έχουμε ήδη ένα στέλεχος του ΠΑΣΟΚ ή πρώην στέλεχος του ΠΑΣΟΚ το οποίο έδωσε πολύ συγκεκριμένα στοιχεία στη δημοσιότητα και φαντάζομαι και στη Δικαιοσύνη, και από την άλλη πλευρά, ένα όργιο φημών. Σε αυτό το όργιο φημών, το οποίο πέφτει επί δικαίων και αδίκων, δεν προτίθεμαι να συμμετάσχω, ούτε εγώ ούτε η κυβέρνηση».

1. Είναι πρώην ή νυν το στέλεχος του ΠΑΣΟΚ; Δεν ξέρει; Και αυτό είναι το πρόβλημα;

2. "Φαντάζεται" ότι το στέλεχος αυτό έδωσε τα στοιχεία στην δικαιοσύνη. Πως να ξέρει αλήθεια; Μόνο ο συνάδελφός του Δ. Αβραμόπουλος αισθάνθηκε άνετα την ίδια μέρα να σηκώσει το τηλέφωνο και να ρωτήσει τον ανακριτή για θέμα που τον αφορούσε και μάλιστα να ανακοινώσει την συνομιλία τους!

3. Με την λογική του κυβερνητικού εκπροσώπου, η ΝΔ κερδίζει 1-0 στο ημίχρονο. Αρα, καλά πάμε. Γιατί να ασχοληθούμε με την συνέχεια; Το ότι η ομάδα έχει τα χάλια της δεν έχει σημασία. Εμείς να κερδίζουμε, έστω και προσωρινά. Αλλωστε, όλοι οι ποδοσφαιριστές στις άκρως ευφυείς δηλώσεις τους λένε ότι βλέπουμε μόνο το επόμενο παιγνίδι.

4. Θα μπορούσε να είχε προσθέσει και το ουσιαστικό: έχουμε και τον διαιτητή μαζί μας. Γιατί να ανησυχούμε;

Ωραίος τρόπος να βελτιωθεί η λειτουργία της δημοκρατίας στην χώρα!

Και μια ανάμνηση: Πριν από χρόνια έπαιζα με ένα πιτσιρίκο ένα παιγνίδι στο οποίο εγώ θα ήμουν ο κατηγορούμενος και εκείνος ο δικαστής. Επειδή χρειαζόμασταν και εισαγγελέα δέχτηκα να έχει εκείνος και αυτό τον ρόλο. Σε κάποια στιγμή του είπα ότι χρειάζομαι συνήγορο και ορίζω τον εαυτό μου ως συνήγορο. Βλέποντας τον κίνδυνο να χάσει τις εντυπώσεις διεφώνησε και "αποφάσισε" ως δικαστής, να μου ορίσει συνήγορο εκείνος και μάλιστα τον εαυτό του! Στην έντονη διαμαρτυρία μου για το πώς μπορεί να είναι ταυτόχρονα εισαγγελέας, δικαστής αλλά και συνήγορος υπεράσπισης, απάντησε αφοπλιστικά: Μα αφού έχω τον εισαγγελέα και τον δικαστή, ο συνήγορος θα σε σώσει; Γιατί να δυσκολεύουμε τα πράγματα;







Sunday, June 29, 2008

Ο "παππούς"

Στο ποδόσφαιρο, όπως και σε πολλά άλλα αθλήματα, θεωρείται ως ιδανική ηλικία για τους προπονητές αυτή των σαράντα ή των πενήντα.

Η χθεσινή επιτυχία της Ισπανίας, όπως και η προηγούμενη της Ελλάδας πριν 4 χρόνια αλλά και της Ελβετίας, έδειξε ότι και μερικοί μεγάλοι σε ηλικία προπονητές μπορούν να πετύχουν σημαντικά πράγματα.

Μήπως γιατί δεν έχουν το άγχος να "αποδείξουν" κάτι;

Ισως αυτό να ισχύει και σε άλλες δραστηριότητες.

Friday, June 27, 2008

Η "άρρωστη" Ελλάδα

Διάβασα σήμερα ότι σε διάστημα ενός χρόνου η νοσοκομειακή φαρμακευτική δαπάνη αυξήθηκε κατά 49%  ενώ η δαπάνη των σκευασμάτων που πωλούνται στα φαρμακεία  αυξήθηκε κατά 23% . 
Τα δημόσια νοσοκομεία διέθεσαν πέρυσι 1,5 δις. ευρώ για φάρμακα.

Πόσες επιδημίες έπληξαν πέρισυ την χώρα; Η μήπως γίναμε ξαφνικά ένας ασθενικός λαός; Πόσο αυξήθηκε ο προυπολογισμός του Παναθηναικού στο μπάσκετ;

Ενδιαφέρον έχει και η εξήγηση του φαινομένου που δίνει ο πρόεδρος του Πανελληνίου Φαρμακευτικού Συλλόγου Δ. Βαγιωνάς (στο ΒΗΜΑ). Κατά την γνώμη του, η κατάργηση της λίστας συνταγογραφούμενων φαρμάκων επέφερε αύξηση της δαπάνης μόνο κατά 0,026%.

Ισχυρίζεται επίσης ότι η αύξηση της φαρμακευτικής δαπάνης οφείλεται κυρίως: 

1. Στην κυκλοφορία πολλών νέων φαρμάκων. Τον τελευταίο χρόνο στην Ελλάδα κυκλοφόρησαν 1.800 νέα φάρμακα. 
2. Στην μη εφαρμογή της νομοθεσίας περί επιστροφής του 4% από τις φαρμακοβιομηχανίες προς τα ασφαλιστικά ταμεία, ανάλογα με τον τζίρο τους. Ισχυρίζεται ότι το διαφεύγον όφελος ανέρχεται σε 100 εκατ. ευρώ. 
3.  Στην ανυπαρξία ουσιαστικού ελέγχου της συνταγογράφησης. 
4.  Στον μεγάλο αριθμό γιατρών που εκτελούν συνταγογραφία (65.000) και φαρμακείων (11.500). 
5.  Στην έλλειψη μηχανοργάνωσης στους ασφαλιστικούς οργανισμούς.

Περαστικά μας.


Thursday, June 26, 2008

Η θέση του ΠΑΣΟΚ (?) για τα μεταπτυχιακά (2)

Στην "Καθημερινή" είδα απόψε ότι ψηφίστηκε το σχετικό νομοσχέδιο. Εκείνο που μου έκανε εντύπωση είναι το παρακάτω:
"Από πλευράς ΠΑΣΟΚ, ο Κώστας Καρτάλης και ο Ευάγγελος Βενιζέλος, υποστήριξαν πως «το νομοσχέδιο ανοίγει μια επικίνδυνη κερκόπορτα» σε σχέση με την συνταγματική κατοχύρωση των ΑΕΙ, καθώς στο άρθρο 10, παρέχεται η δυνατότητα στα ελληνικά ΑΕΙ να αναπτύσσουν δραστηριότητες στο εξωτερικό, μέσω μεταπτυχιακών προγραμμάτων.
«Το μεγάλο τέχνασμα» κατά τον κο Βενιζέλο, είναι η δυνατότητα των ΑΕΙ να συνάψουν συμβάσεις δικαιόχρησης με εκπαιδευτικές επιχειρήσεις στο εξωτερικό, κατά το αντίστοιχο των βρετανικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα, δίνοντας στα Κέντρα Ελευθέρων Σπουδών που δραστηριοποιούνται στη χώρα μας, το δικαίωμα να διαμαρτυρηθούν για δυσμενή μεταχείριση"
.
Θα "συνωμοτήσουν" δηλαδή τα ελληνικά πανεπιστήμια με τα ΚΕΣ και θα κάνουν μεταπτυχιακά προγράμματα στο εξωτερικό από κοινού με ιδιώτες ώστε τα ΚΕΣ να διαμαρτυρηθούν για άνιση μεταχείρηση και να κερδίσουν την αναγνώριση των τίτλων τους! (αναγνώριση που θα κερδίσουν έτσι κι' αλλιώς από το ευρωπαικό δικαστήριο).

Wednesday, June 25, 2008

Η θέση του ΠΑΣΟΚ (?) για τα μεταπτυχιακά

Σε σχέση με το νομοσχέδιο για τα μεταπτυχιακά που συζητείται τις μέρες αυτές στην επιτροπή μορφωτικών υποθέσεων της Βουλής, είδα στο GUR ανάρτηση με τίτλο "η εισήγηση του ΠΑΣΟΚ". Ακολούθησα την σύνδεση και είδα ότι αναφερόταν στην τοποθέτηση του εισηγητή του ΠΑΣΟΚ Κ. Καρτάλη. 

Πριν αναφερθώ σε λεπτομέρειες της τοποθέτησης αυτής, υπενθυμίζω ότι διαφωνώ με το νομοσχέδιο γιατί, για μια ακόμα φορά, παρεμβαίνει με εντυπωσιακές λεπτομέρειες σε θέματα που θα έπρεπε να ανήκουν στην ακαδημαική αυτοτέλεια των ιδρυμάτων ώστε να έχουν ευελιξία και να μην υπόκεινται στην γραφειοκρατική ομοιομορφία. Ιδίως για τα μεταπτυχιακά, που είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την έρευνα, πρέπει να υπάρχει ευελιξία σε κάθε Ιδρυμα να ρυθμίζει τα του οίκου του.

Ερχομαι τώρα σε ορισμένα σημεία της εισήγησης του ΚΚ και τον σχολιασμό τους. 

"Στην προσπάθεια της να κατεδαφίσει το δημόσιο πανεπιστήμιο, η Κυβέρνηση χρησιμοποίησε ακόμα και το επιχείρημα της χαμηλής κατάταξης των ελληνικών ΑΕΙ σε διεθνείς αξιολογήσεις. Αναφέρει συχνά την κατάταξη του Πανεπιστημίου της Σαγκάης..." 
Αν δεν κάνω λάθος, στην χαμηλή κατάταξη των ελληνικών πανεπιστημίων στις διεθνείς αξιολογήσεις είχε αναφερθεί και ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ πριν από μερικές μέρες, νομίζω στο συνέδριο της ΠΑΣΠ.

"...Όμως λίγοι γνωρίζουν ότι το 30% της βαθμολογίας προκύπτει αν μέλος ή απόφοιτος του Πανεπιστημίου κερδίσει βραβείο Νόμπελ. Ή ότι το 60% προκύπτει ανάλογα με την έρευνα υψηλού επιπέδου που γίνεται".
Τα κριτήρια είναι τα ίδια για όλο τον κόσμο. 
"Τι υποστηρίζει το ΠΑΣΟΚ; Το ΠΑΣΟΚ υποστηρίζει ότι είναι ευθύνη της Πολιτείας η χρηματοδότηση των Προγραμμάτων Μεταπτυχιακών Σπουδών (ΠΜΣ)". 
Από πότε το ΠΑΣΟΚ υποστηρίζει αυτή την θέση; 

"Η βασική πολιτική παρατήρηση είναι ότι το Σχέδιο Νόμου προωθεί την ιδιωτικοποίηση των μεταπτυχιακών σπουδών". 
Από που βγαίνει αυτό το συμπέρασμα; Επειδή ο νόμος αναφέρεται σε δίδακτρα; Μα τα δίδακτρα στα μεταπτυχιακά υπάρχουν από το 1993.

"Δεν εγγυάται τη συνέχιση της χρηματοδότησης των ΠΜΣ που θα αξιολογηθούν (θετικά), γεγονός που παραπέμπει στην πρόθεση του ΥΠΕΠΘ να περιορίσει δραστικά τις πιστώσεις που διατίθενται για αυτή τη βαθμίδα της ανώτατης εκπαίδευσης στρέφοντας έτσι τα ΑΕΙ στην αναζήτηση άλλων πόρων". 
Οι πιστώσεις που διατίθενται από το ΥΠΕΠΘ είναι έτσι κι' αλλιώς μικρές. Αν δεν κάνω λάθος ποτέ το ΥΠΕΠΘ δεν εγγυήθηκε την χρηματοδότηση (άρα και την συνέχισή της) στα μεταπτυχιακά προγράμματα. Και γιατί είναι λάθος η αναζήτηση άλλων πόρων;

"Αυτό τεκμηριώνεται από την παράγραφο 4 του Αρθρου 6 στην οποία αναφέρεται ότι «το ΥΠΕΠΘ χρηματοδοτεί κατά προτεραιότητα ΠΜΣ τα οποία εντάσσονται στο πλαίσιο των επιστημονικών τομέων προτεραιότητας που έχουν καθορισθεί με απόφαση του Υπουργού Παιδείας». Το πώς και πότε καθορίζονται οι επιστημονικοί αυτοί τομείς προτεραιότητας είναι άγνωστο, γεγονός που ενισχύει την αδιαφάνεια και προκαλεί εύλογες ανησυχίες για πελατειακές σχέσεις".
Θα μου φαινόταν παράξενο οι τομείς προτεραιότητας να καθορίζονται με νόμο.

"Αναφέρεται η αξιολόγηση των ΠΜΣ ως προϋπόθεση συνέχισης ή και χρηματοδότησης τους. Το ΠΑΣΟΚ είναι θετικό στην αξιολόγηση. Όμως το σχέδιο νόμου είναι εξαιρετικά ασαφές ως προς τα κριτήρια αξιολόγησης και προκαλεί ως εκ τούτου εύλογες ανησυχίες για την πραγματική σκοπιμότητα της αξιολόγησης". 
Ισχύει και εδώ η προηγούμενη παρατήρησή μου.

"Δίνεται η δυνατότητα στα ΤΕΙ να έχουν αυτόνομα ΠΜΣ χωρίς όμως να δεσμεύεται το ΥΠΕΠΘ για την αύξηση της χρηματοδότησης τους, για την ενίσχυση του ανθρωπίνου δυναμικού, για τη βελτίωση των υλικοτεχνικών υποδομών, κ.α. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα την τελική αδυναμία των ΤΕΙ να ανταποκριθούν στις πιεστικές ανάγκες ενός ΠΜΣ". 
Μα αν δεν υφίστανται οι προυποθέσεις, δεν θα πρέπει να εγκρίνεται το πρόγραμμα.

"Δίνεται η δυνατότητα σε ΑΕΙ της ημεδαπής να συνεργάζονται με αναγνωρισμένα ομοταγή ιδρύματα της αλλοδαπής για τη λειτουργία κοινών ΠΜΣ. Η διάταξη αυτή ενισχύει μεν την εξωστρέφεια των ΑΕΙ της ημεδαπής, πλην όμως μπορεί να οδηγήσει στην είσοδο ιδιωτικών πανεπιστημίων στην ανώτατη εκπαίδευση της χώρας όπως άλλωστε είναι οι προθέσεις της Κυβέρνησης. Υπό αυτό το πρίσμα θα πρέπει ο παρεχόμενος τίτλος σπουδών να είναι είτε από το ΑΕΙ της ημεδαπής ή να είναι ενιαίος. Σημειώνεται ότι το σχέδιο νόμου δίνει τη δυνατότητα ο τίτλος σπουδών να χορηγείται χωριστά από κάθε Ιδρυμα".
Ομολογώ ότι με εκπλήσσει η λογική του επιχειρήματος. 

"Προβλέπεται η δημιουργία Ερευνητικών Πανεπιστημιακών Ινστιτούτων - ΕΠΙ μέσα στα Πανεπιστήμια. Τα ΕΠΙ εξαιρούνται του δημόσιου τομέα και λειτουργούν με τους κανόνες της ιδιωτικής οικονομίας. Ουσιαστικά δεν υπάγονται στην κείμενη εθνική νομοθεσία σε ότι αφορά στις αναθέσεις έργων, μελετών, υπηρεσιών και προμηθειών και λειτουργούν ως θύλακες ιδιωτικής επιχειρηματικότητας. Με τα ΕΠΙ προτάσσονται κάθετες δομές μέσα στο σύστημα των ΑΕΙ, αντί να ενισχύεται οριζόντια η έρευνα στα ΑΕΙ μέσα από εργαστήρια που θα υποστηρίζονται ως προς τη λειτουργία τους από τον Ειδικό Λογαριασμό Κονδυλίων Ερευνας και θα συνδέουν διαφορετικές ειδικότητες, ενισχύοντας έτσι τις συνέργειες και αξιοποιώντας αποτελεσματικότερα τις εργαστηριακές υποδομές". 
Τα ΕΠΙ πάντα αποτελούσαν σημείο τριβής μεταξύ των πανεπιστημιακών. Και τα επιχειρήματα και από τις δύο πλευρές είναι γνωστά. Ομως νομίζω ότι το ΠΑΣΟΚ είχε πάντα σαφή πολιτική υπέρ την ερευνητικών κέντρων με την μορφή ΝΠΙΔ. Μάλιστα το ΠΑΣΟΚ -και επι πρωθυπουργίας Κ. Σημίτη- προώθησε την ιδέα της μετατρπής ερευνητικών κέντρων από ΝΠΔΔ σε ΝΠΙΔ. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του ΚΕΠΕ (που παρουσιάζει και προφανές ιδεολογικό ενδιαφέρον για το ΠΑΣΟΚ λόγω ιδρυτή). Το ΠΑΣΟΚ το μετέτρεψε σε ΝΠΙΔ. (Μάλιστα, ο Γ. Αλογοσκούφης, σε επίσκεψη του στο ΚΕΠΕ ως υπεύθυνος οικονομικών της αντιπολίτευσης τότε, είχε πει: "Η ΝΔ δεν θα ιδιωτικοποιήσει το ΚΕΠΕ. Αν όμως το βρει έτσι, δεν θα το αλλάξει"). 

Μου κάνει εντύπωση επίσης ότι στο θέμα των ΕΠΙ η τοποθέτηση του Κ. Καρτάλη συνέπεσε με αυτή του Συν. (Εισηγητής Συν (Κουράκης): "τα ΕΠΙ θα πρέπει να καταργηθούν -τουλάχιστον να πάψουν να είναι ΝΠΙΔ- και οι μεταπτυχιακές σπουδές, συμπεριλαμβάνοντας την έρευνα, να αποτελούν βαθμίδα της ενιαίας τριτοβάθμιας δωρεάν εκπαίδευσης".

Tuesday, June 24, 2008

Εκλογές πρυτάνεων: Τύπος και ουσία

Εχω αναλύσει σε παλαιότερη ανάρτηση την αρνητική μου θέση για τον νέο τρόπο εκλογής διοικήσεων στα πανεπιστήμια. 

Σύμφωνα με τους υποστηρικτές του, ο νέος νόμος, είναι περισσότερο δημοκρατικός. Ας δούμε τι γίνεται πρακτικά με ένα παράδειγμα.

Αφορμή για το νέο μου σχόλιο έδωσε  η εγκύκλιος για την διαδικασία εκλογής προέδρων τμημάτων που κυκλοφόρησε σήμερα στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο (θα γίνουν στις 30 Ιουνίου). Προθεσμία για υποβολή υποψηφιοτήτων τίθεται η 25 Ιουνίου.  Πόσοι φοιτητές αλήθεια θα έχουν την ευκαιρία να διαμορφώσουν άποψη για τους υποψηφίους στις 2 εργάσιμες μέρες που μεσολαβούν (και μάλιστα εν μέσω εξετάσεων);

Δυστυχώς, η προσοχή έχει επικεντρωθεί (μόνο) στις αντιδράσεις των διαφωνούντων αριστεριστών. Κανένα δεν ενδιαφέρει η ουσία. Η οποία δεν έχει αλλάξει σε τίποτα. Γι' αυτό και τα ισχνά ποσοστά συμμετοχής των φοιτητών στις εκλογές αυτές δεν έχουν προβληθεί. 

Σημείωση 1: Ο νόμος προβλέπει ότι "μοναδικός υποψήφιος δεν εκλέγεται αν δεν συγκεντρώσει το ένα τρίτο (1/3) τουλάχιστον των ψήφων του εκλεκτορικού σώματος".  Με τα προηγούμενα δεδομένα αυτό είχε έννοια. Σήμερα;
Σημείωση 2: Αλήθεια, ξέρει κανείς (περιλαμβανομένου του έκαστοτε πρυτάνεως), τη ακριβή σύνθεση των εκλεκτορικών σωμάτων; 

Monday, June 23, 2008

Siemens και "ρεύματα"

Στην πολιτική ανάλυση προσκείμενης στο ΠΑΣΟΚ (άλλων εποχών) κυριακάτικης εφημερίδας, τράβηξε την προσοχή μου η παρακάτω παράγραφος.
Ταυτόχρονα, οι του «ρεύματος» δεν κρύβουν την ανησυχία τους για τις δηλώσεις Παπανδρέου, οι οποίες, αν και πολιτικά ορθές, μπορεί να... διασύρουν τελικώς το «όλον ΠΑΣΟΚ» στη λογική ότι δεν «απορρίπτουν» εκ των προτέρων την ύπαρξη σκανδάλων.
 Δεν χρειάζονται σχόλια.

Sunday, June 22, 2008

Οι "άτακτοι" πολιτικoί και η "τιμωρία" τους

Με έκπληξη παρακολουθώ την προσπάθεια πολλών ΜΜΕ να προβάλλουν την απομάκρυνση του Θ. Τσουκάτου από τον Κ. Σημίτη  το 2000, δημιουργώντας την εντύπωση "κάθαρσης". Υπονοούν, ή μάλλον το λένε ευθέως, ότι ο πρώην πρωθυπουργός έχοντας αντιληφθεί τις αρνητικές πλευρές τον στενότερου συνεργάτη του, τον απομάκρυνε από τον στενό κύκλο του και έτσι δεν ευθύνεται για τις όποιες ενέργειές του.

Μικρή σημασία δίνεται από τους ίδιους στο γεγονός ότι την ίδια εποχή τον τοποθέτησε σε εκλόγιμη θέση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ.

Είναι νομίζω γνωστή η σημασία που δίνει το Σύνταγμα στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας. Δίνει την δυνατότητα στα κόμματα να προβάλλουν νέα στελέχη που θεωρούν σημαντικά για την προώθηση της πολιτικής τους που όμως οι ενασχολήσεις τους δεν θα καθιστούσαν εφικτή την εκλογή τους με σταυρό. Προφανώς, αυτό δεν συνέβαινε με τον Θ. Τσουκάτο που τον ήξερε όλος ο κόσμος (και ιδιαίτερα ο κομματικός μηχανισμός).

Αν η "τιμωρία" των πολιτικών στελεχών τα οποία παύουν να εκτιμούν οι πολιτικές ηγέτες εξαντλείται στην τοποθέτησή τους σε εκλόγιμη θέση του ψηφοδελτίου Επικρατείας του κόμματος, δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε γιατί ο κόσμος δεν εμπιστεύεται τα κόμματα.

Saturday, June 21, 2008

Siemens και επιστήμη

Την ίδια ώρα που ο Γ. Παπανδρέου αποφάσιζε την αναστολή της κομματικής ιδιότητας των Θ. Τσουκάτου και Ν. Μαντέλη, διάβαζα ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο στο Nature (453, 957, 19 June 2008), για την επιστημονική ανεντιμότητα (scientific misconduct). Η ουσία του άρθρου είναι ότι τα επιστημονικά Ιδρύματα εστιάζουν την προσοχή τους σε άτομα που καταστρατηγούν τους ακαδημαικούς κανόνες και αποτυγχάνουν να διαγνώσουν το περιβάλλον που επιτρέπει αυτές τις συμπεριφορές.

Δοκίμασα -και το πείραμα είχε απόλυτη επιτυχία- να διαβάσω το ίδιο άρθρο αντικαθιστώντας την λέξη "επιστήμη" με την λέξη "πολιτική".

Ο Γ. Παπανδρέου, έχει εδώ και καιρό, προτείνει 8 σημεία για την διαφάνεια στον δημόσιο βίο. Μπορεί να συμφωνεί ή να διαφωνεί κανείς με αυτά. Ομως θα περίμενε κανείς κάποιες εναλλακτικές προτάσεις. Αντί αυτού βλέπουμε σιωπή. (Για να μην γίνω κουραστικός υπενθυμίζοντας την γελειότητα της τροποποίησης του Συντάγματος το 2000 με τον βασικό μέτοχο με διακομματική συναίνεση, που καταργήθηκε, σιωπηρά ίσως, πάλι με διακομματική συναίνεση, μερικά χρόνια αργότερα).

Η "δωρεάν" παιδεία και η "δωρεάν" υγεία

Από τα στοιχεία της Eurostat για το 2005 που δόθηκαν προχθές στην δημοσιότητα προκύπτει ότι οι ελληνικές οικογένειες αφιερώνουν για την παιδεία το 2.4% του συνόλου των δαπανών τους (μέσος όρος στην Ε.Ε.  1%). Πρόκειται για το δεύτερο υψηλότερο ποσοστό μετά την Κύπρο (4%). Τα χαμηλότερα ποσοστά στις δαπάνες για την παιδεία έχουν η Δανία (0.4%), το Λουξεμβούργο (0.4%) και η Φινλανδία (0.2%). 

Για την υγεία οι ελληνικές οικογένειες εκταμιεύουν το 5,9% των δαπανών τους (μέσος όρος στην Ε.Ε.  3.4%).  Μόνο οι Πορτογάλοι (6.1%) περνούν τους Ελληνες. Τις χαμηλότερες δαπάνες ποσοστιαία, έχουν οι οικογένειες στην Ολλανδία (1.3%) και στο Ηνωμένο Βασίλειο (1.2%)

O Σκολάρι και οι μετρήσιμοι στόχοι

"Απέτυχα", δήλωσε ο Σκολάρι. "Είχα υποσχεθεί ότι θα πάμε στα ημιτελικά και δεν το καταφέραμε. Απλά, σε κάθε σημείο του αγώνα η Γερμανία ήταν καλύτερη από μας." 

Τόσο απλά και λιτά. Είναι να μην θαυμάζει κανείς τέτοιους ανθρώπους; Είναι μήπως αυτή η συμπεριφορά, συστατικό της επιτυχίας;

Και κάτι ακόμα: Οταν φάνηκε στην τηλεόραση να δείχνει με κινήσεις των χεριών του ότι το 3ο γκολ των Γερμανών ήταν αντικανονικό (το γκολ που ουσιαστικά απέκλεισε την ομάδα του), τον είδαμε να χαμογελά με θλίψη. Ούτε σπρωξίματα ούτε φωνές, ούτε άλλα θεαματικά. Συναισθηματική ευφυία στο μέγιστο;

Thursday, June 19, 2008

Α. Βγενόπουλος (2)

Σε προηγούμενή μου ανάρτηση είχα αναφερθεί στον Α. Βγενόπουλο και στην δυσπιστία με την οποία τον αντιμετωπίζουν οι άλλοι βιομήχανοι.
Σήμερα, η (αμοιβαία, όπως φαίνεται) δυσπιστία παίρνει άλλη διάσταση. Σύμφωνα με σημερινά δημοσιεύματα«Η MARFIN INVESTMENT GROUP (MIG), ο μεγαλύτερος Ελληνικός επιχειρηματικός Όμιλος, απεφάσισε να συστήσει στις εταιρείες που είναι υπό τον έλεγχό της και είναι μέλη του ΣΕΒ να αποχωρήσουν άμεσα από την εργοδοτική αυτή οργάνωση»

Monday, June 16, 2008

To timing του Gordon Brown

Την ίδια ώρα που οι σωροί 5 Αγγλων στρατιωτών επέστρεφαν από το Αφγανιστάν, ο GB συναντούσε τον G. Bush και ανεκοίνωνε ότι θα αυξήσει τον αριθμό των Αγγλων στρατιωτών εκεί σε αριθμό που θα ξεπερνά κάθε προηγούμενο. 
Με την ανακοίνωση αυτή είναι βέβαιο ότι κέρδισε την εύνοια του Αμερικανού προέδρου. Την εύνοια των Αγγλων ψηφοφόρων ίσως την έχει χάσει εδώ και καιρό (και μάλλον οριστικά).

Διακομματική επιτροπή για την παιδεία

Οι πρυτάνεις των πανεπιστημίων ζήτησαν από τα κόμματα να αντιμετωπίσουν διακομματικά το πρόβλημα των πανεπιστημίων.


Μια σύντομη ιστορική αναδρομή στο θέμα της διακομματικής αντιμετώπισης της παιδείας είναι, ίσως, χρήσιμη.

Το 1988 ο Γ. Παπανδρέου, ως υπουργός παιδείας, πρότεινε την συγκρότηση διακομματικής επιτροπής για την παιδεία. Την απέρριψε ο τότε αρχηγός της ΝΔ Κ. Μητσοτάκης με το αιτιολογικό ότι ένα χρόνο πριν τις εκλογές διακομματική δεν έχει έννοια.

Το 1995 o Γ. Παπανδρέου, πάλι ως Υπουργός Παιδείας, πρότεινε εκ νέου διακομματική επιτροπή. Αυτή την φορά ο τότε πρωθυπουργός Α. Παπανδρέου  δέχτηκε να γίνει νομοθετική ρύθμιση με την οποία εθεσμοθετείτο η επιτροπή.

Μετά την θεσμοθέτησή της ο Γ. Παπανδρέου επισκέφθηκε τον τότε αρχηγό της ΝΔ Μ. Εβερτ για να του ζητήσει να συμβάλει στην προσπάθεια. Τον είχα συνοδεύσει (ως ΓΓ του ΥΠΕΠΘ). Ο Μ. Εβερτ ήταν πολύ θετικός. Οταν όμως στείλαμε το έγγραφο στα κόμματα ζητώντας εκπροσώπους, η ΝΔ αρνήθηκε να στείλει δικό της εκπρόσωπο. Οι κομματικές σκοπιμότητες προφανώς υπερίσχυσαν.

Η πρώτη (και μοναδική) συνεδρίαση της διακομματικής επιτροπής έγινε στο ΥΠΕΠΘ το 1996.Συμμετείχαν το ΠΑΣΟΚ, ο Συνασπισμός και η Πολιτική Ανοιξη (Ούτε το ΚΚΕ είχε στείλει εκπρόσωπο). Ο εκπρόσωπος του Συνασπισμού; Αλέκος Αλαβάνος! 
Πρακτικά της συνεδρίασης είχε κρατήσει η συνεργάτιδά μου τότε (και σημερινή αναπληρώτρια εκπρόσωπος τύπου του ΠΑΣΟΚ) Μ. Καρακλιούμη.

Θα προσπαθήσω να βρω τα πρακτικά και να τα αναρτήσω (για την ιστορία).

Από τότε δεν υπήρξε συνέχεια. Ο Γ. Αρσένης δεν ήθελε κανένα όργανο διαβούλευσης, ούτε και ο Π. Ευθυμίου μετά. (Σε αυτό συμφωνούσε και ο Κ. Σημίτης).  Οσο για την κυβέρνηση της ΝΔ...

Συμπέρασμα: Δύσκολο να λειτουργήσει αποτελεσματικά μια διακομματική επιτροπή για την παιδεία.

Λογοκλοπή στα Ελληνικά ΜΜΕ

Η λογοκλοπή (στα αγγλικά plagiarism), είναι η ιδιοποίηση πνευματικής ιδιοκτησίας χωρίς καμμία αναφορά στον αρχικό δημιουργό. Εμφανίζεται κυρίως στην επιστήμη και την τέχνη. Ως πρακτική έχει δημιουργήσει -αλλά και έχει καταστρέψει- καριέρες.
Εχω αναφερθεί στο παρελθόν στο in.gr, που παίρνει πολλές αναρτήσεις από το site του BBC και τις μεταφράζει χωρίς καμμιά αναφορά.
Τις προάλλες, είδα τον κρατικό τηλεοπτικό σταθμό να αναλύει τις φάσεις του αγώνα Γερμανίας-Κορατίας. Με έκπληξη διαπίστωσα να επαναλαμβάνεται αυτούσια η ανάλυση που δύο ώρες πριν είχαν κάνει οι αναλυτές του BBC! (μαζί με τα κυκλάκια και τα τετραγωνάκια που αρέσκονται να ζωγραφίζουν οι αναλυτές πάνω στα replay).
Η λογοκλοπή είναι προϊόν αλλά και συντηρητικό της αναξιοκρατίας, της μετριότητας και της φαυλότητας. Στην ακαδημαϊκή κοινότητα δεν υπάρχει τίποτα το πλέον επονείδιστο ή περισσότερο κατακριτέο. Στην Ελληνική τηλεόραση, όμως, μοιάζει να ισχύει ότι η λογοκλοπή είναι fair game, εφόσον τα κλοπιμαία προέρχονται από το εξωτερικό. 
Εξ άλλου στην Ελλάδα όταν σε πιάσουν είσαι κλέφτης αλλά όταν ξεφύγεις είσαι μάγκας.

Saturday, June 14, 2008

Κώστας Σημίτης και David Davis

Η περασμένη Παρασκευή ήταν μια σημαντική μέρα στην ζωή δύο πολιτικών. Του Κώστα Σημίτη στην Ελλάδα και του David Davis στην Αγγλία. Δύο πολιτικών με ομοιότητες και διαφορές. Ο πρώτος είναι απόλυτα μεθοδικός, ο δεύτερος εντυπωσιακά απρόβλεπτος.Ο πρώτος, αν και καταγόταν από μεγαλοαστική οικογένεια με πατέρα καθηγητή πανεπιστημίου, ανήκε στο σοσιαλιστικό κόμμα. Ο δεύτερος, παιδί  εργατικής οικογένειας του Λονδίνου χωρίς πατέρα που υιοθετήθηκε αργότερα από ένα συνδικαλιστή που τον μεγάλωσε, έκανε καρριέρα στο συντηρητικό κόμμα της Αγγλίας. Και οι δύο ήταν κορυφαία στελέχη των κομμάτων τους και διεκδίκησαν την ηγεσία. Ο ένας την κέρδισε από τον Α. Τσοχατζόπουλο, ο άλλος την έχασε από τον David Cameron. Οταν αποφάσισαν να αναθερμάνουν τις αρχηγικές φιλοδοξίες τους το έκαναν με διαφορετικούς τρόπους. Ο πρώτος, επέλεξε να αμφισβητήσει τον αρχηγό του με την σιγουριά μιας απαξιωτικής επιστολής ενώ ο δεύτερος αποφάσισε να παραιτηθεί από σκιώδης πρώτος υπουργός -αλλά και από βουλευτής- και να ρισκάρει το πολιτικό του μέλλον παίρνοντας μέρος σε μια επανεκλογή με ένα και μοναδικό θέμα στην ατζέντα του, την προστασία των ελευθεριών στην Βρεττανία.
Υπάρχει και άλλη μια διαφορά που θα πρέπει να συνυπολογιστεί στις ενέργειες των δύο. Το κόμμα στο οποίο ανήκε ο πρώτος υστερεί στις δημοσκοπήσεις. Το κόμμα του δεύτερου, υπερτερεί σημαντικά και θεωρείται βέβαιο ότι θα κερδίσει τις επόμενες εκλογές.
Ποιός έκανε την πιό πολιτικά γεναία και ορθότερη πολιτικά επιλογή;  
Η απάντηση στο πρώτο ερώτημα είναι προφανής. Για την απάντηση στο δεύτερο ερώτημα θα πρέπει να περιμένουμε.

Η συνθήκη της Λισσαβώνας και οι νομικοί τακτικισμοί

Εχω δει να διατυπώνεται έντονα ή άποψη ότι η θέση του ΠΑΣΟΚ υπέρ του δημοψηφίσματος, βρίσκεται σε αντίφαση με την υπερψήφιση από μέρους του της συνθήκης στην Βουλή (πχ Παύλος Τσίμας στα ΝΕΑ). Σύμφωνα με την άποψη αυτή θα έπρεπε το ΠΑΣΟΚ να καταψηφίσει την συνθήκη ώστε να πιέσει για δημοψήφισμα. 

Δεν συμμερίζομαι το επιχείρημα. Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ δεν διαφωνούσε με την συνθήκη. Θα ήταν επομένως παράλογο να καταψηφίσει κάτι με το οποίο συμφωνεί. (Αφήνω κατά μέρος ότι ακόμα και αν το ΠΑΣΟΚ καταψήφιζε την συνθήκη, αυτή θα είχε υπερψηφισθεί).  Εστω όμως ότι υπήρχε ελπίδα να καταψηφιστεί από την Βουλή αν το ΠΑΣΟΚ την καταψήφιζε. Σε αυτή την περίπτωση το ΠΑΣΟΚ θα είχε επιλέξει ένα νομικό τακτικισμό, παρόμοιο με αυτόν που επέλεξαν ο Συν και το ΚΚΕ -τον οποίο ενίσχυσε με ευχαρίστηση η κυβέρνηση- για να μπλοκάρουν την μελλοντική αναθεώρηση του 16. Αναρωτιέμαι αν αυτή είναι η άποψη των Ηρακλιδέων των θεσμών που κατηγορούν το ΠΑΣΟΚ για μη θεσμικές πράξεις. 

Το αν η θέση του Γ. Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ (συμπεριλαμβανομένου του Κ. Σημίτη) υπέρ της συνθήκης είναι σωστή ή όχι είναι άλλο ζήτημα. 
Εκτιμώ όμως τους πολιτικούς που δέχονται να θέσουν την άποψή τους για ένα συγκεκριμένο θέμα (και όχι για ένα ασαφές και γενικόλογο προεκλογικό πρόγραμμα) στην κρίση του λαού. Ακόμα περισσότερο εκτιμώ τους πολιτικούς που σέβονται ειλικρινά το αποτέλεσμα ενός δημοψηφίσματος, όταν αυτό είναι αντίθετο από τις απόψεις τους. Των πολιτικών που δεν προσπαθούν να βρουν "διασταλτικές ερμηνείες" για να παρακάμψουν ανεπιθύμητα αποτελέσματα. Αυτή ήταν η στάση του Γ. Παπανδρέου με το δημοψήφισμα στην Κύπρο. Γιατί η πολιτική είναι (ή θα έπρεπε να είναι), κυρίως διαβούλευση. Και όχι Μακιαβελικός κυνισμός και τακτικισμός.

Friday, June 13, 2008

Το δημοψήφισμα στην Ιρλανδία και το κατεστημένο

Οσοι παρακολουθούν τις εξελίξεις στην Ιρλανδία γνωρίζουν το σκηνικό του δημοψηφίσματος: Υπέρ του ΝΑΙ είχαν ταχθεί όλα τα κόμματα (εκτός του Σιν Φειν), η καθολική εκκλησία, οι μεγάλες συνδικαλιστικές οργανώσεις και -φυσικά- όλες οι μεγάλες επιχειρήσεις. Δεν έλειπε δηλαδή τίποτα από την άρχουσα τάξη της χώρας.

Αυτό αποτελεί την απάντηση για όσους θεωρούν δεδομένο ότι οι πολίτες δεν χρειάζονται τα δημοψηφίσματα για να εκφράζονται στα μεγάλα θέματα. 

Το δημοψήφισμα στην Ιρλανδία και το μέλλον της δημοκρατίας στην Ευρώπη

Τα τελευταία αποτελέσματα του δημοψηφίσματος στην Ιρλανδία για την συνθήκη της Λισσαβώνας θα προκαλέσουν νέα προβλήματα στην πορεία της ΕΕ.  (μέχρι αυτή την στιγμή, με 19 από 43 καταμετρημένες περιφέρειες, το ΟΧΙ παίρνει 54.7% και το ΝΑΙ 45.3%. Μόνο σε 2 από τις 19  περιφέρειες το ΝΑΙ είχε πλειοψηφία).

Μα δεδομένο ότι η Ιρλανδία ήταν η μόνη χώρα που επέλεξε το δημοψήφισμα, αναρωτιέται κανείς τι θα γινόταν αν και άλλες χώρες είχαν σεβαστεί τους πολίτες τους.

Εκτιμώ όμως, ότι το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο. Μια μικρή χώρα ήταν αρκετή να αποδείξει στους ηγέτες (ηγετίσκους θα έλεγα) της ΕΕ ότι τα "κολπάκια" με τα οποία προσπαθούν να προωθήσουν τις απόψεις τους (βαφτίζοντας το "σύνταγμα"  "συνθήκη"), δεν είναι ικανά να κοροιδέψουν τους λαούς. (Είναι ενδιαφέρον ότι και ο Κ. Σημίτης χρησιμοποίησε αυτό το επιχείρημα για να εξηγήσει την αλλαγή στάσης από το 2005).

Τι θα κάνουν τώρα; Θα πάρουν την σωστή απόφαση να καθήσουν και πάλι στο τραπέζι ή θα κάνουν άλλη μια "διασταλτική" ερμηνεία; 

Tο δημοψήφισμα για την συνθήκη της Λισσαβώνας στην Ιρλανδία

Τα μέχρι τώρα αποτελέσματα από την καταμέτρηση των ψήφων δείχνουν τάση για επικράτηση της αρνητικής ψήφου.
Εχει ενδιαφέρον ότι υπάρχει έντονα αρνητική τάση στις αγροτικές περιοχές και τις εργατικές αστικές περιοχές, ενώ η θετική τάση στις στις μεσοαστικές περιοχές είναι μικρότερη από την αναμενόμενη.
Περισσότερες πληροφορίες για όσουν γνωρίζουν την Ιρλανδία, τις διάφορες περιοχές της και την πολιτική της κατάσταση στο αγγλικό μπλογκ μου (με ανανεώσεις, όποτε έχω χρόνο).

Off-side

Το πρώτο γκολ των Ολλανδών στο προχθεσινό παιγνίδι, ανέδειξε τις αδυναμίες των σχολιαστών και των "τηλεοπτικών ειδικών" του ποδοσφαίρου. Και αναφέρομαι στα διεθνή ΜΜΕ.
Για αρκετές ώρες, οι περισσότεροι από αυτούς έλεγαν ότι το γκολ ήταν άκυρο.
Παρακολουθούσα τον αγώνα στο αγγλικό ITV 1 και στο γαλλικό TSR 2. Στο ITV 1 κανείς δεν είχε αμφιβολία ότι το γκολ έπρεπε να ακυρωθεί. Στο γαλλικό, είχαν αμφιβολίες και απέφυγαν να πάρουν θέση. 
Οταν έγιναν οι δηλώσεις του άγγλου του άγγλου αρχιδιαιτητή Keith Hackett, στις οποίες εξηγήθηκε γιατί το γκολ ήταν κανονικό, ο επαγγελματικός ανταγωνισμός δεν επέτρεψε στην ITV να παραδεχτεί το λάθος της. Ακόμα και σήμερα λένε ότι επιμένουν στην άποψή τους! (Μου θυμίζουν το ΜΕΓΑ στην Ελλάδα που επιμένουν ότι δεν έχουν δει το βίντεο του Ζαχόπουλου). Αντίθετα, το BBC δίνει (δικαιολογημένα), έμφαση στο θέμα τονίζοντας το ορθόν της απόφασης.

Thursday, June 12, 2008

Η επιστολή Παπανδρέου

Προφανώς, ο Γ. Παπανδρέου έδωσε στον Κ. Σημίτη την δυνατότητα στην οποία αναφέρθηκα στην προηγούμενη ανάρτηση.


Αγαπητέ Κώστα,

Διάβασα με προσοχή όσα μου έγραψες. Το θέμα του δημοψηφίσματος, το οποίο έθεσες, έχει λυθεί με ομόφωνες αποφάσεις του ΠΑΣΟΚ, του Συνεδρίου μας και του Πολιτικού μας Συμβουλίου. Αποφάσεις καθαρές, αναμφισβήτητες και δημόσια γνωστές. Αποφάσεις που ενισχύουν τη δημοκρατία στη χώρα μας. Άρα το ζήτημα δεν υφίσταται. Είχε απαντηθεί προ της επιστολής σου.

Η δε δημοσιοποίηση της επιστολής, η δημόσια διαφοροποίηση καθώς και η έμπρακτη άρνηση να συνταχθείς με το σύνολο της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ για την υποβολή της πρότασής μας, αποτελούν αδικαιολόγητη πολιτική πράξη. Δημιουργούν ερωτηματικά για την πολιτική βούληση και στόχευσή μας. Δημιουργούν σύγχυση και αποπροσανατολισμό τη στιγμή που κάθε νοικοκυριό δοκιμάζεται από την ακρίβεια και ο ελληνικός λαός πλήττεται βίαια από την ανομία, την αυθαιρεσία, τη διαφθορά και την κατάρρευση κάθε έννοιας κράτους δικαίου με ευθύνη της κυβέρνησης της ΝΔ.

Δημιουργούν ερωτήματα τη στιγμή που ο λαός στρέφεται προς ένα ανανεωμένο ΠΑΣΟΚ, το οποίο σήμερα αποτελεί και νέα ελπίδα. Ένα ΠΑΣΟΚ αποφασισμένο να νικήσει, για να θέσει σε εφαρμογή ένα πρόγραμμα που θα αποκαθιστά τη δικαιοσύνη, την ισότητα, την αλληλεγγύη και την ανθρωπιά. Μακριά και απέναντι σε όσα συμφέροντα θέλουν να χειραγωγούν την πολιτική ζωή προς ίδιον όφελος και δεν υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον.

Γνωρίζεις ότι εκτιμώ ιδιαίτερα το έργο που έχεις προσφέρει στη χώρα. Θυμούμαι πάντα την εποικοδομητική για την Ελλάδα συνεργασία μας στις κυβερνήσεις σου. Αντιλαμβάνομαι ωστόσο ότι έχεις τελικά αποφασίσει να κινείσαι έξω από το πλαίσιο των αποφάσεων του ΠΑΣΟΚ και να λειτουργείς αυτόνομα και ανεξάρτητα. Μπορώ να το κατανοήσω αλλά δεν μπορώ να το δεχτώ. Είμαι προσωπικά υποχρεωμένος αλλά και αποφασισμένος να διαφυλάττω την πολιτική ενότητα του Κινήματός μας, σεβόμενος την απόφαση της πλατιάς βάσης του ΠΑΣΟΚ της 11ης Νοεμβρίου.

Με την απόφασή σου, που επιβεβαιώνουν οι πράξεις σου, δεν μπορεί να προσμετράσαι και να συγκαταλέγεσαι στη συντεταγμένη δύναμη της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ. Σεβόμενος την ιστορία, την προσφορά σου και την κοινή μας πορεία δεν θα κινήσω την τυπική διαδικασία προς τον Πρόεδρο της Βουλής, όπως θα όφειλα να κάνω για οποιοδήποτε άλλο στέλεχος. Διαφυλάττοντας το κύρος και τη συντεταγμένη πορεία της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ θα αξιολογούμε πάντα τις απόψεις που καταθέτεις. Και προσωπικά θα το κάνω με ιδιαίτερο πάντα ενδιαφέρον.

Φιλικά, 
Γιώργος A. Παπανδρέου

Η επιστολή Σημίτη

Εξεπλάγην από το περιεχόμενο -αλλά κυρίως από το ύφος-  της επιστολής του Κ. Σημίτη. Το περιεχόμενο το είχα σχολιάσει σε προηγούμενη ανάρτηση. Σήμερα όμως δημοσιεύθηκε το πλήρες κείμενο της επιστολής. Σύμφωνα με τις εφημερίδες, η επιστολή είναι η εξής: 

Με έκπληξη πληροφορήθηκα ότι μετά από απόφασή σου το ΠΑΣΟΚ υποστηρίζει τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για την κύρωση της Νέας Συνθήκης της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Διαφωνώ. Η πρακτική των κυβερνήσεων τόσο του πατέρα σου όσο και των δικών μου ήταν η κύρωση των Συνθηκών από τη Βουλή. Τούτο γιατί η Ελλάδα χρειάζεται να ισχυροποιήσει τη θέση της στην Ενωση και να είναι χώρα που επηρεάζει τις εξελίξεις. Μακρόσυρτες διαδικασίες κύρωσης όμως, όπως ένα δημοψήφισμα, η έκβαση του οποίου θα εξαρτάται από την πολιτική συγκυρία, αποδυναμώνουν τη θέση της και την επιρροή της. Υπάρχει ο κίνδυνος να αποτελέσουμε σε έναν ακόμη τομέα πρόβλημα. Δεν καταλαβαίνω, λοιπόν, γιατί πρέπει να αλλάξουμε την πάγια πρακτική των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ.
Με φιλικούς χαιρετισμούς, 
Κ. Σημίτης

Η αναφορά στον "πατέρα σου" είναι πατερναλιστική και απαξιωτική. Οι πολιτικές θέσεις που πήρε ο Α. Παπανδρέου ήταν στο πλαίσιο της ιδιότητάς του ως πρωθυπουργού και προέδρου του ΠΑΣΟΚ και όχι ως συγγενούς του Γ. Παπανδρέου. Θέλει ο Κ. Σημίτης, χρησιμοποιώντας όρους συγγενείας αντί επίσημων τίτλων, να υπενθυμίσει στον Γ. Παπανδρέου ότι διεκδικεί για τον εαυτό του τον ρόλο του νονού ή του θείου που μετά τον θάνατο του πατέρα αναλαμβάνει την κηδεμονία του υιού;

Εκτιμώ ότι η ενέργεια του Κ. Σημίτη -αλλά και ο χρόνος και ο τρόπος εκδήλωσής της- υποδηλώνουν την ειλημμένη απόφασή του να μπορεί να εκφράζει τις απόψεις του και την στρατηγική του ανεξάρτητα από αυτές του Γ. Παπανδρέου και του συντεταγμένου ΠΑΣΟΚ. Να γίνει δηλαδή μέλος του ομίλου των πρώην πρωθυπουργών (με ένα μόνο μέλος αυτή την στιγμή) που έχουν την ευχέρεια, εκτός συγκροτημένων κοινοβουλευτικών σχηματισμών, να τοποθετούνται επί παντός του επιστητού όποτε και όπως το επιθυμούν.

Αυτό που μένει είναι να δούμε είναι αν ο Γ. Παπανδρέου του δώσει αυτή την δυνατότητα.

Wednesday, June 11, 2008

Πέρασαν 10 χρόνια

Ενας φίλος μου έστειλε σήμερα το παρακάτω κείμενο.

Το βράδυ στη Bουλή είχαμε μια πολύ κρίσιμη ψηφοφορία. Οχι μόνο σε σχέση με την έκβαση του αποτελέσματος, αλλά κυρίως σε σχέση με το περιεχόμενο και τον συμβολισμό της. 
Aφού άκουσα όλες τις απόψεις, κατέστησα σαφές και εντός και εκτός Bουλής  ότι αυτή η κυβερνητική πολιτική αναδεικνύει την αποτυχία και την υποκρισία της κυβέρνησης, που έχει ακεραία την ευθύνη για τη δραματική κατάσταση που επικρατεί στις ΔEKΟ και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα. 
Hταν χρέος μας προς τους Eλληνες πολίτες να αποκαλύψουμε την αλήθεια αυτή. Στους πολίτες, που επιβαρύνονται ολοένα και περισσότερο με φόρους και ταλαιπωρούνται από τις κακές υπηρεσίες του κράτους. Kαι παράλληλα, να παρουσιάσουμε ένα ολοκληρωμένο σχεδιασμό για την εξυγίανση, τον εκσυγχρονισμό, την ανταγωνιστικότητα και την αποκρατικοποίηση των ΔEKΟ. 
Eίναι απαράδεκτο αυτή τη στιγμή να προσφέρουν κάποιοι στήριγμα και άλλοθι σε μια κυβέρνηση η οποία ζημιώνει τον τόπο. 
Οποιαδήποτε ανοχή σε τέτοιου είδους φαινόμενα θα μας καθιστούσε κατώτερους των περιστάσεων, έναντι της παράταξης, αλλά κυρίως έναντι του τόπου. 
H εντολή του συνεδρίου της παράταξης ήταν να μπει οριστικά τέρμα στη νοσηρή εσωστρέφεια, στις άγονες εσωτερικές αντιπαραθέσεις και στις προσωπικές στρατηγικές που τόσο πολύ και για τόσα χρόνια βασάνισαν την παράταξη και την εμπόδισαν να παίξει τον ηγετικό της ρόλο στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία. 
H Eλλάδα έχει όσο ποτέ άλλοτε ανάγκη από καθαρό πολιτικό λόγο, αποφασιστικότητα και συλλογικό πνεύμα. Tο χθες δεν μπορεί να κρατάει όμηρο το αύριο. 
Xθες το βράδυ στην ψηφοφορία αριθμός βουλευτών διαφοροποιήθηκε από τη συλλογική θέση του κόμματος, προσφέροντας στήριγμα και άλλοθι στην κυβερνητική πολιτική. 
Με τη στάση τους αυτή επέλεξαν στην ουσία να βρεθούν εκτός κόμματος και παραπέμπονται στα αρμόδια όργανα με το ερώτημα της διαγραφής.
Eξαιρείται ο κ. Mητσοτάκης, ο οποίος ως πρώην πρωθυπουργός, με μακρά παρουσία και προσφορά στην πολιτική ζωή, δικαιούται να διατυπώνει απόψεις που δεν εκφράζουν απαραίτητα τις θέσεις του κόμματος, χωρίς να συμμετέχει στα κομματικά όργανα, ευρισκόμενος στην ουσία υπεράνω κομμάτων».

Δεν ήξερα περί τίνος επρόκειτο. Αργότερα κατάλαβα ότι ήταν η δήλωση Καραμανλή στις 3 Φεβρουαρίου 1998, που συνόδευσε την διαγραφή των Σουφλιά-Μάνου.


Η νέα συνθήκη της ΕΕ και το δημοψήφισμα

Οι ηγέτες των χωρών της ΕΕ υποτιμούν την νοημοσύνη των πολιτών τους. Βρήκαν ένα "κόλπο" βαφτίζοντας το σύνταγμα "συνθήκη" για να παρακάμψουν τις "δυσκολίες" των δημοψηφισμάτων.
Διαμόρφωσαν ένα κείμενο εξ ίσου δυσνόητο με το αρχικό και προχωρούν στην επικύρωσή του.

Θεωρώ ότι η πρακτική αυτή είναι ότι χειρότερο μπορεί να συμβεί στην ΕΕ (μετά την τελευταία διεύρυνση). Αν οι αρχηγοί των χωρών θεωρούν ότι οι λαοί τους είναι ανώριμοι να καταλάβουν την σημασία του συντάγματος που εκπόνησαν, ας το πουν δημόσια. Ισως πράγματι η δημοκρατία με την σημερινή της μορφή έχει προβλήματα στην διεκπεραίωση πολύπλοκων θεμάτων.  Το να προσπαθούν όμως να παρακάμψουν το δικαίωμα έκφρασης της άποψης των πολιτών είναι ανέντιμο.

Σε τι διαφέρει άραγε αυτή η πρακτική από την παράκαμψη του συντάγματος από την ΝΔ με "διασταλτικές" ερμηνείες του;

Ανανέωση:  Μόλις διάβασα ότι το ΠΑΣΟΚ τάχθηκε υπέρ του δημοψηφίσματος. Αυτό ήταν η συνέχεια μιας είδησης ότι διαφωνεί με την θέση αυτή ο πρώην πρωθυπουργός Κ. Σημίτης. Σύμφωνα με το δημοσίευμα η διαφωνία του οφείλεται στο ότι δεν ήταν αυτή η πρακτική του ΠΑΣΟΚ στο παρελθόν. Αναρωτιέμαι, με ποιά κριτήρια και διαδικασίες είχε αποφασισθεί η πρακτική αυτή στο παρελθόν; Γιατί ήταν σωστή;  

Κατά το δημοσίευμα ο ΚΣ εκτιμά ότι "μακρόσυρτες διαδικασίες κύρωσης όπως είναι το δημοψήφισμα μπορεί να αποδυναμώσουν την θέση και την επιρροή της Ελλάδας". Πόσο αποδυναμώθηκε η θέση των χωρών που έκαναν δημοψήφισμα (και μάλιστα εκείνων που απέρριψαν τις προτάσεις των κυβερνήσεων τους σε σχέση με ευρωπαικά θέματα όπως η Δανία, η Ιρλανδία η Γαλλία και η Ολλανδία;).

Είναι φανερό ότι στην Ευρώπη (και στο ΠΑΣΟΚ), υπάρχουν δυό προσεγγίσεις. Εκείνη που θέλει την Ευρώπη να προχωρά με την συναίνεση των πολιτών της και μια άλλη που δεν θεωρεί τους λαούς ώριμους να αντιληφθούν τα ζωτικά (κατά την κρίση όσων την συμμερίζονται) θέματα.

Η αγορά εργασίας για τους πτυχιούχους Οικονομικών Σχολών

Ακολουθεί σχόλιο που διατύπωσα στο GUR για την πρόσβαση στην αγορά εργασίας των πτυχιούχων του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών και του Deree.

Ιωάννης Πανάρετος λέει:
Ιούνιος 11, 2008 σε 1:58 μ.μ
Αν και βρίσκω πολύ ενδιαφέρουσα την επιχειρηματολογία του κ. Κόκκινου, θα ήθελα να κάνω μια διόρθωση: Δεν είναι ακριβές ότι οι επιχειρήσεις προτιμούν τους αποφοίτους του Deree από εκείνους του ΟΠΑ.
Την ίδια (λανθασμένη) εντύπωση, είχα και εγώ. Ομως την διόρθωσα όταν ανέλυσα τα στοιχεία μιας έρευνας που είχα κάνει κάπου το 2000 (κάποια αποτελέσματά της υπάρχουν στην σελίδα μου), για την τύχη των πτυχιούχων του ΟΠΑ στην αγορά εργασίας. Δεν ξέρω αν κάτι έχει αλλάξει από τότε. Οι πτυχιούχοι του ΟΠΑ είχαν μεγάλη ζήτηση στην αγορά, κυρίως στον ιδιωτικό τομέα (80% περίπου, αν θυμάμαι καλά, εύρισκαν δουλειά στον ιδιωτικό τομέα) με σαφή προτίμηση σε αυτούς έναντι των πτυχιούχων του Deree αλλά και των άλλων οικονομικών σχολών.
Τα ευρήματα αυτά τα συζήτησα με τον υπεύθυνο μια μεγάλης πολυεθνικής εταιρίας που φανταζόμουν ότι θα διαφωνούσε. Εκείνος όμως μου τα επιβεβαίωσε, οχι μόνο για την εταιρία του, αλλά και για άλλες εταιρίες που ήξερε. Μου είπε μάλιστα ότι όταν έκαναν επιλογές προσωπικού, ξεκινούσαν με την διερεύνηση των αιτήσεων των πτυχιούψων του ΟΠΑ. Ως βασικούς λόγους μου ανέφερε την αξιοπιστία του ιδρύματος και την ικανοποίηση των εταιριών από προηγούμενες σχετικές προσλήψεις.
Το θέμα αυτό αποτέλεσε αφορμή μιας ενδιαφέρουσας αντιπαράθεσης μου με τον Στεφ. Μάνο. Είμασταν και οι δύο προσκελημένοι ομιλητές σε ένα συνέδριο της Ελληνοαμερικανικής Ενωσης για την αξιολόγηση. Σε κάποια στιγμή ο Σ. Μάνος διετύπωσε ένα ισχυρισμό παρόμοιο με του κ. Κόκκινου. Παρενέβην με ένα αστείο, λέγοντας ότι στην Ελλάδα το 87% των στατιστικών που διατυπώνονται δημόσια δεν τεκμηριώνονται, αλλά απλώς εκφράζουν τις προσωπικές απόψεις αυτών που τις διατυπώνουν, κάνοντας αναφορά στην προαναφερθείσα έρευνα. Προς τιμήν του, δεν ενοχλήθηκε. Αντίθετα, με πλησίασε στο τέλος της συνεδρίασης και με ρώτησε με ενδιαφέρον για τις λεπτομέρειες της έρευνας. Μου εξέφρασε τις δικές του ερμηνείες για τους λόγους που αυτό συμβαίνει (ενδιαφέρουσες θα έλεγα).

Tuesday, June 10, 2008

O "ακαδημαικός" Α. Παπανδρέου

Διάβασα ότι ο Γ. Λακόπουλος έγραψε ένα βιβλίο για τον ΑΠ πριν μπει στην πολιτική.

Οι περισσότεροι από τους ομιλητές που πήραν μέρος στην παρουσίαση του βιβλίου δεν είχαν καμμιά προσλαμβάνουσα παράσταση, άμεση ή έμμεση, από την εποχή εκείνη. Ετσι, έμειναν στις θεωρητικές γενικότητες και τους επαίνους. Ο μόνος που είχε είναι ο Α. Πεπελάσης. Δεν νομίζω όμως ότι ήταν καθηγητής (αν και αναφέρεται ως τέτοιος).

Ειχα την ευκαιρία, να μιλήσω με συναδέλφους του ΑΠ στο Berkeley (ο ένας μάλιστα είναι νομπελίστας). Εχω μιλήσει και με πρώην φοιτητές του που την δεκαετία του 80 ήταν συνάδελφοί μου σε πανεπιστήμια των ΗΠΑ, όπου δίδασκα. Είχα επίσης μιλήσει 2-3 φορές με τον ίδιο τον ΑΠ στις αρχές τις δεκαετίας του 80 για ακαδημαικά θέματα και την εποχή της Αμερικής.

Η περίοδος του Berkeley ήταν σε πολύ μεγάλο βαθμό περίοδος που ο ΑΠ ανέδειξε τις διοικητικές του ικανότητες (όταν ήταν πρόεδρος του τμήματος Οικονομικών). Ανέλαβε ένα τμήμα σε κρίση και με πολλές εσωτερικές έριδες (κοινό χαρακτηριστικό των ακαδημαικών μονάδων σε όλο τον κόσμο) και το μετέτρεψε σε ένα από τα καλύτερα των ΗΠΑ.

Η ερευνητική του δραστηριότητα είναι ένα άλλο κεφάλαιο.

Οταν τον συνάντησα για πρώτη φορά (το 1980), με ρώτησε για το ερευνητικό μου αντικείμενο. Μου είπε με ικανοποίηση ότι και ο ίδιος θεωρούσε τον εαυτό του στατιστικό γιατί στην έρευνά του είχε χρησιμοποιήσει πολύ την στατιστική.

Αυτό που μου είχε κάνει εντύπωση είναι ότι ποτέ δεν αποδέχθηκε προτάσεις για να γίνει επίτιμος διδάκτωρ σε ελληνικό πανεπιστήμιο (τιμητικό τίτλο που απονέμουν απλόχερα τα ελληνικά ΑΕΙ σε πολιτικούς με τρόπο που ο τίτλος δίνεται περισσότερο για να προβληθούν τα ιδρύματα παρά ο τιμώμενος). Από όσο γνωρίζω του είχαν γίνει τουλάχιστον πέντε τέτοιες προτάσεις. Οταν τον είχα ρωτήσει γιατί δεν τις δέχθηκε, δεν μου απάντησε ευθέως. Πιστεύω όμως ότι αυτό είχε να κάνει και με την μεταχείριση που του είχαν επιφυλάξει οι Eλληνες συνάδελφοί του όταν επέστρεψε στην Ελλάδα την δεκαετία του 60.

Για την μεταχείριση αυτή μου έχουν διηγηθεί ένα χαρακτηριστικό περιστατικό. Οταν γύρισε στην Ελλάδα ο Ανδρέας είχε πάει να επισκεφθεί ένα καθηγητή της τότε ΑΣΟΕΕ, προφανώς για να διερευνήσει τις προοπτικές εκλογής του στην ΑΣΟΕΕ. Ο συγκεκριμένος καθηγητής άφησε τον Ανδρέα να περιμένει επί 2 ώρες έξω από το γραφείο του μέχρι να τον δεχθεί (κλασσικός τρόπος επίδειξης ισχύος από αρκετούς Ελληνες καθηγητές των οποίων η ισχύς δεν εδραζόταν σε ακαδημαικές περγαμηνές). Το κλίμα -και το αποτέλεσμα-της συνάντησης είναι προφανές. Η εμπειρία αυτή πλήγωσε πολύ τον εγωισμό του Ανδρέα. Δικαιολογημένα. Πώς έμαθα το περιστατικό; Μου το διηγήθηκε παλαιός συνάδελφος όταν ήλθε να με δει στο γραφείο μου. Τότε έμαθα και (μέρος) της ιστορίας του γραφείου μου...

Bachelet και Schwarzenegger

Η πρόεδρος της Χιλής επισκέπτεται την Καλιφόρνια για να υπογράψει με τον κυβερνήτη της πολιτείας στις 12 Ιουνίου συμφωνία με τίτλο "Χιλή-Καλιφόρνια: Συνεργασία για τον 21 ο αιώνα ("Chile-California: A Partnership for the 21st Century"). 
Η συμφωνία αυτή αποβλέπει στην προώθηση της συνεργασίας σε καινοτομίες, στην ανώτατη εκπαίδευση και στην χρήση εναλλακτικών πηγών ενέργειας.
Είναι φανερό ότι υπάρχουν σημαντικοί τομείς που μπορούν να συναντηθούν ένας ανοικτόμυαλος σοσιαλδημοκράτης με ένα ανοικτόμυαλο συντηρητικό προς όφελος της κοινωνίας.

Sunday, June 08, 2008

Προβλήματα του "επιχειρηματικού" πανεπιστημίου

Σε προηγούμενο σχόλιό μου είχα αναφερθεί στα προβλήματα που μπορεί να προκαλέσουν στην ακαδημαική δεοντολογία και ηθική ερευνητικά προγράμματα που χορηγούνται σε καθηγητές από φαρμακευτικές εταιρίες.

Οι NYT αναφέρονται σήμερα σε δύο περιπτώσεις καθηγητών από το Harvard (!), ο ένας από τους οποίους είναι διεθνώς αναγνωρισμένος, που εμπλέκονται σε μια τέτοια υπόθεση.

παραθέτω στην συνέχεια το πλήρες άρθρο για διευκόλυνση των αναγνωστών.

Published: June 8, 2008
A world-renowned Harvard child psychiatrist whose work has helped fuel an explosion in the use of powerful antipsychotic medicines in children earned at least $1.6 million in consulting fees from drug makers from 2000 to 2007 but for years did not report much of this income to university officials, according to information given Congressional investigators.
By failing to report income, the psychiatrist, Dr. Joseph Biederman, and a colleague in the psychiatry department at Harvard Medical School, Dr. Timothy E. Wilens, may have violated federal and university research rules designed to police potential conflicts of interest, according to Senator Charles E. Grassley, Republican of Iowa. Some of their research is financed by government grants.
Like Dr. Biederman, Dr. Wilens belatedly reported earning at least $1.6 million from 2000 to 2007, and another Harvard colleague, Dr. Thomas Spencer, reported earning at least $1 million after being pressed by Mr. Grassley’s investigators. But even these amended disclosures may understate the researchers’ outside income because some entries contradict payment information from drug makers, Mr. Grassley found. 
In one example, Dr. Biederman reported no income from Johnson & Johnson for 2001 in a disclosure report filed with the university. When asked to check again, he said he received $3,500. But Johnson & Johnson told Mr. Grassley that it paid him $58,169 in 2001, Mr. Grassley found. 
The Harvard group’s consulting arrangements with drug makers were already controversial because of the researchers’ advocacy of unapproved uses of psychiatric medicines in children. 
In an e-mailed statement, Dr. Biederman said, “My interests are solely in the advancement of medical treatment through rigorous and objective study,” and he said he took conflict-of-interest policies “very seriously.” Drs. Wilens and Spencer said in e-mailed statements that they thought they had complied with conflict-of-interest rules. 
John Burklow, a spokesman for the National Institutes of Health, said: “If there have been violations of N.I.H. policy — and if research integrity has been compromised — we will take all the appropriate action within our power to hold those responsible accountable. This would be completely unacceptable behavior, and N.I.H. will not tolerate it.” 
The federal grants received by Drs. Biederman and Wilens were administered byMassachusetts General Hospital, which in 2005 won $287 million in such grants. The health institutes could place restrictions on the hospital’s grants or even suspend them altogether. 
Alyssa Kneller, a Harvard spokeswoman, said in an e-mailed statement: “The information released by Senator Grassley suggests that, in certain instances, each doctor may have failed to disclose outside income from pharmaceutical companies and other entities that should have been disclosed.” 
Ms. Kneller said the doctors had been referred to a university conflict committee for review. 
Mr. Grassley sent letters on Wednesday to Harvard and the health institutes outlining his investigators’ findings, and he placed the letters along with his comments in The Congressional Record. 
Dr. Biederman is one of the most influential researchers in child psychiatry and is widely admired for focusing the field’s attention on its most troubled young patients. Although many of his studies are small and often financed by drug makers, his work helped to fuel a controversial 40-fold increase from 1994 to 2003 in the diagnosis of pediatric bipolar disorder, which is characterized by severe mood swings, and a rapid rise in the use of antipsychotic medicines in children. The Grassley investigation did not address research quality. 
Doctors have known for years that antipsychotic drugs, sometimes called major tranquilizers, can quickly subdue children. But youngsters appear to be especially susceptible to the weight gain and metabolic problems caused by the drugs, and it is far from clear that the medications improve children’s lives over time, experts say. 
In the last 25 years, drug and device makers have displaced the federal government as the primary source of research financing, and industry support is vital to many university research programs. But as corporate research executives recruit the brightest scientists, their brethren in marketing departments have discovered that some of these same scientists can be terrific pitchmen. 
To protect research integrity, the National Institutes of Health require researchers to report to universities earnings of $10,000 or more per year, for instance, in consulting money from makers of drugs also studied by the researchers in federally financed trials. Universities manage financial conflicts by requiring that the money be disclosed to research subjects, among other measures.The health institutes last year awarded more than $23 billion in grants to more than 325,000 researchers at over 3,000 universities, and auditing the potential conflicts of each grantee would be impossible, health institutes officials have long insisted. So the government relies on universities. 
Universities ask professors to report their conflicts but do almost nothing to verify the accuracy of these voluntary disclosures. 
“It’s really been an honor system thing,” said Dr. Robert Alpern, dean of Yale School of Medicine. “If somebody tells us that a pharmaceutical company pays them $80,000 a year, I don’t even know how to check on that.” 
Some states have laws requiring drug makers to disclose payments made to doctors, and Mr. Grassley and others have sponsored legislation to create a national registry. 
Lawmakers have been concerned in recent years about the use of unapproved medications in children and the influence of industry money. 
Mr. Grassley asked Harvard for the three researchers’ financial disclosure reports from 2000 through 2007 and asked some drug makers to list payments made to them. 
“Basically, these forms were a mess,” Mr. Grassley said in comments he entered into The Congressional Record on Wednesday. “Over the last seven years, it looked like they had taken a couple hundred thousand dollars.” 
Prompted by Mr. Grassley’s interest, Harvard asked the researchers to re-examine their disclosure reports. 
In the new disclosures, the trio’s outside consulting income jumped but was still contradicted by reports sent to Mr. Grassley from some of the companies. In some cases, the income seems to have put the researchers in violation of university and federal rules. 
In 2000, for instance, Dr. Biederman received a grant from the National Institutes of Health to study in children Strattera, an Eli Lilly drug for attention deficit disorder. Dr. Biederman reported to Harvard that he received less than $10,000 from Lilly that year, but the company told Mr. Grassley that it paid Dr. Biederman more than $14,000 in 2000, Mr. Grassley’s letter stated. 
At the time, Harvard forbade professors from conducting clinical trials if they received payments over $10,000 from the company whose product was being studied, and federal rules required such conflicts to be managed. 
Mr. Grassley said these discrepancies demonstrated profound flaws in the oversight of researchers’ financial conflicts and the need for a national registry. But the disclosures may also cloud the work of one of the most prominent group of child psychiatrists in the world. 
In the past decade, Dr. Biederman and his colleagues have promoted the aggressive diagnosis and drug treatment of childhood bipolar disorder, a mood problem once thought confined to adults. They have maintained that the disorder was underdiagnosed in children and could be treated with antipsychotic drugs, medications invented to treat schizophrenia
Other researchers have made similar assertions. As a result, pediatric bipolar diagnoses and antipsychotic drug use in children have soared. Some 500,000 children and teenagers were given at least one prescription for an antipsychotic in 2007, including 20,500 under 6 years of age, according to Medco Health Solutions, a pharmacy benefit manager. 
Few psychiatrists today doubt that bipolar disorder can strike in the early teenage years, or that many of the children being given the diagnosis are deeply distressed. 
“I consider Dr. Biederman a true visionary in recognizing this illness in children,” said Susan Resko, director of the Child and Adolescent Bipolar Foundation, “and he’s not only saved many lives but restored hope to thousands of families across the country.” 
Longtime critics of the group see its influence differently. “They have given the Harvard imprimatur to this commercial experimentation on children,” said Vera Sharav, president and founder of the Alliance for Human Research Protection, a patient advocacy group. 
Many researchers strongly disagree over what bipolar looks like in youngsters, and some now fear the definition has been expanded unnecessarily, due in part to the Harvard group. 
The group published the results of a string of drug trials from 2001 to 2006, but the studies were so small and loosely designed that they were largely inconclusive, experts say. In some studies testing antipsychotic drugs, the group defined improvement as a decline of 30 percent or more on a scale called the Young Mania Rating Scale — well below the 50 percent change that most researchers now use as the standard. 
Controlling for bias is especially important in such work, given that the scale is subjective, and raters often depend on reports from parents and children, several top psychiatrists said. 
More broadly, they said, revelations of undisclosed payments from drug makers to leading researchers are especially damaging for psychiatry. 
“The price we pay for these kinds of revelations is credibility, and we just can’t afford to lose any more of that in this field,” said Dr. E. Fuller Torrey, executive director of the Stanley Medical Research Institute, which finances psychiatric studies. “In the area of child psychiatry in particular, we know much less than we should, and we desperately need research that is not influenced by industry money.”

Friday, June 06, 2008

Το International Baccalaureate και το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα

Κυτάζοντας την αναφορά της "Καθημερινής" της περασμένης Κυριακής στο ΙΒ και την επιτυχία που έχει στο διεθνές εκπαιδευτικό σύστημα θυμήθηκα πώς ξεκίνησε στην Ελλάδα και ξανασκέφθηκα γιατί το εκπαιδευτικό μας σύστημα είναι προβληματικό.

Το ΙΒ "επετράπη" στην Ελλάδα το 1995.

Οταν έγινε η σχετική ρύθμιση για να επιτραπεί υπήρξε μεγάλη αντίδραση από τους υπερασπιστές του δημόσιου σχολείου και την ΟΛΜΕ. (Θυμάμαι τις συναντήσεις στο Υπουργείο Παιδείας με την ΟΛΜΕ όπου όλα τα άλλα αιτήματα είχα περάσει σε δεύτερη μοίρα και το κύριο αίτημα ήταν η κατάργηση της διάταξης. Ο Γ. Παπανδρέου δεν υποχώρησε). Ηταν ένα από τα βήματα που έγιναν τότε για το σπάσιμο της ισοπεδωτικής ομοιμορφίας του εκπαιδευτικού συστήματος. Δύο ιδιωτικά σχολεία ήταν τα πρώτα που προσέφεραν στος μαθητές τους την δυνατότητα αυτή. (Σύμφωνα πάλι με την Καθημερινή ο αριθμός τους έφτασε στα 13).

Μετά τις εκλογές του 96, όταν ανέλαβε Υπουργός Παιδείας ο Γ. Αρσένης, μια από τις πρώτες υποσχέσεις που έδωσε για να ικανοποιήσει την ΟΛΜΕ ήταν η κατάργηση του ΙΒ. Δεν ξέρω τι τον έκανε τελικά να μην κρατήσει την υπόσχεσή σου. (Από τις λίγες περιπτώσεις που δεν μηδενίστηκε κάποια ενέργεια της προηγούμενης ηγεσίας του ΥΠΕΠΘ).

Βλέπω τώρα με ικανοποίηση στην Καθημερινή ότι, σύμφωνα με τον πρώην επικεφαλής του Οργανισμού International Baccalaureate (IBO) Τζορτζ Γουόκερ "τα προγράμματα Ι.Β. εξαπλώνονται ταχύτατα - με ετήσιο ρυθμό πάνω από 15%. Οι μαθητές σε προγράμματα I.B. ξεπερνούν τις 500.000 σε 2.300 σχολεία σε 127 χώρες. Σχετικά προγράμματα λειτουργούν όχι μόνο σε Β. Αμερική και Ευρώπη αλλά σε χώρες όπως το Αζερμπαϊτζάν, η Κούβα, το Ιράν, η Ζάμπια, το Ουζμπεκιστάν." «Εξοικειώθηκα με έναν διαφορετικό, από τον ελληνικό, τρόπο διαβάσματος. Χρησιμοποιούσαμε διάφορες πηγές γνώσης, και όχι ένα μόνο βιβλίο. Μάθαμε ότι δεν υπάρχει κάτι σωστό ή λάθος, αλλά σωστά τεκμηριωμένο ή όχι», λέει στην «Κ» ο 23χρονος Αρης Μολφέτας, απόφοιτος I.B.

Thursday, June 05, 2008

Το Imperial College δημιουργεί δικές του εισαγωγικές εξετάσεις

Τώρα που τελείωσαν οι πανελλήνιες εξετάσεις είναι ο κατάλληλος χρόνος να αρχίσει η συζήτηση για την αλλαγή του τρόπου εισαγωγής στα πανεπιστήμια.

Μετά από 30 χρόνια προβληματισμού και με βάση τα σημερινά δεδομένα, έχω πεισθεί ότι πρέπει και σε αυτόν τον τομέα να ξεφύγουμε από την ομοιομορφία. Στην λογική της πλήρους ανεξαρτησίας των ιδρυμάτων που υποστηρίζω, θεωρώ ότι τα πανεπιστήμια πρέπει να επιλέγουν με τα δικά τους κριτήρια και μέθοδο τους φοιτητές που θεωρούν κατάλληλους.

Αφορμή για την ανάρτηση αυτή μου έδωσε η είδηση (βλέπε π.χ. τον Guardian, χθες), ότι το Imperial College, ένα από τα μεγαλύτερα και καλύτερα πανεπιστήμια της Αγγλίας, αποφάσισε να δημιουργήσει δικό του σύστημα επιλογής φοιτητών από το 2010 και να πάψει να χρησιμοποιεί τα Α- levels ( Αν δεν κάνω λάθος, όλα τα πανεπιστήμια της Αγγλίας -εκτός του Oxford και Cambridge- χρησιμοποιούν τα a-levels  για την επιλογή των φοιτητών τους.Βέβαια, σε αντίθεση με την Ελλάδα, το κάθε πανεπιστήμιο επιλέγει τα συγκεκριμένα A-levels- που θα λάβει υπόψη του).

Ο λόγος που επικαλέστηκε ο πρύτανης του Imperial Richard Sykes για την αλλαγή αυτή είναι ότι ο πληθωρισμός των βαθμών (ένα υπερβολικά υψηλό ποοστό των υποψηφίων έχουν φθάσει να παίρνουν άριστα), δεν επιτρέπει στο πανεπιστήμιο να ξεχωρίσει τους πραγματικά καλύτερους με αποτέλεσμα, σε πολλές περιπτώσεις να αδικούνται οι καλοί μαθητές. (Μήπως και εμείς στην Ελλάδα δεν έχουμε το ίδιο πρόβλημα; Εμείς όμως είμαστε απόλυτα ικανοποιημένοι όταν τα θέματα είναι "βατά"). Κατά την γνώμη του, ακόμα και η συνέντευξη δεν λύνει το πρόβλημα.

Το νέο σύστημα θα δίνει έμφαση στον διαχωρισμό μεταξύ των καλυτέρων με αξιολόγηση της ευφυίας και της δημιουργικότητας.

Ενδιαφέρον προκαλεί και η αποκάλυψή του ότι με την παρούσα κατάσταση το 40% των φοιτητών του  Imperial προέρχονται από ιδιωτικά σχολεία τα οποία διδάσκουν μόνο το 7% των μαθητών στο Ηνωμένο Βασίλειο, κάτι που ο ίδιος θεωρεί άδικο. (Στην Ελλάδα το ποσοστό των μαθητών στα ιδιωτικά σχολεία ήταν γύρω στο 4% (δεν ξέρω πόσο είναι σήμερα. Σύμφωνα με μελέτες που είχα κάνει πριν το 2000 (τα στοιχεία είναι διαθέσιμα στην ιστοσελίδα μου), και στην Ελλάδα το ποσοστό των μαθητών των ιδιωτικών σχολείων που μπαίνουν στα περιζήτητα τμήματα αυξάνεται συνεχώς.)

Και το "αδιάβλητο" του συστήματος; θα μου πει κάποιος. (Οι πανελλήνιες εξετάσεις θεωρείται η μόνη αδιάβλητη διαδικασία στο γενικό μπάχαλο της χώρας).  Νομίζω ότι η ζημιά που υφίσταται το εκπαίδευτικό σύστημα, τα νέα παιδιά αλλά και τα πανεπιστήμια είναι πολύ μεγαλύτερη από το όφελος που προσφέρει το σύστημα. Ενα σύστημα που έχει οδηγήσει στην παπαγαλία ώς την μόνη μέθοδο επιτυχίας και έχει ευνουχήσει τα καλύτερα μυαλά. Αλλωστε, και στην Οξφόρδη έχουν παρατηρηθεί περιπτώσεις φαβοριτισμού προς υποψηφίους με ισχυρούς ή πλούσιους γονείς. Αυτό όμως δεν έχει εμποδίσει το πανεπιστήμιο να είναι από τα καλύτερα στον κόσμο.

Αφήνω κατά μέρος το αστρονομικό κόστος των πανελληνίων που κανείς πλέον δεν είναι σε θέση να το προσδιορίσει με ακρίβεια.


Wednesday, June 04, 2008

Η χρηματοδότηση των πανεπιστημίων από επιχειρήσεις

(Σχόλιό μου σε σχετική ανάρτηση του GUR).


Το θέμα των χρηματοδοτήσεων των πανεπιστημίων από επιχειρήσεις ή ιδιώτες είναι μεγάλο και ουσιαστικό. Είναι από τα θέματα που πρέπει να απασχολήσει το ελληνικό πανεπιστήμιο, αφού προβληματίζει και τα μεγάλα πανεπιστήμια του εξωτερικού.


Το ερώτημα είναι τι ζητούν ως αντάλλαγμα οι επιχειρήσεις για την χρηματοδότητηση. Αν ζητούν εκπαίδευση προσωπικού ή ακόμα και την χρησιμοποίηση του ονόματος του ιδιοκτήτη ή της επιχείρησης σε κάποια έδρα ή ένα κτίριο, δεν νομίζω ότι υπάρχει θέμα. 


Γι' αυτό, η περίπτωση που θίγει ο Ριζοσπάστης -και μάλιστα με τις διευκρινίσεις που δόθηκαν παραπάνω- δεν έχει κατά την γνώμη μου κανένα πρόβλημα.

Πρόβλημα υπάρχει σε περιπτώσεις όπως με τις καπνοβιομηχανίες που αναφέρουν οι ΝΥΤ. Πρόβλημα επίσης υπάρχει όταν σε χρηματοδοτήσεις ερευνητικών προγραμμάτων, κυρίως στις ιατρικές επιστήμες, οι σχετικές συμβάσεις προβλέπουν την μη ανακοίνωση των αποτελεσμάτων αν δεν συμφωνεί ο χρηματοδότης (που σημαίνει αποτελέσματα που δεν ευνοούν την επιχείρηση αλλά θα εξυπηρετούσαν τον πολίτη να ξέρει).


Πριν 2 χρόνια  στο Στάνφορντ με ξεναγούσε ένας από τους αντιπροέδρους του πανεπιστημίου σε διάφορες εγκαταστάσεις του campus. Οταν φτάσαμε στο κτίριο Packard (το οποίο μου έδειξε με υπερηφάνεια), τον ρώτησα πώς το πανεπιστήμιο αποφεύγει τις διεσμεύσεις που προκύπτουν συνήθως από τέτοιες μεγάλες χρηματοδοτήσεις. Μου απάντησε ότι απλά το Στανφορντ δεν δέχεται καμμιά προυπόθεση. Πόσα όμως πανεπιστήμια έχουν το κύρος και την αίγλη του Στάνφορντ ώστε να μπορούν να έχουν τέτοια πολιτική;


Στο ελληνικό πανεπιστήμιο που δεν υπάρχει ουσιαστική σχετική εμπειρία, ένας τέτοιος διάλογος θα ήταν πολύ χρήσιμος.

Οι εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ

Διάβασα ότι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, σχολιάζοντας τις εσωκομματικές εκλογές του κόμματός του είπε "τέτοιες εκλογές γίνονται μόνο στα Σκόπια, στα πανεπιστήμια και στο ΠΑΣΟΚ". 

Δεν ξέρω αν πράγματι το είπε. Αν το είπε, παίρνει 10!

Hillary, Obama και τα ΜΜΕ


Ο τρόπος που τα ΜΜΕ και το κατεστημένο του Δημ. Κόμματος προσπαθούν να "επιβάλλουν" στον Ομπάμα της Χίλαρι για αντιπρόεδρο, είναι εντυπωσιακός. Δεν έφτανε η μέχρι προκλητικού σημείου προσπάθεια του ABC στο τελευταίο debate των δύο υποψηφίων να  φέρουν σε δύσκολη θέση τον Ομπάμα. Δεν σταματούν να μιλούν για to "χρυσό ψηφοδέλτιο" (golden ticket), και να εξηγούν ότι ο Ομπάμα χρειάζεται την Χίλαρι για να κερδίσει την υποστήριξη των ηλικιωμένων γυναικών.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Χίλαρι έχει ισχυρή υποστήριξη και δεν μπορεί να αγνοηθεί (Χωρίς βέβαια να ξεχνάμε ότι στις τελευταίες προκριματικές περίπου το 10% των ψήφων που παίρνει προέρχονται από ρεπουπλικανούς που προσπαθούν να μειώσουν την έκταση της νίκης του Ομπαμα). Μου κάνει όμως εντύπωση ότι στις αναλύσεις κανείς δεν αναφέρεται στους ψηφοφόρους που μπορεί να χάσει ο Ομπάμα με την Χίλαρι στο ψηφοδέλτιο (πχ κεντρώους ψηφοφόρους που είχαν πεισθεί να ψηφίσουν παλαιότερα τον Ρέγκαν). Αφήνω κατά μέρος την ζημιά που θα κάνει στην συνέπεια του Ομπάμα μια τέτοια επιλογή. (Δεν μπορείς να ισχυρίζεσαι ότι θέλεις να ανατρέψεις το κατεστημένο της Washington και να έχεις για υποψήφιο αντιπρόεδρο τον μεγαλύτερο εκφραστή του).

Μετά την εκλογή του Ομπάμα, φαντάζομαι ότι θα υπάρξει κάποια θέση στο ανώτατο δικαστήριο των ΗΠΑ. Και η Χίλαρι είναι πετυχημένη δικηγόρος.

Ανανέωση. Το CNN ανάρτησε πριν λίγο μια αναλυτική λίστα των πιθανών υποψηφίων αντιπροέδρων. Την αντιγράφω για διευκόλυνση.

  • Evan Bayh: What he lacks in charisma, the telegenic Bayh makes up for in national security credentials, having served on both armed services and intelligence committees in the Senate.
  • Joseph Biden: A six-term senator who helms the Senate Foreign Relations Committee, Biden, could offer the heavyweight foreign policy experience that Obama is often accused of lacking. But at 65 -- and seen as part of the U.S. political furniture -- he could undermine Obama's message of change.
  • Michael Bloomberg: Since ruling out his own independent bid for presidency, the current mayor of New York has been seen as a potential running mate for both Obama and McCain. For Obama, the media tycoon and former Republican would help mitigate the Democrat's problem with Jewish voters brought on by outlandish rumors that he is a Muslim, but do little to attract the white, working class vote.
  • Wesley Clark: This former NATO commander, who failed in his bid for the 2004 presidential nomination, was seen as a staunch Hillary Clinton supporter -- a fact that could help unite the party. But the 63-year-old's tough reputation as a no-nonsense soldier is unlikely to win much backing among party activists.
  • Hillary Clinton: While the "dream ticket" of a Obama-Clinton campaign could help harness Clinton's powerbase of women and white working-class Democrats, the prospect of uniting the two rivals has won mixed support. A non-scientific CNN.com poll said 60 percent of people were not in favor of the move.
  • Chris Dodd: A long-serving senator with solid foreign policy credentials who was previously considered as a running mate for John Kerry's failed presidential bid in 2004, Dodd presents the same problems as Biden.
  • Chuck Hagel: A close friend of fellow Republican John McCain -- Obama's general election rival -- Hagel's strong anti-war in Iraq stance has generated strong cross-party appeal and though an unlikely choice he could be seen as the man to attract wavering Republican voters.
  • Ed Rendell: As an outspoken Clinton supporter, a Rendell partnership could rally support for Obama and as governor of swing state Pennsylvania, he could help secure key votes, but his popularity is limited outside Philadelphia.
  • Bill Richardson: The New Mexico governor, who identifies himself as Hispanic, could help sway the burgeoning Latino vote in addition to lending heavyweight foreign policy credentials as a former United Nations ambassador.
  • Kathleen Sebelius: The two-term governor of mainly Republican Kansas, Sebelius has proven cross-party support but the rising Democratic star still lacks a national profile.
  • Jim Webb: Another rising star, straight-talking Webb has already dismissed his vice-presidential prospects, but his appeal as a Vietnam veteran and successful novelist are clear. Webb's bluntness, however, led one commentator to dub him an "unguided missile."
  • Other names mentioned in the running include: Former South Dakota senator Tom Daschle, North Carolina Senator John Edwards, Virginia Governor Tim Kaine, Missouri Senator Claire McCaskill, Arizona GovernorJanet Napolitano, former Armed Services Committee chairman Sam Nunn, Ohio Governor Ted Strickland