Η “βάση” της πολιτικής και η πολιτική επικοινωνίας

Tweet

Μέρος απάντησής μου σε ραδιοφωνική συνέντευξη πριν από 11 μέρες, οδήγησε στο να δημιουργηθεί «θέμα» στα μέσα ενημέρωσης, τα οποία και εξακολουθούν να απασχολούνται με αυτό.

Ας ξεκινήσουμε με τα πραγματικά περιστατικά.

Το σχόλιό μου (με αφορμή ερώτηση για την βάση του 10), έλεγε ότι τα θέματα παιδείας δεν πρέπει να ανοίγουν και να κλείνουν με επικοινωνιακό τρόπο.

Παραθέτω κείμενο από το site του σταθμού:

Δημοσιογράφος: Η βάση του «10» θα καταργηθεί τελικά για την εισαγωγή στις πανελλαδικές εξετάσεις;
Γ. Πανάρετος: «Μιλάτε για το δέκα του 1998; Για το δέκα του 1999; Σας ρωτώ, για ποιο δέκα;».
Δημοσιογράφος: «Της κ. Γιαννάκου».
Γ. Πανάρετος: «Για να είμαι και πιο σαφής. Το να προσεγγίζει κανείς αυτά τα θέματα με έναν τρόπο που επικοινωνιακά μεν είναι πάρα πολύ ελκυστικός, αλλά ουσιαστικά δεν βοηθά στη βελτίωση του εκπαιδευτικού συστήματος, είναι νομίζω...».
Δημοσιογράφος: «Νομίζω ότι αυτό είναι αιχμή για την κ. Διαμαντοπούλου, γιατί- αν δεν κάνω λάθος- άνοιξε το θέμα με συνέντευξη που παραχώρησε στους διαπιστευμένους συντάκτες του υπουργείου».
Γ. Πανάρετος: «Νομίζω ότι κάνετε λάθος. Αντίθετα, η υπουργός είπε ακριβώς αυτό το πράγμα, ότι δηλαδή έχουμε, φτιάχνουμε μια κόκκινη γραμμή με έναν αυθαίρετο τρόπο».
Και ο κ. Πανάρετος κατέληξε: «Αυτά τα θέματα δεν πρέπει να ανοίγουν και να κλείνουν με επικοινωνιακό τρόπο. Είναι πολύ πιο σύνθετα από το να απευθυνθεί κανείς σε μια λογική αντίδραση του κάθε πολίτη, ότι στο πανεπιστήμιο πρέπει να μπαίνει κάποιος που να μπορεί να σπουδάσει. Αυτό είναι μια λογική επιθυμία. Το ερώτημα είναι αυτή η λογική επιθυμία επιτυγχάνεται με την επιλογή μιας τέτοιας βάσης;».

Πρέπει ίσως να θυμίσω ότι, σε σχέση με την επικοινωνία, δεν είπα τίποτα διαφορετικό από ό,τι είπε ο Πρωθυπουργός στο πρώτο Υπουργικό Συμβούλιο, για τον τρόπο που πρέπει οι υπουργοί να προσεγγίζουν τα θέματα και να ανακοινώνουν τις πολιτικές τους:
“Η σωστή ανάδειξη και περιγραφή, ο σωστός ορισμός του προβλήματος, είναι και το ήμισυ της λύσης του. Και η ανάδειξη του προβλήματος σε κάθε τομέα γίνεται με τη συνεχή διαβούλευση με τους φορείς, τους κοινωνικούς εταίρους, με τους οποίους το κάθε Υπουργείο έχει σχέση, με τη συνεχή διαβούλευση με τους ίδιους τους δημοσίους υπαλλήλους, αλλά και με την επιστημονική προσέγγιση και τεκμηρίωση του προβλήματος.
Και πριν αρχίσουμε να εξαγγέλλουμε μέτρα επί παντός, να έχουμε περιγράψει και κατανοήσει συλλογικά τη φύση και το μέγεθος των προβλημάτων που αντιμετωπίζει το κάθε Υπουργείο, αλλά και η χώρα.”

Το ποιός άνοιξε το θέμα της βάσης του 10 για λόγους επικοινωνίας δεν το έχει αμφισβητήσει κανείς. Η ρύθμιση του 2006 ποτέ δεν τεκμηριώθηκε εκπαιδευτικά, και στο υφιστάμενο πλαίσιο λειτουργίας των πανεπιστημίων αποτελεί έναν παραλογισμό.

Ας έλθουμε στο σήμερα. Τι είπε η Αννα Διαμαντοπούλου; «Η προεκλογική μας δέσμευση είναι για κατάργησή της. Η συνολική παρουσίαση θα γίνει με τη μελέτη που κάνουμε αυτή τη στιγμή και την ανάλυση των δεδομένων».

Όταν ρωτήθηκα από την δημοσιογράφο αν η άποψή μου αυτή αποτελεί αιχμή για την Αννα Διαμαντοπούλου απάντησα, όπως προανέφερα: «αντίθετα…».

Ποιος θα μπορούσε να εκλάβει την παραπάνω δήλωση της υπουργού ως επικοινωνιακού χαρακτήρα; Πάντως όχι εγώ. Αναφέρεται σε ένα γεγονός (την προεκλογική δέσμευση) και δηλώνει ότι θα γίνει μία προεργασία, ότι δηλαδή το θέμα δεν θα κλείσει απλά με έναν επικοινωνιακό χειρισμό.

Ας έλθουμε τώρα στην ουσία. «Δημιουργήθηκε» η εντύπωση ότι διαφωνώ με την κατάργηση της βάσης του 10. Γράφτηκε μάλιστα ότι διαφοροποιήθηκα από την προεκλογική δέσμευση του ΠΑΣΟΚ. Δυστυχώς, το είπαν και άνθρωποι που θα έπρεπε να γνωρίζουν καλύτερα.

Η τεκμηρίωση της άποψής μου στο blog μου δίνει την απάντηση, χωρίς να αφήνει περιθώριο για παρερμηνείες. Ορισμένοι όμως που ήθελαν παρ’όλα αυτά να καταφέρουν σώνει και καλά να την παρερμηνεύσουν, έσπευσαν να υποστηρίξουν ότι στην πραγματικότητα με την ανάρτηση αυτή αναδιπλώθηκα και ότι άλλη άποψη είχα όταν έκανα την δήλωση και άλλη μετά τον θόρυβο που δημιουργήθηκε.

Ο ισχυρισμός ότι έκανα στροφή στην ουσία της άποψης μου δεν αξίζει σχολιασμό (αν μη τι άλλο, καλώς ή κακώς, δεν χαρακτηρίζομαι από ελαστικότητα πεποιθήσεων). Χρειάζεται όμως να υπενθυμίσω ορισμένα πράγματα:

Γνωρίζω τον Πρωθυπουργό 33 χρόνια. Είμαι συνεργάτης του σε θέματα παιδείας τα περισσότερα (αν όχι όλα) από αυτά τα χρόνια. Κατά την διαμόρφωση του προγράμματος του ΠΑΣΟΚ τόσο στις τελευταίες εκλογές, όσο και το 2007 (αλλά βέβαια και το 2004 το 1996 και το 1989), ήμουν ο σύμβουλός/συνεργάτης του σε θέματα παιδείας. Θα ήταν τουλάχιστον αντιφατικό να έχω σήμερα διαφορετικές απόψεις σε ένα τέτοιο θέμα, κόντρα στο πρόγραμμα και μάλιστα να τις διατυπώνω δημόσια, ιδιαίτερα όταν με έχει ορίσει υφυπουργό της κυβέρνησής του στο πλαίσιο της πολιτικής του αυτής.

Να υπενθυμίσω ότι, για την βάση του 10, έχει πάρει θέση ο ίδιος ο Πρωθυπουργός ως αρχηγός της αξωματικής αντιπολίτευσης και στην Βουλή και αλλού.
(πχ. 13/7/06, όταν επικοινωνιακά ορίστηκε από την τότε κυβέρνηση η βάση του 10: Ο κ. Παπανδρέου κατηγόρησε την κυβέρνηση και για τις μεταρρυθμίσεις στην Παιδεία, λέγοντας ότι «ακούγεται λογική η βάση του δέκα για την είσοδο στα Πανεπιστήμια, αλλά όχι όταν εφαρμόζεται τελευταία στιγμή».

Στην αρχή του 2009, όταν άρχισε πάλι να λειτουργεί το ΕΣΥΠ, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ με τοποθέτησε ως εκπρόσωπο του ΠΑΣΟΚ, τόσο στην ολομέλεια όσο και σε όλα τα συμβούλιά του. Ένα από αυτά είναι το Συμβούλιο Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, το οποίο θα συζητούσε το θέμα της πρόσβασης. Πιστεύει κανείς ότι θα πήγαινα εκεί για να υποστηρίξω άλλες θέσεις από αυτές του ΠΑΣΟΚ και του αρχηγού του;

Ερχόμαστε τώρα στο καθαρά πολιτικό μέρος του θέματος. Από την ημέρα της προαναφερθείσας τοποθέτησής μου, έχουν γραφεί αναρίθμητα, άρθρα, σχόλια, και παραπολιτικά, έχουν γίνει αναφορές σε ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές, έχουν γίνει δηλώσεις από διαφόρους, και έχουν τεθεί επανειλημμένα ερωτήσεις στον κυβερνητικό εκπρόσωπο (!), τόσο για την ουσία του θέματος, όσο και για τις σχέσεις μου με την Υπουργό. Σαν να μην έφθανε αυτό, έκαναν επίσης δηλώσεις ένας αρχηγός κόμματος και η υποψήφια αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης!

Έχουμε φθάσει στο σημείο να είναι το δεύτερο σε δημοσιότητα θέμα μετά τα περί οικονομικής πολιτικής.

Και όλα αυτά, για ένα δευτερογενές ζήτημα για το οποίο οι απόψεις μου για την πολιτική που πρέπει να ακολουθηθεί δεν διαφέρουν σε τίποτα από αυτές του πρωθυπουργού και της υπουργού.

Το ερώτημα που τίθεται, επομένως, είναι: Προς τι όλα αυτά;

ΥΓ. Τις τελευταίες μέρες εμφανίστηκε στα μέσα ενημέρωσης νέα «διαφωνία» μας για τον χειρισμό του θέματος των κολλεγίων. Ένα θέμα που έχουμε συζητήσει επανειλημμένα και διεξοδικά στο υπουργείο. Ένα θέμα για το οποίο για πρώτη φορά εδώ και χρόνια, η Ελλάδα παρουσιάζεται με ουσιαστική θέση στην ΕΕ αντί να προσπαθεί απλώς να σταματήσει τα πρόστιμα. Θέμα για το οποίο επίσης ο πρωθυπουργός έχει διατυπώσει δημόσια θέση εδώ και χρόνια.