Η κυβερνητική επιτροπή χθες ασχολήθηκε, σύμφωνα με τις κυβερνητικές ανακοινώσεις, με το έξυπνο σχολείο.
«Πρώτη μας προτεραιότητα», τόνισε ο υπουργός, «ανταποκρινόμενη και στο βασικό πρόβλημα της έλλειψης υποδομών, είναι ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για την κατασκευή του "έξυπνου σχολείου" την περίοδο 2008 - 2012. Όπως είπε, ήδη έχουν προγραμματιστεί και έχουν διασφαλισθεί οι χρηματοδοτήσεις για την κατασκευή 1.233 σχολικών μονάδων ανά τη χώρα.
Προκαλεί εντύπωση ο προγραμματισμός και οι προτεραιότητες της κυβέρνησης. Οσο παρακολουθώ τα θέματα παιδείας (πάνω από 40 χρόνια), αισθάνομαι ότι το πρόβλημα των σχολικών κτιρίων είναι διαχρονικό. Δεν θυμάμαι όμως να συνεδριάζει γι' αυτό η κυβερνητική επιτροπή αφού το θέμα δεν απαιτεί κυβερνητικό συντονισμό.
Αν κάποιος δεν ήξερε τι συμβαίνει στην χώρα θα επαινούσε ίσως την κυβέρνηση για τις πρωτοβουλίες της. Αφού έλυσε όλα τα άλλα προβλήματα της παιδείας ασχολείται τώρα με τον στρατηγικό σχεδιασμό. Με τα σημερινά δεδομένα, η επιλογή αυτή όμως θυμίζει περισσότερο την τακτική "η μπάλλα στην εξέδρα". Αυτό βέβαια το κάνουν οι ομάδες που κερδίζουν και θέλουν να κρατήσουν το αποτέλεσμα. Θα ταίριαζε περισσότερη στην κυβέρνηση η τακτική της ομάδας που έχουν αποβληθεί τρεις παίκτες και προσπαθεί να "τραυματιστούν" άλλοι δύο για να διακόψει ο διαιτητής το παιχνίδι.
Tuesday, January 15, 2008
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
Posts
Όπου ακούς πολλά κεράσια κράτα μικρό καλάθι. Πήγα στην ιστοσελίδα του οργανισμού σχολικών κτιρίων και δεν είδα τίποτα για «έξυπνα σχολεία». Μέχρι να δω λεπτομερή αναφορά για το τι αυτό σημαίνει θα θεωρήσω ότι αποτελεί ακόμη μιά επικοινωνιακή πομφόλυγα της κυβέρνησης.
ReplyDeleteΔιευθύνων σύμβουλος του ΟΣΚ είναι ο κ. Παναγιώτης Παταργιάς, αναπληρωτής καθηγητής στο τμήμα «Ιστορίας Αρχαιολογίας και διαχείρισης πολιτισμικών αγαθών» του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου. Σε ένα άρθρο του διαβάζω βιογραφικά στοιχεία: πολιτικός μηχανικός ΕΜΠ, διδάκτωρ ΑΠΘ. Δεν λέει τι έκανε πριν να γίνει αναπληρωτής καθηγητής στο Π.Π. Λέει ότι « Έχει δημοσιεύσει 65 Επιστημονικές Εργασίες σε Διεθνή και Ελληνικά Επιστημονικά Περιοδικά.». Στο WoS εγώ βρίσκω μόνο δύο, και τα δύο δημοσιευμένα το 2007, στα οποία ίσως ενεπλάκη λόγω της θέσης του στον ΟΣΚ. Και τα δύο έχουν σχέση με το «έξυπνο σχολείο» που πλασσάρουν τελευταία:
1. Santamouris M, Pavlou C, Doukas P, et al.
Investigating and analysing the energy and environmental performance of an experimental green roof system installed in a nursery school building in Athens, Greece
ENERGY 32 (9): 1781-1788 SEP 2007
Times Cited: 0
2. Santamouris M, Mihalakakou G, Patargias P, et al.
Using intelligent clustering techniques to classify the energy performance of school buildings
ENERGY AND BUILDINGS 39 (1): 45-51 JAN 2007
Corresponding author είναι η Μιχαλακάκου.
Αγαπητέ Blogger ,
ReplyDeleteσυγχώρα την άγνοιά μου για τα ποδοσφαιρικά...
Το κλώτσημα της μπάλας με απασχολεί μόνο σε αγώνες της Εθνικής και εκεί απο Εθνική υπερηφάνεια και μόνο...
Αλλα ας έλθουμε στα σχολεία...
Νομίζω οτι έχεις δίκιο να ειρωνεύεσαι την γνησιότητα των εξαγγελλόμενων απο το υπουργείο Παιδείας... αλλά και την αγνότητα των συσκεπτόμενων περί τα της παιδείας θέματα...
Όσον αφορά όμως τα θέματα που αφορούν την βιοκληματική και γενικότερα την ανθρώπινη διάσταση των σχολείων έχεις άδικο...
Το κακό είναι οτι σε αυτό το άδικο έχεις την πλειοψηφία με το μέρος σου...
Βλέπεις, η μακρόχρονη εμπειρία ζωής στην σιχαμερή Αθήνα, στο άθλιο αυτό γιουσουρούμ εξαθλίωσης της ανθρώπινης προσωπικότητας, με τα χιλιάδες διαμερίσματα που δεν θα επέτρεπαν ούτε την διαβίωση ζώων υπό ομαλές συνθήκες, έχει χαμηλώσει τον πήχη των απαιτήσεων και έχει μετατρέψει σε φύκια για μεταξωτές κορδέλες τις βιοκλιματικές απαιτήσεις...
Όμως εάν έχεις κάποια αγάπη για βόλτες στην ύπαιθρο και αγαλλιάζεις όταν αναπνέεις τον αέρα της εξοχής, θα ξέρεις και θα αναγνωρίζεις οτι τα μέχρι τώρα κατασκευαζόμενα σχολικά κτίρια είναι απάνθρωπα κελιά στην μεγάλη τους πλειοψηφία.
Ζεστά το καλοκαίρι μέχρι παραισθήσεως και κρύα τον χειμώνα μέχρι λιποθυμίας.
Γυμνά και κακοκατασκευασμένα χωρίς εγκαταστάσεις που να συμπληρώνουν ή να καλύπτουν τις δραστηριότητες των μαθητών που είναι επόμενο να θέλουν να φύγουν απο αυτά μια ώρα αρχύτερα...
Χωρίς καμία διαμόρφωση που να τονίζει την περιβαλλοντική συνείδηση ούτε με σχετικά προγράμματα εργασίας σε αυτή την κατεύθυνση υποστηριζόμενα απο ανάλογες εγκαταστάσεις όπως η ύπαρξη κηπαρίων και η φύτευση των αυλών με μεγάλης ανάπτυξης δένδρα για σκίαση τους καλοκαιρινούς μήνες...
Το θέμα είναι μεγάλο αλλά θεωρώ οτι μόνο με αυτά που ανέφερα θα αναγνωρίσεις οτι η μάθηση σε αυτά τα σχολεία δεν είναι μάθηση αλλα αγγαρεία.
Ας ανεβάσουμε τον πήχη φίλε μου blogger και ας μην τον διατηρούμε κάπου μεταξύ Παγκρατίου και Κυψέλης που φτιάχνουν με τους Αμπελόκηπους ένα τρίγωνο διαβολικής και απάνθρωπης διαβίωσης...
Παναγιώτης Μπαζιωτόπουλος
Οικονομολόγος - Επιχειρησιακός ερευνητής
http://www.bazioto.blogspot.com
Ισως η διατύπωση που έκανα δημιούργησε λανθασμένες εντυπώσεις. Και βέβαια αναγνωρίζω την ανάγκη για βελτίωση των συνθηκών στα σχολεία. Συμφωνώ με όλα τα σχόλια. Η έμφαση του σχολίου μου ήταν στην πολιτική υποκρισία. Και αυτή επιβεβαιώθηκε με τον καλύτερο τρόπο με την εύστοχη επισήμανση του Θ. Λαζαρίδη στο πρώτο σχόλιο.
ReplyDeleteΣυμφωνώ απόλυτα με την προσπάθεια ή έστω με την πρόθεση που έχει το υπουργείο για την κατασκευή των έξυπνων σχολείων.
ReplyDeleteΦοβάμαι όμως ότι με την προχειρότητα που σχεδιάζονται και κατασκευάζονται τα σχολικά κτίρια το τελικό αποτέλεσμα θα είναι μια τρύπα στο νερό.
Μπήκα στην ιστοσελίδα του ΟΣΚ και έριξα μια ματιά στον «Οδηγό μελετών για διδακτήρια όλων των βαθμίδων εκπαίδευσης» και κράτησα μερικά στοιχεία.
Α) Η ελάχιστη εσωτερική διάσταση μιας αίθουσας διδασκαλίας για 30 μαθητές είναι 6,90μ (δηλ. 2,63 Χ 2,63). Είναι δυνατό να μιλάμε για έξυπνη αίθουσα με αυτές τις διαστάσεις; (Τα ντουλάπια και οι κρεμάστρες θα βρίσκονται μέσα ή έξω από την αίθουσα;)
Β) Άλλο θέμα για γέλια η αίθουσα πολλαπλών χρήσεων (παραθέτω το ακριβές κείμενο του οδηγού)
{Αίθουσα Πολλαπλών Χρήσεων
Δραστηριότητες: διάλεξη, προβολή, εορταστική εκδήλωση, μουσική, θέατρο, εκθέσεις, χορός, διαταξική δουλειά, γυμναστική, διάλειμμα.
Ελεύθερο ύψος ≥ 5,00m.
Απαιτούμενη φωτιστική επιφάνεια, το 1/5 της επιφανείας της αίθουσας. Απαραίτητη η δυνατότητα συσκότισης (κουρτίνες).
Κρεμάστρες ιματισμού σε μήκος ≥ 5,00m, με απόσταση αγκίστρων ≥10cm. Η κατασκευή πρέπει να εξασφαλίζει τους μαθητές από πιθανούς τραυματισμούς.
Απαραίτητη η τοποθέτηση κλιματισμού.
Μέσα στην αίθουσα τοποθετείται σκηνή σταθερή, υπερυψωμένη, το δάπεδο της οποίας επενδύεται με ξύλο τύπου laminate.
Τα αποδυτήρια αγοριών – κοριτσιών περιλαμβάνουν από 1 WC, κρεμάστρες, πάγκους και το δάπεδο επενδύεται με ξύλο.
Μόνωση χώρου, θερμική, υγρομόνωση, ηχομόνωση.
Ακουστική μελέτη της αίθουσας.}
Η αίθουσα αυτή προφανώς είναι για όλα και για τίποτα, δεν είναι κάνει για θέατρο, μουσική και προβολές γιατί δεν έχει καθίσματα, γιατί δεν μπορεί να έχει καλή ακουστική, γιατί είναι δύσκολο να την συσκοτίσεις με κουρτίνες και γιατί κοστίζει να την κλιματίσεις.
Δεν θέλω να μπώ σε άλλες παρατηρήσεις και λεπτομέρειες γιατί δεν είμαι ειδικός.
Θα ήθελα όμως να ρωτήσω αφού το υπουργείο θέλει να βελτιώσει και να αναβαθμίσει κτιριακά και οικολογικά τα σχολεία γιατί δεν στέλνει πχ. λαμπτήρες εξοικονόμησης ενέργειας και φωτοκύτταρα στα ‘χαζά σχολεία’ έτσι ώστε να μην σπαταλάτε ενέργεια και θέλει να κάνει μόνο το υπέρ σούπερ οικολογικό του πρόγραμμα;. (Για την συντήρηση των έξυπνων σχολείων δεν άκουσα τίποτα).
Γιατί προφανώς κανείς δεν το σκέφθηκε! Μια τέτοια ενέργεια θα είχε και ουσιαστικό αλλά και πολιτικό όφελος. Και δεν θα χρειαζόταν συνεδρίαση της κυβερνητικής επιτροπής!
ReplyDeleteΑν κάποιος υπεύθυνος του ΥΠΕΠΘ διαβάσει το παραπάνω σχόλιο ίσως ακούσουμε κάποια σχετική αναγγελία!
Agamemnon, (Σκόπιμα δε κλείνω το όνομα...)
ReplyDeleteΚαλά έκανες και το έψαξες λίγο.
Όμως όταν μας λείπει το ψωμί δεν μιλάμε για παντεσπάνι..
Οι διαστάσεις της αίθουσας είναι λάθος...
Το 6.9 μ είναι αυτό που πρέπει να πολλαπλασιάσεις, δηλαδή 6.9 Χ 6.9 = 47.6 μ2
Ο ΟΣΚ μάλλον δεν έχει αναρτήσει στις σελίδες του τα στοιχεία των νέων σχολείων διότι αυτά που είναι ανηρτημένα είναι παλιά.
Η αίθουσα που αναφέρεις, πολιτιστικών και γενικών χρήσεων (εχω εμπειρία απο το νεο δημοτικό που πηγαίνει η κόρη μου) είναι επαρκής μόνο για δυο τάξεις ανά φορά (70 παιδιά) δηλαδή ένα εξατάξιο πρέπει να κάνει τρείς εκδηλώσεις ή όλο στριμωγμένα και χωρίς καθόλου γονείς...
Όμως είναι ένα κάποιο βήμα σε σχέση απο την τραγωδία του παρελθόντος...
Το θέμα όμως δεν είναι οι διαστάσεις αλλά και η γενική κτιριακή υποδομή... το πως δηλαδή δένει το κτίριο στον υπάρχοντα χώρο, το πόσος είναι ο χώρος για τις ανάγκες ενός σχολείου... το εάν υπάρχει περιβαλλοντική διάσταση στην διαμόρφωση του χώρου, το εάν υπάρχουν ενσωματωμένα γυμναστήρια (είπα γυμναστήρια διοτι τα κορίτσια της Πέμπτης και της Έκτης δημοτικού αλλα και όλου του Γυμνασίου και Λυκείου δεν θα γυμνάζονται μαζί...ούτε θα χρησιμοποιούν τα ίδια όργανα κ.λπ.)
Σε γενικές γραμμές δεν υπάρχει φροντίδα...
Όμως ας δούμε το νεο σκεπτικό του Υπουργείου ως βάση και ξεκινώντας απο εκεί ας διαμορφώσουμε τι βελτιωτικές μας προτάσεις...
Ο καθηγητής Πανάρετος που ως blogger μας δεχετεται εδώ, θα έχει οπωσδήποτε άποψη αν και είμαι γενικά καυστικός στους καθηγητές, ιδιαίτερα οταν προσπαθούν να γίνουν μάνατζερ και τα κάνουν «ρόιδο»
Θα πω λοιπόν στον φιλοξενούντα blogger και καθηγητή Πανάρετο οτι με την ποσότητα της έρευνας (δημοσιεύσεων) δεν φτιάχνουμε Πανεπιστήμια... και αυτό είναι μη αμφισβητούμενο γεγονός... Μόνο εάν καταφέρει να αποδείξει ότι η έρευνα καταλήγει σε πατέντες που τελικά καταλήγουν σε παραγωγικές διαδικασίες θα του πω οτι φτιάχνουμε Πανεπιστήμια. (Ένα μικρο αλλα λαμπρό δείγμα του τι εννοώ έχουμε απο το ιδιωτικό παράρτημα του Carnegie University που ίδρυσε ο επιχειρηματίας Κόκκαλης σε τομείς τεχνολογιών της πληροφορικής...)
Αυτό οχι διοτι είμαι κυνικός ωφελιμιστής αλλα διότι η θεωρία που δεν είναι υπέρτατη(εξαιρετική ) δεν προσφέρει στη χώρα που παράγεται αλλά στις χώρες που την χρησιμοποιούν και ενημερώνω τον κύριο Καθηγητή οτι τα θεωρητικά επιτεύγματα των Ελλήνων ερευνητών βγάζουν χρήματα για τις τσέπες των Γερμανών ή των Κινέζων αλλά οχι των Ελλήνων... Αυτό λέγεται αφαίμαξη ιδεών απο τις περιορισμένες που έχουμε διοτι ας μη γελιόμαστε... δεν έχουμε δα και τόσες πολλές..
Η Ελληνική Πανεπιστημιακή παιδεία δεν έχει βρει το πρόσωπό της και παρά τα οσα λέγονται για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει, το αγγλικό πρότυπο είναι εξαιρετικό για αντιγραφή.
Ο κομπλεξισμός όμως, μια κατάσταση που ευδοκιμεί στη Ελληνική Πανεπιστημιακή κοινότητα, δεν επιτρέπει στην λογική να αποτελέσει το υπόβαθρο της εξ αντικειμένου άγονης θεωρητικολογίας...
Προφανώς υπάρχουν και άλλοι, πέραν του κομπλεξισμού, παράγοντες που δεν μας επιτρέπουν να αντιγράψουμε άκοπα τους Εγγλέζους. Έζησα εκεί πολλά χρόνια και θα μπορούσα να δώσω περιγραφές πολλών συστημάτων που λειτουργούν άψογα και δένουν την κοινωνία με το πανεπιστήμιο και όλα με την αποτελεσματικότητα.
Όσον αφορά δε τους ειδικευμένους στην όποια γνώση, είναι πάντα καλλίτεροι απο τους δικούς μας απο πρακτική άποψη...
Είναι καιρός να σταματήσει η «καραμέλα της υπεραπλούστευσης» οτι εμείς π.χ. διδάσκουμε καλά μαθηματικά...
Οι δικοί τους μαθηματικοί είναι λίγοι και διαλεχτοί ενω οι υπόλοιποι ξέρουν τουλάχιστον πως να συντηρούν μια μηχανή αεροπλάνου ενώ οι δικοί μας σερβίρουν πίτσες... ή κάνουν φροντιστηριακά μαθήματα για να επιβιώσουν απο το υστέρημα των γειτόνων τους...
Ευελπιστώ ότι ο καθηγητής Πανάρετος θα έχει ισχυρές θέσεις σε αυτή την τοποθέτηση αλλα είμαι βέβαιος οτι δεν θα μπορέσει να ανατρέψει την λογική που υποκρύπτει...
Άλλωστε θα ήταν λάθος να τα βάλω μαζί του σε ανοιχτό έδαφος... Προτίμησα την Λεωνίδιο μέθοδο.. συγκεντρώνοντας τις δυνάμεις μου σε στένωμα... και περιμένω... δεν παραδίδομαι...
Παναγιώτης Μπαζιωτόπουλος
Οικονομολόγος - Επιχειρησιακός ερευνητής
http://www.bazioto.blogspot.com
Υστερόγραφο:
Διορθώνω ακόμα μια υπεραπλούστευση...
Το περί χρήσης οικονομικών λαμπτήρων στα σχολεία είναι προπαγάντα...
Κανένα σχολείο, ακόμα και τα ποιο παλιά απο την δεκαετία του 50... (δεν αναφέρομαι σε προπολεμικά κτίρια...) δεν χρησιμοποιεί λαμπτήρες πυράκτωσης...
Επομένως να αντικαταστήσουμε τι; Τους λαμπτήρες φθορισμού με λαμπτήρες φθορισμού;
Να ξέρουμε και τι λεμε... Παρακαλώ σεβασμό στην νοημοσύνη μας... την νοημοσύνη όλων... οχι την δική μου...
Το θέμα ξεκίνησε με μια άποψη που διατύπωσα με έμφαση στο πολιτικό μέρος μιας ανακοίνωσης. Εξελίσσεται όμως σε μια σοβαρή ανταλλαγή απόψεων για τα σχολικά κτίρια. Σε αυτό πρέπει να επανέλθω και θα το προσπαθήσω.
ReplyDeleteΤαυτόχρονα όμως, τέθηκαν, εμμέσως, και άλλα θέματα που απαιτούν απάντηση από μένα και είναι διαφορετικής μορφής. Τα συνοψίζω:
-Οι “μάνατζερ” καθηγητές
-Η έρευνα στα ελληνικά πανεπιστήμια
-Πιθανά πρότυπα για το εκπαιδευτικό μας σύστημα
-Ο «κομπλεξισμός» στα πανεπιστήμια
-Τα μαθηματικά στην Ελλάδα
-Η Λεωνίδιος μέθοδος στην αντιπαράθεση ιδεών
Τίποτα από αυτά δεν απαντάται ουσιαστικά με μια παράγραφο. Καθένα, απαιτεί ειδική αντιμετώπιση και σχολιασμό. Θα προσπαθήσω, στο πλαίσιο του ελευθέρου χρόνου που διαθέτω, να τα θίξω σε επί μέρους αναρτήσεις.
Φυσικά και οι διαστάσεις είναι λάθος σε 6.9 μ2 δεν χωράνε 30 μαθητές όρθιοι, αλλά εγώ μιλάω για την προχειρότητα. Όσο για τον οδηγό είναι αυτός που είναι αναρτημένος στην ιστοσελίδα του ΟΣΚ και που αναφέρει και για βιοκλιματικά κτίρια δεν ξέρω αν υπάρχει και άλλος οδηγός νεότερος.
ReplyDeleteΌσο για την αίθουσα πολλαπλών εκδηλώσεων, εγώ προσωπικά δεν μπαίνω στη λογική ‘καλό είναι και αυτό που έχουμε’ ή ‘στην Ελλάδα ζούμε’ κλπ. (εξάλλου αυτή η κατασκευή έχει κάποιο κόστος γιατί να μην γίνει σωστή)
Από δελτίο τύπου διάβασα ότι, ο υπουργός έστειλε επιστολές σε 150.000 σχολεία και τα παροτρύνει να κάνουν την χρήση λαμπτήρων εξοικονόμησης ενέργειας. Και εδώ υπάρχει προχειρότητα. Πολύ σωστά σημειώνει ο κ. Μπαζιωτόπουλος ότι τα σχολεία χρησιμοποιούν λαμπτήρες φθορισμού.
Μάλλον ο υπουργός πήρε την πληροφορία από τους συμβούλους του ότι τα σχολεία έχουν υπερβολικά υψηλούς λογαριασμούς ηλεκτρικού ρεύματος και έτσι αποφάσισε να στείλει αυτήν την επιστολή. (βέβαια υπάρχουν και φθορισμού χαμηλότερης κατανάλωσης από αυτές που χρησιμοποιούν τα σχολεία, αλλά δεν νομίζω να έφτασαν σε τέτοιες λεπτομέρειες).
Για να είμαι ξεκάθαρος θεωρώ θετική τη πρόθεση της κυβέρνησης να φτιάξει «έξυπνα σχολεία» αλλά η προχειρότητα είναι αυτό που με ενοχλεί και με κάνει δύσπιστο για την ολοκλήρωση του έργου.
Επίσης με ενοχλεί να ασχολούμαστε με τα 1322 έξυπνα σχολεία και να αφήσουμε τα υπόλοιπα «χαζά σχολεία» στο έλεος των δήμων και της απραξίας.
Αγαπητέ Blogger Πανάρετε, κύριε καθηγητά,
ReplyDeleteΑκόμα και η προσφώνηση είναι σύνθετη...
Αλλα το θέλει η τύχη των καθηγητών... να τους την «πέφτουν» όταν καταλαβαίνουν οτι έχουν άποψη σοβαρή και ολοκληρωμένη...
Ομολογώ ότι παρά την δήλωσή μου περί του αντιθέτου έθεσα πολλά ερωτήματα...
Τα θεωρώ όμως πολυ ενδιαφέροντα και σε κάθε περίπτωση οι απαντήσεις δεν αφορούν μόνο εμάς..
Η χώρα έχει ανάγκη απο λύσεις στον εκπαιδευτικό τομέα... λύσεις ανταγωνιστικές με τους έξω, με την διεθνή αγορά και οχι ψευτολύσεις για εσωτερική κατανάλωση... Ήδη η χώρα αιμορραγεί δραματικά, περισσότερο απο ποτέ σε ικανά και εκπαιδευμένα μυαλά οχι μόνο εκείνων που έφυγαν, σπούδασαν και έμειναν αλλα και εκείνων που έφυγαν αφού σπούδασαν διότι εδώ δεν είδαν προοπτική...
Ξέρω οτι ο Μίμης Ανδρουλάκης έχει επωμισθεί στο ΠΑΣΟΚ με το να διαμορφώσει τις πολιτικές θέσεις για το συνέδριο του κόμματος.
Δεν είμαι της πολιτικής εκτός αν διακρίνω ότι πίσω της αχνοφαίνεται μιά κάποια αναπτυξιακή στρατηγική...
Οταν δεν συμβαίνει αυτό η πολιτική για μένα είναι κάτι αντίστοιχο με την κουβέντα στο καφενείο, για να περνάει η ώρα δηλαδή πριν γυρίσουμε σπίτι για ύπνο.
Το εκπαιδευτικό είναι ένα τεράστιο θέμα που θα το παρομοιάσω με ένα πολύεδρο και αρκετούς χώρους δράσης (πλευρές) για να ασχοληθούν όλοι όσοι έχουν κάτι να πουν και να συνεισφέρουν.
Ανεξάρτητα με το αν έτσι διαμορφωθούν οι λεπτομέρειες κάποιων απο τις πολιτικές θέσεις του Μιμη, εφόσον μιλάμε για το ΠΑΣΟΚ, (προσωπικά ενδιαφέρομαι για την χώρα που σημαίνει για όλους...) θα διαμορφωθούν σκέψεις, θέσεις και αιτήματα και θα απαιτηθούν εξηγήσεις απο την τρέχουσα κυβερνητική προσπάθεια.
Έτσι οτι ξεκινάει δειλά, τυχαία και απρογραμμάτιστα μπορεί να εξελιχθεί σε κάτι ουσιαστικό και αξιόλογο για τους νέους της χώρας που θα μας αντικαταστήσουν οσονούπω αν κρίνω απο τις άτυχες επιλογές της δικής μας γενιάς...
Ας παίξουμε μπάλα λοιπόν σε όποια έδρα επιλέξουμε ότι μας ταιριάζει...
Ο αγώνας θα μπορούσε να γίνει συναρπαστικός...
Παναγιώτης Μπαζιωτόπουλος
Στα πλαίσια της συζήτησής μας για την παιδεία και τους εκπαιδευτικούς θεώρησα οτι έπρεπε να αναφέρω και την ακόλουθη εργασία ενός πολυ πετυχημένου εκπαιδευτικού και ποιητή, του Michael j. Bugeja.
ReplyDeleteΗ ευαισθησία της ποίησης δεν του αφαιρεί την ικανότητα να αναγνωρίζει και να εκφράζει τι πραγματικά κόβει τα φτερά της πανεπιστημιακής κοινότητας... στην Ελλάδα αν και δεν μιλά για την Ελλάδα...
Ελπίζω ότι οι επισκέπτες σε αυτό το Blog θα αναγνωρίσουν την αξία των όσων λέει ο Bugeja στο βιβλίο του.
Academic Socialism: Merit and Morale in Higher Education
By Michael J. Bugeja
Editorial Reviews:From Booklist
Bugeja calls for an overhaul of the nation's system of higher education into one that provides incentive for teachers to teach well. In the present system, he argues, the tenured college professor is analogous to a factory worker in the former Soviet Union: guaranteed a job, but with low pay and low morale. In a word, the present system is "socialism," with all "workers" being given or denied raises across the board, regardless of individual competence or achievement. All of leads to lower productivity with the students, the victims. The culprits?
University and state administrators, who are content to manage the numbers and push the papers but consider things like morale and recognition of superior achievement beyond their ken.
A book that deserves to be read widely, especially now, as we look for the reasons our colleges and universities are falling short of expectations.
Brian McCombie
Τον τελευταίο καιρό πολλά λέγονται για τα κόμματα αλλα ελάχιστα για την παιδεία.
ReplyDeleteΣτο προηγούμενο σχόλιό μου άφησα μερικά προκλητικά ερωτήματα...
Όποιος θέλει ας τα απαντήσει... ή ας ανοίξει διάλογο επάνω σε αυτά...
Αυτή την φορά αποφάσισα να ρίξω ατομική... οχι ερώτηση αλλα βόμβα...
Όσοι επιζήσουν ας με σχολιάσουν... αν επιζήσω θα τους απαντήσω...
Το κείμενο που ακολουθεί, σε μορφή επιστολής, στάλθηκε στον Μιμη Ανδρουλάκη συγγραφέα των 70 συν 1 προγραμματικών θέσεων του ΠΑΣΟΚ.
Αγαπητέ Μιμη,
Το κείμενο που ακολουθεί θα μπορούσε να γίνει η αφορμή για τις 70 συν 1 αντιπαραθέσεις... στις θέσεις που επιμελήθηκες για το ΠΑΣΟΚ.
Ξεκινώ λοιπόν με την απάντηση του Ελληνικού Υπουργείου Παιδείας
http://www.holocausttaskforce.org/teachers/educational_reports/country/greece.pdf
στον Εβραϊκό Οργανισμό YAD VASHEM για το τι κάνουμε στην Ελλάδα όσον αφορά την διδασκαλία του Holocaust.
http://www1.yadvashem.org.il/education/department/english/teachersem.html
Τα συμπεράσματα δικά σου.
Θα ήταν όμως χρήσιμο να πάρεις θέση στο θέμα... διότι πρόκειται περί απολύτου εθνικής γελοιοποιήσεως.
Είμαι ο πρώτος που με στενοχωρεί κάθε εγκληματική πράξη και ο πόλεμος είναι μια μαζική και άθλια εγκληματική πράξη.
Άλλο όμως αυτό, άλλο το να αναγνωρίζουμε μια αθλιότητα που έγινε σε βάρος πολλών εθνοτήτων και οι Εβραίοι πλήρωσαν δραματικά μεταξύ όλων και άλλο το να μετατρέπουμε το γεγονός σε υλικό συστηματικής προπαγάντας.
Επιπλέον είναι πολύ διαφορετικό να φθάνουμε στο σημείο να απαντάμε στο πόσες ώρες διδάσκουμε το μάθημα, που ακριβώς το διδάσκουμε και με τι μαθησιακά εργαλεία, τι πηγές χρησιμοποιούμε στην διδασκαλία, αν έχουμε εθνική εορτή για το θέμα... και πλήθος άλλες περίεργες ερωτήσεις για την αποτελεσματικότητα των μέτρων και ενεργειών του Υπουργείου Παιδείας υπερ της εμπέδωσης στη ψυχή των νέων του Holocaust.
Αυτό λοιπόν το κατάπτυστο 20σελίδο έγγραφο, είναι έγγραφο που υπέγραψε συμπληρωμένο η κυρία Κουτσίκου ως Υπουργός Παιδείας.
Τώρα μάθε και το άλλο Μιμη..
Η περιβόητη αναπληρώτρια καθηγήτρια ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης για την οποία έγινε τόση φασαρία με το βιβλίο της ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού, Μαρία Ρεμπούση είναι η εισηγήτρια των ειδικών μεθόδων διδασκαλίας στη Ελλάδα για το Holocaust.
Με αλλα λόγια Μίμη, η κυρία που προτείνει μια εξομάλυνση της Ελληνικής ιστορίας με την αποφυγή περιγραφής ακροτήτων απέναντι στον Ελληνισμό είναι αυτή που εισηγείται μεθόδους με αποκρουστικό υλικό για την υποστήριξη του Holocaust. (αν σε ενδιαφέρει το υλικό για να δεις ιδίοις όμασι... κάλεσε...)
Στη μια περίπτωση, οι απάνθρωπες ακρότητες βλάπτουν την παιδική ψυχή... οταν είναι να ενισχύσουν το φρόνημα του λαού μας ενώ στην άλλη είναι αναγκαίες, όταν είναι να καταβάλουν το ίδιο φρόνημα αφού έχουμε δραματική ευθύνη για το ξεπούλημα των εβραίων στους γερμανούς... [Όσους και αν εχω ρωτήσει Μίμη, εδώ και πολλά χρόνια, άτομα προχωρημένης ασφαλώς ηλικίας, δεν διέκρινα την παραμικρή ενοχή για το ξεπούλησα των Εβραίων στην Ελλάδα... γιατί άραγε... γιατί είμαστε τέτοια καθάρματα;]
Έτσι εδώ τίθενται δυο θέματα:
1. To οτι η κυρία Ρεμπούση είναι προσεκτικά επιλεγμένη απο ανθελληνικούς κύκλους ως δούρειος ίππος ιδεών που βέβαια καλύπτονται κάτω απο το εκσυγχρονιστικό πλαίσιο διδασκαλίας... Δεν θα μπορούσε άλλωστε να λειτουργήσει απροκάλυπτα...
2. Το οτι η χώρα μας δέχεται μεν να σκύβει αλλα δεν κρίνει σκόπιμο να απαιτεί... [Θέλετε υποστήριξη κύριοι του Ισραήλ... Εντάξει, θα την έχετε στα πλαίσια του δικού μας συστήματος παιδείας αλλα και σείς θα μιλήσετε για τα δικά μας δεινά, για τους δικούς μας χαμένους, τους δικούς μας αλυτρωτισμούς ενώ θα εντατικοποιήσετε τις σπουδές της Ελληνο-Κλασσικής παιδείας στα Πανεπιστήμιά σας... Αν δεν μιλήσετε εσείς, ούτε και εμείς θα μιλήσουμε... Μούγκα εσείς... μούγκα και εμείς...]
Όσον αφορά την κυρία Ρεμπούση Μίμη, αν το ΠΑΣΟΚ την αγαπά να την προτείνει για πρόεδρο της δημοκρατίας...
Εγώ υπό αυτές τις συνθήκες προτίθεμαι θα γίνω αντιεξουσιαστής και παρά τα αντίθετα πιστεύω μου, θα πετώ μολότοφ στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ και σε κάθε όργανό του μέχρι να πεθάνω... Άλλωστε είμαι ήδη κάποιας ηλικίας...
Να είσαι καλά Μιμη... να είσαι καλά και να χαιρόμαστε όλοι την λεβεντιά μας... μόνο που συχνά οδηγεί σε ηπατίτιδα Β’ και σε καρκινογένεση αυτή η λεβεντιά...
Να προσέχουμε αδελφέ... διοτι τίποτα απο τα παραπάνω δεν είναι αστείο και οι επιπτώσεις τους αναμφίβολα οδυνηρές...
Ευελπιστώ οτι η σύνεση θα σώσει και τους δυο μας απο τέτοιες ακρότητες αλλά η αγανάκτηση είναι ο εχθρός της σύνεσης και της λογικής...
Παναγιώτης Μπαζιωτόπουλος
Οικονομολόγος - Επιχειρησιακός ερευνητής
http://www.bazioto.blogspot.com
Είναι αλήθεια ότι δεν παρέθεσα τις απόψεις μου στα θέματα που είχα υποσχεθεί. Αυτό οφείλεται στο ότι μεσολάβησαν άλλα πράγματα που αισθάνθηκα ότι θα ήθελα να σχολιάσω. (Αλλωστε τα της παιδείας δεν θα πάψουν ποτέ να είναι επίκαιρα).
ReplyDeleteΣτο άλλο θέμα τώρα. Δεν το εγνώριζα. Θα το μελετήσω όμως. Και θα επανέλθω (δεν ξέρω πόσο γρήγορα). Δεν φοβάμαι τα δύσκολα (έτσι τουλάχιστον νομίζω).
Αλλωστε, στο αγγλικό μου μπλογκ έχω αναρτήσει αρκετά σχετικά (για όσους θέλουν να διαβάζουν πίσω από τις γραμμές).
Στο μεταξύ, αύριο το πρωί, θα δώσω μια συνέντευξη στον Φοίβο Καρζή για τις δημοσκοπήσεις στην Αμερική. Αλλο "δύσκολο" θέμα. (Τουλάχιστον με τις απόψεις που έχω εγώ).
Αυτή τη φορα θα αφήσω εδώ το κείμενο μιάς ομιλίας του θαυμάσιου δασκάλου Τζον Γκάττο για τους λογους που δεν μορφώνουν τα σχολεία....
ReplyDeleteΠεριμένω σχόλια...
ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΔΕΝ ΜΟΡΦΩΝΟΥΝ
Γιατί τα σχολεία δεν μορφώνουν.
Όταν το 1990, για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, απονεμήθηκε στον Τζον Τειλορ Γκάττο ο τίτλος του "Δασκάλου της Χρονιάς της Νέας Υόρκης", στην ομιλία αποδοχής του τίτλου που εκφώνησε, δεν αρκέστηκε σε απλές ευχαριστίες, αλλά εξαπέλυσε ένα δριμύ κατηγορώ στην συμβατική λογική που διέπει την εκπαίδευση. Μίλησε για το ρόλο που πρέπει να διαδραματίζει η εκπαίδευση για το άτομο, την οικογένεια και την κοινωνία στην σύγχρονη εποχή. Δεν απευθύνθηκε μόνο στη Νέα Υόρκη και τους μαθητές του. Τα λόγια του εκφράζουν και τις ανησυχίες των εκπαιδευτικών και των γονιών όπου και αν βρίσκονται. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε στη μόρφωση και την δημιουργική απασχόληση των παιδιών μας είναι σοβαρά και πολύπλοκα και δεν αποτελούν αποκλειστική ευθύνη των σχολείων. Κι όμως τα σχολεία μπορούν να δημιουργήσουν τις κατάλληλες συνθήκες για την διαμόρφωση της κοινωνίας και του κόσμου που ονειρευόμαστε. Έτσι έχουμε την ευχαρίστηση να δημοσιεύσουμε αυτή την φλογερή ομιλία ενός από τους πιο ένθερμους οπαδούς της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης.
Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΤΖΟΝ ΤΕΙΛΟΡ ΓΚΑΤΤΟ
"Αποδέχομαι αυτό το βραβείο για λογαριασμό όλων των καλών δασκάλων που έχω γνωρίσει όλα αυτά τα χρόνια. Όλων των δασκάλων που πάσχισαν να οικοδομήσουν σχέσεις με τους μαθητές τους. Σχέσεις βασισμένες στην τιμή. Ανδρες και γυναίκες που δεν ήταν ποτέ εφησυχασμένοι, που πάντοτε, στην αδιάκοπη προσπάθεια τους να προσδιορίσουν και να επαναπροσδιορίσουν την σημασία της λέξης "Παιδεία", έθεταν ερωτήματα. Ο "Δάσκαλος της Χρονιάς" δεν είναι ο καλύτερος δάσκαλος. Οι καλοί δάσκαλοι είναι πολύ χαμηλών τόνων για να γίνουν εύκολα αντιληπτοί. Ο "Δάσκαλος της Χρονιάς" όμως, είναι ένας σημαιοφόρος, ένα σύμβολο γι' αυτούς τους αφανείς ήρωες που πρόθυμα αφιερώνουν τη ζωή τους στα παιδιά. Η διάκριση αυτή τους ανήκει εξ' ίσου.
Ζούμε σε μία εποχή βαθιάς κοινωνικής κρίσης. Η χώρα μας βρίσκεται πίσω από 19 βιομηχανικές χώρες όσον αφορά στην ανάγνωση, την γραφή και την αριθμητική που μαθαίνουν τα παιδιά. Το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα στηρίζεται πάνω στο "ναρκωτικό" του καταναλωτισμού. Αν δεν αγοράζαμε τόσα "πουδραρισμένα" όνειρα, το σύστημα θα κατέρρεε. Και τα σχολεία ακόμα, είναι σήμερα ένα "προϊόν προς πώληση". Έχουμε τον υψηλότερο δείκτη εφηβικών αυτοκτονιών στον κόσμο. Στο Μανχάταν, από τους νέους γάμους, το 70% διαλύεται πριν να συμπληρωθεί πενταετία.
Η κρίση στα σχολεία αντανακλά την ευρύτερη κοινωνική κρίση. Είναι προφανές ότι έχουμε χάσει την αίσθηση της ταυτότητας μας. Μαντρώνουμε τα παιδιά και τους ηλικιωμένους και τους βγάζουμε εκτός του κοινωνικού γίγνεσθαι. Κανείς δεν τους απευθύνει πλέον τον λόγο. Όμως χωρίς τα παιδιά και τους ηλικιωμένους, μια κοινωνία δεν έχει ούτε παρελθόν αλλά ούτε και μέλλον. Μόνο ένα διαρκές παρόν. Στ' αλήθεια, η λέξη "κοινωνία" δεν έχει καμία σχέση με την φύση των σχέσεων που δημιουργούμε. Ζούμε δικτυωμένοι και όχι μέσα σε κοινωνίες. Αυτό ευθύνεται για όλους τους μοναχικούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Κατά περίεργο τρόπο, το σχολείο έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης γι' αυτή την τραγωδία. 'Οπως επίσης ευθύνεται για την διεύρυνση του χάσματος ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις.
Χρησιμοποιώντας το σχολείο σαν ένα διαχωριστικό μηχανισμό, οδηγούμαστε στην δημιουργία ενός συστήματος καστών που πλαισιώνεται από παρίες. Αυτοί περιπλανώνται στους υπόγειους σιδηροδρόμους και κοιμούνται στον δρόμο. Στα 25 χρόνια της καριέρας μου σαν δάσκαλος συνειδητοποίησα ένα καταπληκτικό φαινόμενο ότι τα σχολεία και η εκπαίδευση βρίσκονται πίσω και μακριά από τις σημαντικές εξελίξεις στον πλανήτη μας. Κανείς δεν πιστεύει πλέον ότι οι μεγάλοι επιστήμονες οφείλουν την επιστημοσύνη τους στα μαθήματα φυσικής ή χημείας, οι μεγάλοι πολιτικοί στα μαθήματα πολιτικών επιστημών και οι ποιητές στα μαθήματα γλώσσας και λογοτεχνίας.
Η αλήθεια είναι ότι τα σχολεία δεν σου μαθαίνουν τίποτε αλλο πέρα από το να υπακούς εντολές. Αυτό μου φαίνεται ανεξήγητο, γιατί υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που εργάζονται στα σχολεία ως δάσκαλοι, βοηθοί ή διευθυντές, που νοιάζονται και συμπεριφέρονται ανθρώπινα στους μαθητές. Όμως η απρόσωπη λογική του συστήματος καταπνίγει την συνεισφορά των μεμονωμένων προσωπικοτήτων. Παρ' όλο που οι δάσκαλοι νοιάζονται και δουλεύουν σκληρά, το σύστημα είναι "ψυχοπαθητικό". Δεν έχει συνείδηση. Χτυπάει το κουδούνι και ο νεαρός που γράφει ένα ποίημα, πρέπει να κλείσει το τετράδιο του και να μεταφερθεί σε ένα διαφορετικό κελί όπου εκεί μαθαίνει ότι ο άνθρωπος και η μαϊμού κατάγονται από έναν κοινό πρόγονο.
Το δικό μας σύστημα υποχρεωτικής εκπαίδευσης είναι μια εφεύρεση-της Πολιτείας της Μασαχουσέτης το 1850. Συνάντησε αντίσταση -μερικές φορές ένοπλη-απο το 80% περίπου του πληθυσμού. Ο τελευταίος αντιστασιακός προμαχώνας ήταν το Μπάρνστεϊμπλ (Barnstable) στο Ακρωτήριο Κοντ (Cape Cod). Εκεί οι κάτοικοι αρνούνταν να δώσουν τα παιδιά τους μέχρι το 1880, όταν η περιοχή καταλήφθηκε από την Εθνοφυλακή και τα παιδιά πήγαιναν σχολείο με την συνοδεία φρουράς. Εδώ συμβαίνει κάτι παράδοξο. Το γραφείο του Γερουσιαστή Τεντ Κέννεντι (Ted Kennedy), πριν από λίγο καιρό, δημοσίευσε μια έκθεση όπου ανα-φέρεται ότι πριν από την επιβολή της υποχρεωτικής εκπαίδευσης, το ποσοστό των ανθρώπων που γνώριζαν γραφή και ανάγνωση ανερχόταν στο 98% ενώ, μετά από την επιβολή της υποχρεωτικής εκπαίδευσης, ο δείκτης δεν ξεπέρασε το 91% το οποίο ισχύει και στην δεκαετία που διανύουμε.Ελπίζω αυτό να σας κινήσει το ενδιαφέρον.
Επίσης αξιοπρόσεκτο είναι και αυτό: Η τάση για την εκπαίδευση μέσα στο σπίτι έχει αυξηθεί σημαντικά. Περίπου 1.500.000 άνθρωποι μορφώνονται αποκλειστικά από τους γονείς τους.Τον προηγούμενο μήνα, περιοδικά που ασχολούνται με εκπαιδευτικά θέματα, έγραφαν το εξής εκπληκτικό: Τα παιδιά που μορφώνονται στο σπίτι φαίνεται ότι προηγούνται στην ικανότητα του "σκέπτεσθαι" κατά 5 ή ακόμα και 10 χρόνια απο τους συνομήλικους τους που εκπαιδεύονται με τον παραδοσιακό τρόπο, πηγαίνοντας στο σχολείο.
Δεν πιστεύω ότι τα σχολεία πρόκειται να καταργηθούν μέσα στα επόμενα χρόνια τουλάχιστον όχι όσο ζώ. Αν θέλουμε όμως να ανατρέψουμε αυτό που εξελίσσεται σε καταστροφή, λόγω της άγνοιας μας, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι τα σχολεία παρέχουν εκπαίδευση και όχι μόρφωση. Αυτό είναι σύμφυτο στον σχεδιασμό του συστήματος. Δεν φταίνε οι κακοί δάσκαλοι ή τα λίγα χρήματα που ξοδεύονται για την Παιδεία. Η έννοια της "σχολικής διδασκαλίας" και η έννοια της Παιδείας δεν ταυτίζονται.
Τα σχολεία σχεδιάστηκαν από τον Χόρας Μαν (Horace Mann), τον Μπάρνας Σίαρς (Barnas Sears) και τον Γ. Ρ. Χάρπερ (W. R. Harper) του Πανεπιστημίου του Σικάγο, τον Θόρντάϊκ (Thordyke) του Κολεγίου Κο-λούμπια και άλλους, σαν εργαλεία επιστημονικής χειραγώγησης της μαίας. Ο σκοπός τους είναι να παρα-γουν, με την εφαρμογή τυποποιημένων μεθόδων, "τυ ποποιημενους" ανθρώπους, των οποίων την συμπεριφορά θα μπορούν να προβλέπουν και να ελέγχουν.
Σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό το καταφέρνουν. Η κοινωνία μας όμως βρίσκεται σε αποσύνθεση και σε μια τέτοια κοινωνία επιτυχημένοι θεωρούνται οι άνθρωποι που δρουν ατομικιστικά, είναι αυτάρκεις και έχουν αυτοπεποίθηση -κι αυτό επειδή η κοινωνία που προστάτευε τους αδύνατους και τους εξαρτημένους ανήκει πλέον στο παρελθόν. Τα αποτελέσματα της σύγχρονης εκπαίδευσης είναι ασήμαντα. Οι άνθρωποι που έχουν τύχει "καλής εκπαίδευσης" είναι κυριολεκτικά άσχετοι. Μπορούν να πουλήσουν από φιλμ μέχρι ξυριστικές μηχανές, να διεκπεραιώσουν δουλειές γραφείου και να μιλούν στο τηλέφωνο, ή να κάθονται αποχαυνωμένοι μπροστά σε μια οθόνη υπολογιστή που αναβοσβήνει αλλά, σαν ανθρώπινα όντα είναι άχρηστοι -άχρηστοι για τους άλλους και άχρηστοι για τον ίδιο τους τον εαυτό. Η καθημερινή μιζέρια γύρω μας, νομίζω, οφείλεται κατά κύριο λόγο στο γεγονός -όπως το έθεσε ο Τζον Γκούντμαν (John Goodman) πριν από τριάντα χρόνια- ότι αναγκάζουμε τα παιδιά μας να "μεγαλώνουν παράλογα". Οποιαδήποτε μεταρρύθμιση και να γίνει στην Παιδεία πρέπει να σταματήσει αυτούς τους παραλογισμούς.
Είναι παράλογο και αντίθετο με τη Ζωή να είσαι μέρος ενός συστήματος το οποίο σε υποχρεώνει να είσαι έγκλειστος μαζί με άτομα της ίδιας ηλικίας και κοινωνικής τάξης. Το σύστημα αυτό σε απομονώνει από την απέραντη πολυμορφία της ζωής και την απόλαυση της ποικιλίας των εμπειριών. Σε αποκόπτει από το παρελθόν σου και το μέλλον σου, και σε φυλακίζει σε ένα ατέρμονο παρόν. Ακριβώς ό,τι κάνει και η τηλεόραση.
Είναι παράλογο και ενάντιο στους φυσικούς νόμους να είσαι μέρος ενός συστήματος που σε υποχρεώνει να ακούς έναν ξένο να απαγγέλλει ποίηση όταν εσύ θέλεις να μάθεις πως χτίζονται τα σπίτια ή να κάθεσαι σ' ένα μέρος με έναν ξένο που σου λέει πως χτίζονται τα σπίτια όταν εσύ θέλεις να ασχοληθείς με την ποίηση.
Είναι παράλογο και αντίθετο με τους νόμους της ζωής να μετακινείσαι από κελί σε κελί με τον ήχο ενός κουδουνιού, κάθε ημέρα της νεότητας σου, μέσα σε έναν οργανισμό που δεν σου αφήνει καθόλου ιδιωτική ζωή και σε ακολουθεί ακόμα και μέσα στο άσυλο του σπιτιού σου "απαιτώντας να κάνεις τις εργασίες σου".
Ρωτάτε "Και πώς θα μάθουν να διαβάζουν"; Απαντώ. "Θυμηθείτε το παράδειγμα της Μασαχουσέτης"! Αν τα παιδιά ζουν με φυσιολογικό τρόπο, αντί να συναγελάζονται σε κελιά, θα μάθουν να γράφουν, να διαβάζουν, και να κάνουν την αριθμητική τους με ευκολία -αφού αυτά είναι σήμερα τα σημαντικά εφόδια για τη ζωή που ξεδιπλώνεται μπροστά τους.
Να έχετε όμως υπ' όψη ότι στις Ηνωμένες Πολιτείες δεν εκτιμούμε και τόσο αυτόν που γράφει, διαβάζει και ασχολείται με την αριθμητική. Είμαστε μια χώρα πολυλογάδων. Πληρώνουμε αυτούς που ξέρουν να μιλάνε, τους θαυμάζουμε, και έτσι τα παιδιά μας μιλούν κι αυτά συνεχώς, ακολουθώντας τα πρότυπα της τηλεόρασης και των καθηγητών τους. Είναι πολύ δύσκολο να διδάξει κανείς τα "βασικά", γιατί δεν είναι πια βασικά για την κοινωνία που έχουμε δημιουργήσει.
Δύο θεσμοί είναι αυτοί που ελέγχουν σήμερα τη ζωή των παιδιών μας: Η τηλεόραση και τα σχολεία, με αυτήν ακριβώς τη σειρά προτεραιότητας.Και οι δύο αυτοί "θεσμοί" αποπροσανατολίζουν. Υποβαθμίζουν την αληθινή σοφία, τη γενναιότητα, την εγκράτεια και τη δικαιοσύνη σε μια διαρκή αοριστία, σε κάτι το αφηρημένο.
Αιώνες πιο πριν, ο χρόνος του παιδιού και του εφήβου, αφιερωνόταν στην παραγωγή πραγματικού έργου, αληθινής αγαθοεργίας, πραγματικής περιπέτειας και ουσιαστικής αναζήτησης του πνευματικού καθοδηγητή που θα τους δίδασκε αυτό που πραγματικά ήθελαν να μάθουν. Τα παιδιά και οι έφηβοι ανάλωναν το χρόνο τους στην προσπάθεια επίτευξης κοινωνικών στόχων, η στοργή και η τρυφερότητα αποτελούσαν καθημερινή πρακτική, γνώριζαν και μελετούσαν κάθε πτυχή της κοινότητας τους, μάθαιναν πώς να κάνουν οικογένειες και δεκάδες άλλα πράγματα που χαρακτηρίζουν τον ολοκληρωμένο άνδρα και την ολοκληρωμένη γυναίκα.
Τώρα όμως εγώ και τα παιδιά μου πρέπει να αντιμετωπίσουμε το ζήτημα του χρόνου. Από τις 168 ώρες της εβδομάδας, τα παιδιά ξοδεύουν τις 56 στον ύπνο. Αυτό τους αφήνει περιθώριο 112 ώρες την εβδομάδα. Μέσα σ' αυτές τις ώρες πρέπει να διαμορφώσουν τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα τους. Τα παιδιά μου βλέπουν 55 ώρες τηλεόραση την εβδομάδα. Έτσι τουλάχιστον αναφέρουν πρόσφατες στατιστικές. Αυτό τους αφήνει 57 ώρες την εβδομάδα για να "μεγαλώσουν".
Τα παιδιά μου παρακολουθούν τα μαθήματα του σχολείου 30 ώρες την εβδομάδα. Χρειάζονται ακόμα 8 ώρες για να ετοιμαστούν, να φύγουν για το σχολείο και να επιστρέψουν στο σπίτι, και σπαταλούν -κατά μέσον όρο- 7 ώρες την εβδομάδα για να κάνουν τις εργασίες τους και να διαβάσουν τα μαθήματα τους. Δηλαδή 45 ώρες συνολικά. Όλον αυτόν τον καιρό βρίσκονται υπό διαρκή επιτήρηση, δεν έχουν χώρο ή χρόνο για τον εαυτό τους και αν προσπαθήσουν μόνα τους να ορίσουν το χρόνο τους και τις ασχολίες τους "συνετίζονται" αναλόγως. Έτσι λοιπόν μένουν 12 ώρες την εβδομάδα για να δημιουργήσουν την ατομική τους συνείδηση και προσωπικότητα. Φυσικά, τα παιδιά τρώνε, και αυτό απαιτεί κάποιο χρόνο, αλλά όχι πολύ αφού η παράδοση του οικογενειακού γεύματος αποτελεί πλέον παρελθόν. Εάν αφαιρέσουμε τις τρεις ώρες του φαγητού, έχουμε 9 ώρες ελεύθερου χρόνου για κάθε παιδί.
Δεν αρκεί. Έτσι δεν είναι; Όσο πιο_πλούσιο είναι ένα παιδί τόσο λιγότερη τηλεόραση βλέπει.. Όμως ο χρόνος του είναι εξ' ίσου περιορισμένος ες'αιτίας μιας ευρύτερης γκάμας διασκεδάσεων και αναπόφευκτων δεσμεύσεων όπως τα ιδιαίτερα μαθήματα -που τελικά σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις τα έχει επιλέξει.
Όλα τα παραπάνω είναι, όλως παραδόξως, απλά ένας πιο εύσχημος τρόπος δημιουργίας εξαρτημένων ανθρώπων που δεν θα είναι ποτέ σε θέση να δώσουν νόημα και ουσία στις ζωές τους και να διασκεδάσουν πραγματικά. Αυτή η εξάρτηση και η έλλειψη στόχων έχει καταντήσει εθνική αρρώστια και κατά τη γνώμη μου γι' αυτό ευθύνονται η τηλεόραση και τα σχολεία.
Σκεφτείτε τα πράγματα που μας δολοφονούν ως έθνος: Τα ναρκωτικά, ο ανελέητος ανταγωνισμός, το σέξ ως μέσον αναψυχή, η πορνογραφία της βίας, ο τζόγος, το αλκοόλ και η χειρότερη_πορνεία απ' όλες: Ζωές αφιερωμένες στήν αγορά αγαθών -ο καταναλω-τισμός ως φιλοσοφία και στάση ζωής. Σε όλα αυτά τα "ναρκωτικά" είναι εθισμένος ο εξαρτημένος άνθρωπος που κι αυτός με τη σειρά του είναι ένα μοιραίο προϊόν του εκπαιδευτικού μας συστήματος.
Θα ήθελα να σας μιλήσω για τις επιπτώσεις που έχει στα παιδιά το να τους αφαιρούμε όλο τους το χρόνο -χρόνος που τους είναι απαραίτητος για να μεγαλώσουν- και να τα εξαναγκάζουμε να ασχολούνται συνεχώς με γενικότητες. Οποιαδήποτε μεταρρύθμιση και να γίνει -που δεν θα συνοδεύεται από προσπάθεια να εξαλειφθούν αυτές οι συγκεκριμένες ασθένειες- θα είναι μια παρωδία.
1. Τα παιδιά που διδάσκω δείχνουν αδιαφορία για τον κόσμο των μεγάλων. Αυτό ανατρέπει την εμπειρία χιλιάδων ετών. Η στενή παρακολούθηση του τι σκοπεύουν να κάνουν οι μεγάλοι, ήταν πάντοτε η πιο συναρπαστική ασχολία για τη νεολαία. Όμως σήμερα κανένα παιδί δεν θέλει να μεγαλώσει -και ποιος μπορεί να το κατηγορήσει γι' αυτό; Εμείς είμαστε τα παιχνίδια τους.
2. Τα παιδιά που διδάσκω δεν έχουν καμιά περιέργεια για ό,τι συμβαίνει γύρω τους, και αν έχουν κάποια, αυτή είναι παροδική. Δεν μπορούν να συγκεντρωθούν για πολλή ώρα, ακόμα και στα πράγματα που τους αρέσουν. Μπορείτε να διακρίνετε τη σχέση ανάμεσα στο συνεχές χτύπημα του κουδουνιού και στην συνεχή αλλαγή αιθουσών διδασκαλίας με την έλλειψη αυτοσυγκέντρωσης;
3. Τα παιδιά που διδάσκω δεν έχουν αίσθηση του μέλλοντος, την αίσθηση ότι το αύριο είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένο με το σήμερα. Ζουν σε ένα διαρκές παρόν. Η στιγμή την οποία ζουν είναι το όριο της συνειδητό-τητάς τους.
4. Τα παιδιά που διδάσκω είναι ανιστόρητα. Δεν έχουν συναίσθηση του τρόπου με τον οποίο το παρελθόν καθόρισε το παρόν διαμορφώνοντας τις αξίες τους και τις ζωές τους και περιορίζοντας τις επιλογές τους.
5. Τα παιδιά που διδάσκω είναι σκληρά στις σχέσεις τους με τα άλλα παιδιά. Δεν συμπάσχουν με την δυστυχία, γελούν με τις αδυναμίες των άλλων και νιώθουν περιφρόνηση για τους ανθρώπους που φαίνεται καθαρά ότι χρειάζονται βοήθεια.
6. Τα παιδιά που διδάσκω δεν ανοίγονται εύκολα και δεν είναι ειλικρινή στις σχέσεις τους. Έχουν μάθει να κρύβουν τον αληθινό εαυτό τους πίσω από ένα εξωτερικό προσωπείο που έχουν "συναρμολογήσει" με κομμάτια από χαρακτήρες και συμπεριφορές που έχουν δανειστεί από τα τηλεοπτικά τους πρότυπα ή έχουν δημιουργήσει μόνα τους για να ξεγελούν τους δάσκαλους τους. Επειδή δεν είναι αυτό που δείχνουν προς τα έξω, η μάσκα πέφτει όταν εκθέτουν τις εσώτερες πτυχές του εαυτού τους σε μια στενή σχέση. Γι' αυτό και τις αποφεύγουν.
7. Τα παιδιά που διδάσκω είναι υλιστές. Ακολουθούν το παράδειγμα των δασκάλων τους που "βαθμολογούν" τα πάντα με υλιστικά κριτήρια και τους τηλεοπτικούς αστέρες που ξεπουλούν ό,τι έχουν και δεν έχουν.
8. Τα παιδιά που διδάσκω είναι εξαρτημένα, παθητικά και φοβισμένα μπροστά στις νέες προκλήσεις. Αυτή η δειλία πολλές φορές εκδηλώνεται με έναν επιφανειακό "τσαμπουκά" ή θυμό ή επιθετικότητα, όμως κατά βάθος υπάρχει έλλειψη θάρρους.
Θα μπορούσα να απαριθμήσω κι άλλες καταστάσεις που πρέπει να αντιμετωπιστούν από μία εκπαιδευτική μεταρρύθμιση αν θέλουμε να σταματήσουμε την κατρακυλά του έθνους μας, αλλά πιστεύω ότι μέχρι τώρα έχετε αντιληφθεί τις θέσεις μου, είτε συμφωνείτε είτε διαφωνείτε. Αυτή την ασθένεια την έχει προκαλέσει ή το σχολείο ή η τηλεόραση ή και τα δύο μαζί. Είναι απλά θέμα αριθμητικής. Τα παιδιά τρώνε το χρόνο τους στην τηλεόραση και στο σχολείο. Αυτό είναι που κατέστρεψε την Αμερικανική οικογένεια. Η οικογένεια δεν είναι πλέον το σχολείο των παιδιών της.
Τι μπορεί να γίνει; Πρώτα απ' όλα χρειαζόμαστε έναν εφ' όλης της ύλης, αδιάκοπο, διάλογο σε εθνικό επίπεδο. Έναν διάλογο που θα γίνεται συνέχεια, κάθε μέρα, κάθε χρόνο. Πρέπει να του δοθεί τόση έμφαση, να διεξάγεται με τέτοια επιμονή που οι εφημερίδες και τα μέσα ενημέρωσης να αρχίσουν να τον βαριούνται -όπως βαριούνται κάθε τι που έχει διάρκεια. Πρέπει να διατυπώσουμε επιχειρήματα, να φωνάξουμε μέχρι να βρεθεί λύση για το ζήτημα των σχολείων ή να διαπιστώσουμε ότι η ζημιά είναι ανεπανόρθωτη. Εάν μπορέσουμε να το λύσουμε έχει καλώς. Αν όχι, τότε η επιτυχία της κατ' οίκον μόρφωσης ανοίγει έναν διαφορετικό και πολλά υποσχόμενο δρόμο. Διοχετεύοντας τα χρήματα που ξοδεύονται για την μόρφωση των παιδιών, πίσω στην οικογένεια, πετυχαίνουμε μ' ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Κάνουμε καλό και στην οικογένεια και στα παιδιά.
Η πραγματική μεταρρύθμιση είναι εφικτή. Δεν κοστίζει τίποτα. Πρέπει να επανεξετάσουμε τις θεμελιώδεις αρχές της εκπαίδευσης και να αποφασίσουμε τι θέλουμε να διδάξουμε στα παιδιά μας και γιατί. Εδώ και 140 χρόνια αυτό το έθνος προσπάθησε να επιβάλλει τους στόχους της εκπαίδευσης από ένα απρόσιτο κέντρο αποφάσεων, απαρτιζόμενο από "ειδικούς" -μια συγκεντρωτική ελίτ κοινωνικών καθοδηγητών. Όμως αυτό απέτυχε. Ούτε πρόκειται να πετύχει ποτέ. Είναι πρω-τομεγέθης προδοσία του δημοκρατικού οράματος που καθιστούσε κάποτε αυτό το έθνος ένα ευγενές πείραμα.
Μπροστά στα μάτια μας διαδραματίστηκε η απόπειρα των Ρώσων να κυριαρχήσουν και να ελέγξουν την Ανατολική Ευρώπη. Η προσπάθεια μας να επιβάλουμε την δική μας κοινωνική ορθότητα, χρησιμοποιώντας σαν εργαλείο τα σχολεία, είναι εκ θεμελίων σαθρή και καταρρέει, αν και με πιο αργό και επώδυνο τρόπο. Δεν έχει φέρει αποτελέσματα γιατί οι θεμελιώδεις αρχές της είναι μηχανιστικές, απάνθρωπες και εχθρικές προς τις αρχές της οικογενειακής ζωής. Η μηχανιστική εκπαίδευση μπορεί να ελέγξει τις ανθρώπινες ζωές. Η πραγματικότητα όμως εκδικείται με φαινόμενα κοινωνικής παθογένειας: Ναρκωτικά, βία, αυτοκαταστροφή, αδιαφορία και τα συμπτώματα που βλέπω στους μαθητές μου.
Είναι καιρός να ανατρέξουμε στο παρελθόν για να αποκτήσουμε ξανά μια λειτουργική εκπαιδευτική φιλοσοφία. Εκείνη που προτιμώ εγώ, είναι αυτή που εφάρμοζαν για χιλιάδες χρόνια οι άρχουσες τάξεις της Ευρώπης. Θεωρώ ότι λειτουργεί το ίδιο καλά και για τα φτωχά παιδιά και για τα πλούσια. Την χρησιμοποιώ όσο μπορώ στα πλαίσια της δικής μου διδασκαλίας -δηλαδή όσο μου αφήνουν περιθώρια οι κανονισμοί της υποχρεωτικής εκπαίδευσης.
Στον πυρήνα αυτού του ελιτιστικού εκπαιδευτικού συστήματος βρίσκεται η πίστη ότι η αυτογνωσία είναι η μοναδική βάση της πραγματικής γνώσης. Σε πολλές περιπτώσεις, και σε κάθε ηλικία, το παιδί καλείται να αντιμετωπίσει ένα πρόβλημα μόνο του. Χωρίς να το βοηθήσει κανείς. Μερικές φορές η δοκιμασία αυτή είναι επικίνδυνη, όπως το να καλπάσει πάνω σ' ένα άλογο ή να το κάνει να πηδήξει, αλλά αυτή βέβαια, είναι μια δοκιμασία που ξεπερνούν με επιτυχία πριν να συμπληρώσουν τα δέκα τους, χιλιάδες παιδιά κοινωνικά επιφανών οικογενειών. Μπορείτε να φανταστείτε ένα παιδί που έχει ξεπεράσει μόνο του ένα τέτοιο πρόβλημα να μην έχει την πεποίθηση ότι μπορεί να τα βγάλει πέρα με οτιδήποτε καταπιαστεί;
Μερικές φορές το πρόβλημα είναι να δαμάσεις τη μοναξιά, όπως έκανε ο Θορώ (Thoreau) στη λίμνη Γουόλντεν ή ο Αϊνστάιν στο Ελβετικό τελωνείο.
Ένας πρώην μαθητής μου, ο Ρόλαντ Λεγκιάρντι-Λάουρα (Roland Legiardi-Laura), αν και οι γονείς του είχαν πεθάνει και ο ίδιος δεν είχε κληρονομήσει τίποτα, διέσχισε τις Ηνωμένες Πολιτείες μόνος του, με ποδήλατο. Δεν είχε μπεί ακόμα ούτε καν στην εφηβεία. Αρα δεν μας προξενεί καμία έκπληξη που όταν πια έγινε άντρας γύρισε ένα φιλμ για τη Νικαράγουα και κέρδισε ένα διεθνές βραβείο -αν και η κανονική του δουλειά ήταν ξυλουργός. Αυτό που κάνουμε τώρα είναι να αφαιρούμε από τα παιδιά το-ζωτικό χρόνο που τους" είναι απαραίτητος για να αποκτήσουν αυτογνωσία. Αυτό πρέπει να σταματήσει. Πρέπει να βρούμε εκπαιδευτικές διαδικασίες για να κερδίσουν τα παιδιά τον χαμένο τους χρόνο. Πρέπει να δείχνουμε εμπιστοσύνη στα παιδιά, από την πολύ μικρή τους ηλικία, αναθέτοντας τους ανεξάρτητες εργασίες, που θα μπορούν ίσως να έχουν προκαθοριστεί από τα σχολεία τους, αλλά θα γίνονται εκτός των σχολικών κτιρίων. Πρέπει να φτιάξουμε ένα πρόγραμμα σπουδών όπου το κάθε παιδί θα έχει την ευκαιρία να αναπτύξει τα στοιχεία της προσωπικότητας του που είναι μοναδικά και να μάθει να στηρίζεται στις δυνάμεις του.
Λίγο καιρό πριν, έστειλα με ένα λεωφορείο (δίνοντας τους 70 δολάρια) ένα δωδεκάχρονο κορίτσι και τη μητέρα του -που δεν μιλάει αγγλικά- στην ακτή του Νιου Τζέρσι. Εκεί το κορίτσι γευμάτισε με τον διοικητή του αστυνομικού τμήματος του Σι Μπράϊτ (Sea Bright) και του ζήτησε συγγνώμη γιατί είχε ρυπάνει την παραλία, πετώντας ένα άδειο κουτί αναψυκτικού. Γι' αυτή τη δημόσια παραδοχή του λάθους της, είχα κανονίσει να ανταμειφθεί το κορίτσι με το να "προσληφθεί" για μια ημέρα από την αστυνομία και να βοηθά στις μικροϋ-ποθέσεις. Λίγες μέρες αργότερα, άλλοι δύο δωδεκάχρονοι μαθητές μου ταξίδεψαν μόνοι τους από το Χάρλεμ μέχρι την 31 η οδό Γουέστ (West 31 st Street), όπου δούλεψαν ως βοηθοί στην έκδοση μιας εφημερίδας. Την επόμενη εβδομάδα, τρεις από τους μαθητές μου θα βρεθούν στους βάλτους του Νιου Τζέρσι, και θα παρατηρούν το πώς σκέφτεται και δρα ένας πρόεδρος μεταφορικής εταιρίας όταν στέλνει τριαξονικά φορτηγά στο Ντάλας, το Σικάγο και το Λος Αντζελες.
Αυτά είναι "παιδιά θαύματα" που έχουν ενταχθεί σ' ένα "ειδικό" πρόγραμμα; Όχι. Απλώς είναι καλά παιδιά από το κεντρικό Χάρλεμ, έξυπνα και ζωντανά, που είχαν όμως τόσο κακή εκπαίδευση που τα περισσότερα απ' αυτά όταν ήλθαν σ' εμένα δεν ήξεραν καλά -καλά να προσθέτουν και να αφαιρούν. Κανένα απ' αυτά δεν ήξερε ούτε καν πόσο πληθυσμό έχει η Νέα Υόρκη, ή την απόσταση της Ν. Υόρκης από την Καλιφόρνια.
Πρέπει αυτό να με ανησυχεί; Μα φυσικά και πρέπει. Είμαι όμως σίγουρος ότι αν αποκτήσουν γνώση του εαυτού τους, θα μπορέσουν και να διδάξουν τον εαυτό τους, γιατί μόνο αυτού του είδους η γνώση έχει διαχρονική αξία. Πρέπει να δώσουμε στα παιδιά ελεύθερο χρόνο. Τώρα! Αυτό είναι το κλειδί της αυτογνωσίας τους. Πρέπει να τους φέρουμε σε επαφή με τον πραγματικό κόσμο όσο πιο γρήγορα μπορούμε, έτσι ώστε ο ελεύθερος χρόνος τους να μην ξοδεύεται σε αοριστίες και αφηρημένα πράγματα. Αυτό είναι κατεπείγουσα προτεραιότητα. Χρειάζεται δραστική παρέμβαση για να διορθωθούν τα λάθη. Τα παιδιά μας πεθαίνουν στα σχολεία σαν τις μύγες. Είτε καλό είτε κακό, το σχολείο παραμένει το ίδιο: Ασχετο με την πραγματική ζωή.
Τι άλλο χρειάζεται μια εκπαιδευτική μεταρρύθμιση; Να παύσει να είναι ένα παράσιτο στην κοινωνία που εργάζεται. Πρέπει να κάνουμε την κοινωνική εργασία μέρος της εκπαίδευσης. Είναι ο πιο γρήγορος τρόπος για να μάθουμε τα παιδιά μας να είναι υπεύθυνα.
Επί πέντε χρόνια διηύθυνα ένα "αντάρτικο" σχολικό πρόγραμμα. Κάθε παιδί, πλούσιο ή φτωχό, έξυπνο ή όχι, έπρεπε να συμπληρώσει μέσα σ' ένα χρόνο 320 ώρες σκληρής κοινωνικής εργασίας. Πολλά από αυτά τα παιδιά, χρόνια αργότερα, ήλθαν σ' εμένα και μου είπαν ότι αυτή η εμπειρία άλλαξε τη ζωή τους, ότι τους έμαθε να βλέπουν τα πράγματα διαφορετικά, και τους βοήθησε να επανεξετάσουν τους στόχους και τις αξίες τους. Αυτό συνέβη στα 13 τους χρόνια, όταν ήταν στο πειραματικό σχολείο. Αυτό πέτυχε, γιατί στην πλούσια περιοχή που βρισκόταν το σχολείο μου, επικρατούσε χάος. Όταν αποκαταστάθηκε η "τάξη", το πρόγραμμα μου σταμάτησε. Ήταν περισσότερο επιτυχημένο και ανέξοδο απ' ότι έπρεπε για να το αφήσουν να λειτουργεί. Αποδεικνύαμε τα ακριβά και ελιτίστικα προγράμματα σκάρτα. Σε αυτή την πόλη δεν υπάρχει έλλειψη προβλημάτων. Τα παιδιά μπορούν να βοηθήσουν να λυθούν αυτά τα προβλήματα. Σε αντάλλαγμα θα κερδίσουν την προσοχή και τον σεβασμό των μεγάλων. Αυτό είναι καλό και γι' αυτά και για εμάς τους υπολοίπους.
Ανεξάρτητη μελέτη, κοινωνική εργασία, εναλλαγές εμπειριών, ελεύθερος χρόνος και ενδοσκόπηση. Αυτές είναι πολλές και διαφορετικές μαθητείες. Είναι εφικτές, φθηνές και αποτελεσματικές μέθοδοι για το ξεκίνημα μιας αληθινής αναμόρφωσης των σχολείων. Καμία όμως μεταρρύθμιση μεγάλης κλίμακας δεν πρόκειται να επανορθώσει το κακό που έχει γίνει στα παιδιά μας και στην κοινωνία, αν δεν συμπεριλάβουμε και την οικογένεια στο βασικό εκπαιδευτικό πρόγραμμα.
Οι Σουηδοί το έχουν καταλάβει αυτό από το 1976 και εγκατέλειψαν το σύστημα της υιοθεσίας ανεπιθύμητων στους γονείς τους παιδιών. Αντί γι' αυτό ξοδεύουν τις ώρες τους και τον εθνικό τους πλούτο ενισχύοντας τον θεσμό της οικογένειας, ώστε τα παιδιά που γεννιούνται να μην εγκαταλείπονται από τους γονείς τους. Μείωσαν τον αριθμό των ανεπιθύμητων γεννήσεων. Από 6000 το 1976 σε 15 το 1986. Οπότε κάτι μπορεί να γίνει. Οι Σουηδοί κουράστηκαν να πληρώνουν τα σπασμένα από τις ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες και αποφάσισαν να κάνουν κάτι. Άρα κι εμείς μπορούμε να κάνουμε κάτι.
Η οικογένεια είναι η κινητήρια δύναμη της εκπαίδευσης. Αν χρησιμοποιούμε τα σχολεία για να απομακρύ-νουνε τα παιδιά από τους γονείς τους, θα εξακολουθήσουμε να βλέπουμε το τρομακτικό θέαμα που βλέπουμε σήμερα. Αυτή ήταν η βασική λειτουργία των σχολείων από το 1650, τότε που ο Τζον Κόττον (John Cotton) ανακοίνωσε ότι αυτός ήταν ο κύριος στόχος των σχολείων της αποικίας Μπέϊ (Bay), και ο Χόρας Μαν (Horace Mann) το 1850 το ανακοίνωσε σαν σκοπό των σχολείων της Μασαχουσέτης.
Η βάση κάθε καλής ζωής είναι το πρόγραμμα μαθημάτων της οικογένειας.
Απομακρυνθήκαμε απ' αυτό το πρόγραμμα. Καιρός είναι να επιστρέψουμε. Ο μοναδικός δρόμος για την επιστροφή σε μια υγιή Παιδεία είναι να αναλάβουμε πρωτοβουλίες για να απελευθερώσουμε την οικογενειακή ζωή από την ασφυκτική μέγκενη των εκπαιδευτικών οργανισμών. Να ενθαρρύνουμε, την ώρα του σχολείου, την συνάντηση γονιών και μαθητών. Έτσι θα σφυρηλατηθούν ισχυροί οικογενειακοί δεσμοί. Αυτό είχα στο μυαλό μου όταν έστειλα το κορίτσι και τη μητέρα του στην ακτή του Ν. Τζέρσι για να συναντήσουν τον διοικητή του αστυνομικού τμήματος.
Έχω πολλές ιδέες για τη δημιουργία ενός οικογενειακού προγράμματος μαθημάτων, και είμαι βέβαιος ότι και εσείς μπορείτε -αν το σκεφτείτε καλά- να προτείνετε πολλά. Το μεγαλύτερο εμπόδιο για μια πλήρη αναθεώρηση της εκπαίδευσης είναι τα μεγάλα συμφέροντα που έχουν επενδύσει κεφάλαια στο τωρινό εκπαιδευτικό σύστημα, και δεν επιθυμούν να αλλάξει -όσο κι αν υποστηρίζουν το αντίθετο.
Πρέπει να απαιτήσουμε να ακουστούν νέες ιδέες. Οι δικές μου και οι δικές σας. Έχουμε χορτάσει από τις απόψεις των "ειδικών" της τηλεόρασης και των εφημερίδων. Τώρα απαιτείται ένας ανοιχτός διάλογος. Φτάνουν πια οι γνώμες των ειδικών. Οι ειδικοί δεν εξέφρασαν ποτέ σωστή άποψη για την εκπαίδευση. Οι λύσεις τους είναι δαπανηρές. Εξυπηρετούν μόνο τους εαυτούς τους και ευνοούν τον συγκεντρωτισμό. Φτάνει πια!
Καιρός να επιστρέψουμε στην δημοκρατία, στον σεβασμό του ατόμου, και την οικογένεια.
Είπα ό,τι είχα να πω.
Σας ευχαριστώ.
(Σημείωση του εκδότη του περιοδικού HOPE: Ζητήσαμε από τον Κο. Γκάττο να μας γράψει λίγα λόγια για το τι συνέβη όταν εξεφώνησε τον παραπάνω λόγο. Μας έστειλε την απάντηση που ακολουθεί. Πρέπει να σημειώσουμε ότι όταν αποφάσισε να σταματήοει να διδάσκει σε αυτό το σχολικό σύστημα δεν είχε την παραμικρή ιδέα για το πώς θα εξασφάλιζε το εισόδημα του).
Τ.Γ. Περιοδικό HOPE
Αγαπητέ Τζον,
Ενάμισι χρόνο μετά την ομιλία, σταμάτησα να διδάσκω. Μια εβδομάδα αργότερα μου ζητήθηκε να μιλήσω στους μηχανικούς του διαστημικού κέντρου NASA-Goddard, και μια εβδομάδα αργότερα στον Λευκό Οίκο. Αμέσως μετά με προσκάλεσαν να "ανοίξω" τις εργασίες της νέας σαιζόν του Κέντρου Τέχνης του Νάσβιλ και ήμουν επίσης ο κύριος ομιλητής της Συνόδου των Βιβλιοθηκάριων στο Κολοράντο. Πέρασα 8 ώρες με τους υπεύθυνους 32 τμημάτων της United Technologies Corp. στο Χάρτφορντ (Hartford). Από εκεί πήγα στο κοινόβιο Φαρμ (Farm) στο κεντρικό Τενεσί, σε έναν καταυλισμό Ινδιάνων στο Νέο Μεξικό, και σε ένα Χριστιανικό συνέδριο για την οικιακή εκπαίδευση στην Ατλάντα.
Εδώ και 5 χρόνια που έχω πάψει να διδάσκω, έχω κάνει 522 ομιλίες και έχω συμμετάσχει σε συνέδρια σε 49 πολιτείες (δεν έχω πάει ακόμα στην Οκλαχόμα) και σε έξι ξένες χώρες. Δεν κάνω διαφήμιση, αλλά πάω όπου με καλέσουν, αρκεί οι οικοδεσπότες μου να μην προσπαθούν να καθορίσουν τι πρέπει να πω.
Βρίσκομαι σε αεροπλάνο σχεδόν μέρα παρά μέρα, έχω πάρει 42,5 κιλά και πιστεύω ότι θα σας αφήσω χρόνους αν δεν βρω κάποιο τρόπο για να αδυνατίσω, αλλά εν τω μεταξύ έχω βρει πολλούς εκπληκτικούς, γενναίους, καθημερινούς ανθρώπους σε κάθε σημείο του κοινωνικοπολιτικού φάσματος. Έχω πειστεί ότι υπάρχει μια Αμερικανική Αναγέννηση σε λανθάνουσα κατάσταση στον λαό αυτής της χώρας. Αρκεί να βρούμε έναν τρόπο να αποκαταστήσουμε το όραμα της δημοκρατίας.
Πιστεύω ότι θα τα καταφέρουμε. Έχω και την πίστη και την ελπίδα ότι θα τα καταφέρουμε.
Τζον Τέίλορ Γκάττο.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΓΚΑΤΤΟ
Ήταν δάσκαλος για 30 χρόνια σε δημόσια σχολεία της Νέας Υόρκης. Ανακηρύχθηκε Δάσκαλος της Χρονιάς της πόλης της Νέας Υόρκης το 1989, το 1990 και το 1991 και Δάσκαλος της Χρονιάς της Πολιτείας της Νέας Υόρκης το 1990 και το 1991. Είναι ο συγγραφέας των βιβλίων: "Dumping Us Down", του "The Exhausted School" και του "The Empty Child: A Schoolteacher's Intuition about the Problem of Modern Schooling" ( πρόκειται να κυκλοφορήσει στις αρχές του 1998 από τις εκδόσεις Simon & Schuster).