Είδα στο twitter του εκπροσώπου τύπου του Λευκού Οίκου Robert Gibbs να σχολιάζεται ή "ζωντανή" (στην τηλεόραση) δήλωση του αντιπροέδρου των ΗΠΑ ('A Big F---ing Deal'):
UPDATE 12:54 PM -- Press Secretary Robert Gibbs just tweeted:"And yes Mr. Vice President, you're right...
Πέραν του σχολίου αυτού καθ' εαυτού, ενδιαφέρον έχει ότι δεν αμφισβητείται το δικαίωμα ενός κυβερνητικού στελέχους (και μάλιστα του εκπροσώπου τύπου) να διατυπώνει τις απόψεις του με τους νέους τρόπους κοινωνικής δικτύωσης.
Sunday, March 28, 2010
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
Posts
Κατά τη γνώμη μου αυτό είναι φυσιολογικό αλλά, κάποιες φορές, και απαραίτητο ώστε, να δημιουργούνται ζημώσεις πάνω σε καίρια θέματα χωρίς "μυστικοπάθειες", "εχθρούς" και όλα όσα βάζει το "δικό μας μυαλό".
ReplyDeleteΣτην χώρα μας,όμως, θεωρείται, όχι τόσο από τους πολίτες,αλλά από την πλειοψηφία των πολιτικών και σχεδόν από το σύνολο των δημοσιογράφων,"αταξία","υπονόμευση" και γενικά "πολιτική αμαρτία".
Δεν είστε πολιτικός με την στενή έννοια του όρου και αυτό σας καθιστά δημοσιογραφικό στόχο. Με την πρώτη αφορμή θα γράψουν για τον Πανάρετο!
Η γνώμη μου είναι να συνεχίσετε να εκφράζετε τις απόψεις σας σε ότι αφορά στην ουσία των θεμάτων.
Συμφωνώ και προσυπογράφω όσα έγραψε παραπάνω ο Γιάννης Καραγιάννης. Πολύ σωστά θέτει το θέμα.
ReplyDeleteΘα ήθελα να σταθώ λίγο περισσότερο στα παρακάτω λόγια του:
"...όχι τόσο από τους πολίτες,αλλά από την πλειοψηφία των πολιτικών και σχεδόν από το σύνολο των δημοσιογράφων".
Αναλύοντας λίγο, συνεχίζω τη σκέψη:
- Κάποιοι, ενδεχομένως πολλοί, από τους πολίτες δε μπορούν να δουν στην πρακτική του Πανάρετου ή του Gibbs τη θετική πλευρά που επισημαίνουμε εμείς.
- Ο λόγος είναι ότι οι πολίτες δεν έχουν συνηθίσει σε τέτοιες πρακτικές. Οι πολίτες, οι περισσότεροι νομίζω, είναι "απαίδευτοι" στην ουσιαστική, ώριμη μετα-αστική δημοκρατία του 21ου αιώνα: στη δημοκρατία στην οποία ο πολιτικός δεν είναι "αστέρας", ήρωας-τιμητής και υπερασπιστής του λόγου του κόμματος/αρχηγού, αλλά συνδιαλεγόμενος με την κοινωνία πολίτης, που έχει τη διορατικότητα, την εμπειρία, τα κότσια (και το χρόνο, το χρήμα ή και τη ματαιδοξία, αν θέλετε) να αναλάβει δημόσιο λειτούργημα για ορισμένο χρονικό διάστημα, κατόπιν αναθέσεως από τους συμπολίτες του - οι οποίοι, ως οι "τελικοί πελάτες" είναι και αυστηροί αλλά και ουσιστικοί κριτές.
- Η κοινωνία θα παραμένει "απαίδευτη", όσο τον "παιδευτικό" ρόλο τον εκχωρεί στην ουσία κατ' αποκλειστικότητα στους "δημοσιογράφους". Και με τα εισαγωγικά θέλω να δηλώσω ότι το πρόβλημα της δημόσιας στρέβλωσης δεν ξεκινά από το δημοσιογράφο ως πρόσωπο (ωστόσο, διοχετεύεται μέσα από αυτόν), αλλά από τα "συμφέροντα" που διαχειρίζονται το αγαθό του δημοσιογραφικού / δημόσιου λόγου. Εφόσον όλοι δεχόμαστε ως γεγονός τη διαπλοκή εξουσιών και μέσων επικοινωνίας, είναι αδύνατον να περιμένουμε ότι τα μέσα αυτά θα επιτρέψουν την αναστάτωση του συστήματος που με επενδύσεις βάθους χρόνου έχουν συν-οικοδομήσει και συν-διαχειρίζονται.
- Ποιος λοιπόν θα αναλάβει τον "παιδευτικό" ρόλο; Όσα κι αν λέμε εσύ, εγώ, ο απέναντι, για το μέσο πολίτη-τηλεθεατή θα είμστε οι γραφικοί, οι παράξενοι και οι ... αργόσχολοι των blogs (προσωπικά θα μου στοίχιζε ιδιαίτερα το "αρχόσχολοι"). Τον "παιδευτικό" ρόλο μπορούν και ΟΦΕΙΛΟΥΝ να αναλάβουν οι πολιτικοί εκείνοι, τους οποίους ο Γιάννης Καραγιάννης, όπως κι εγώ και πολλοί άλλοι, αναγνωρίζει και κατατάσσει εκτός της "πλειψηφίας των πολιτικών". Νομίζω και οι Gibbs και Πανάρετος, εκούσια ή ακούσια, παίζουν έναν τέτοιο ρόλο δασκάλου.
- Όσο για τον κατ' επάγγελμα δάσκαλο, ας αναλογιστούμε όλοι (κι εγώ) τι ρόλο παίζουμε για τη διαπαιδαγώγηση ώριμων, ικανών πολιτών, αντίστοιχων των προκλήσεων της δημοκρατίας σήμερα και,κυρίως, αύριο.