(Συνέντευξη στον Alhpa 98.9 στην εκπομπή του Σπύρου Χαριτάτου, 2/12/13)
ΣΧ: Να καλωσορίσω στο ραδιόφωνο του Alpha τον πρώην Υφυπουργό Παιδείας, τον κ. Γιάννη Πανάρετο. Τι κάνετε κύριε Καθηγητά;
ΙΠ: Καλή σας μέρα. Ευχαριστώ καλά.
ΣΧ: Θα σας ρωτήσω ευθέως γιατί νομίζω ότι θα σας ρωτούν και στον δρόμο ή στην παρέα ή συγγενείς και φίλοι: Τελικά τι συμβαίνει; Ο Αρβανιτόπουλος έχει το θέμα; Ο Αρβανιτόπουλος σπάει κάποιο απόστημα και καθαρίζει την μόλυνση; Ο Αρβανιτόπουλος είναι στην γωνία, τον πιέζει η Τρόϊκα και μπαίνει μπροστά και μετά ίσως αργότερα θυσιαστεί για να εξομαλυνθεί η κατάσταση; Ή κάτι συμβαίνει με τους Πρυτάνεις και μένουν το Μετσόβιο και το Καποδιστριακό κλειστά;
ΙΠ: Κύριε Χαριτάτε, η άποψη μου ήταν και εξακολουθεί να είναι ότι πρέπει να βλέπει κανείς και να αντιμετωπίζει τα προβλήματα συνολικά και όχι επί μέρους. Αν μείνουμε αυτή την στιγμή στο εάν την μεγαλύτερη ευθύνη την έχει ο Υπουργός Παιδείας ή αν την έχουν οι Πρυτάνεις θα χάσουμε την ουσία.
ΣΧ: Θα εξαντληθούμε στο τίποτα λέτε.
ΙΠ: Χάνουμε την συνολική εικόνα. Η συνολική εικόνα, κατά την γνώμη μου, έχει δύο διαστάσεις. Η μία είναι αυτός καθ’ εαυτός ο νόμος. Όπως πιθανόν θυμάσθε, είχα την αρμοδιότητα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και είχα προετοιμάσει ένα σχέδιο για την λειτουργία των πανεπιστημίων. Αυτό το σχέδιο τελικά, με κάποιες τροποποιήσεις, έγινε νόμος το καλοκαίρι του 2011, όταν πια είχα αποχωρήσει από την κυβέρνηση. Οι τροποποιήσεις αυτές όμως έκαναν μία, κατά κάποιον τρόπο, χειρουργική επέμβαση στο αρχικό σχέδιο, με καλή πρόθεση από την Υπουργό, την Άννα Διαμαντοπούλου, γιατί θεωρούσε ότι έτσι θα ήταν πιο εύκολο να έχει μία ευρύτερη συναίνεση. Μετά τις αλλαγές αυτές, την αλλαγή της κυβέρνησης και την ανάληψη της υπουργίας από τον κ. Αρβανιτόπουλο, οι χειρουργικές επεμβάσεις έγιναν επεμβάσεις με χασαπομάχαιρο.
ΣΧ: Λέτε ότι έγιναν άκομψα και σχεδόν αναγκαστικά και τυφλά. Χάσαμε την λεπτομέρεια λέτε, μπήκαμε στα χονδροειδή επ’ ωφελεία μιας εξυπηρέτησης ανάγκης. Αυτό μου λέτε; Ανάγκης σε εισαγωγικά.
ΙΠ: Να σας πω το εξής για να μπορέσω να δώσω ένα παράδειγμα. Το DNA του ανθρώπου με το DNA του χιμπατζή είναι το ίδιο σχεδόν κατά 99%. Καταλαβαίνετε τι διαφορά κάνει το 1%. Το σχέδιο του νόμου, όπως το είχα επεξεργασθεί, είχε μία εσωτερική συνοχή. Αυτή η εσωτερική συνοχή άλλαξε με τον νόμο που ψηφίσθηκε για μία σειρά από λόγους που δεν είναι της παρούσης. Θα σας πω ένα πράγμα μόνο, το οποίο δείχνει την έλλειψη εσωτερικής συνοχής του σημερινού νόμου και είναι καθοριστικό στην σημερινή κρίση. Με την δική μου εκδοχή του νόμου, τα Συμβούλια των Πανεπιστημίων ήταν το ανώτατο όργανο του Πανεπιστημίου. Οπως είναι σήμερα ο νόμος, υπάρχει μια ασαφής κατανομή αρμοδιοτήτων μεταξύ Συμβουλίου και Συγκλήτου. Αυτό εξελίχθηκε, όπως ήταν αναμενόμενο, σε πλήρη αποδυνάμωση του Συμβουλίου και σήμερα έχει χάσει νομίζω κάθε δυνατότητα παρέμβασης. Επομένως, όταν φτάνεις στο σημείο όπου η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας κάνει έναν πλήρη συμβιβασμό με τους Πρυτάνεις των πανεπιστημίων (με τις αλλαγές του νόμου) και, στην συνέχεια, έρχεται σε σύγκρουση μαζί τους, έχεις μία ασυνέπεια. Δεν έχεις μία συνοχή, μία προσέγγιση, η οποία να έχει μία συνέχεια και μία συνέπεια.
Επομένως, οι όποιες αλλαγές και οι όποιες ρυθμίσεις ή οι όποιες προσπάθειες γίνονται για να αντιμετωπισθεί το σημερινό πρόβλημα, είναι προσπάθειες που εκ των πραγμάτων δεν πρόκειται να οδηγήσουν σε καλά αποτελέσματα. Οδηγηθήκαμε στο σημείο να υποχρεώνεται ο Υπουργός με μια πρωτοφανή κατά την γνώμη μου, ρύθμιση στα χρονικά της εκπαίδευσης σε οποιαδήποτε χώρα του κόσμου. Λέει λοιπόν η διάταξη που ψηφίσθηκε την περασμένη εβδομάδα ότι θα γίνουν εξετάσεις σε όλα τα μαθήματα για όλους τους φοιτητές, σε όλα τα πανεπιστήμια, ανεξάρτητα από το αν έχουν γίνει τα μαθήματα. Αν αυτό είναι η επιδίωξη της προσέγγισης που υπάρχει αυτή την στιγμή, δηλαδή αν οι εξετάσεις ανάγονται στο κυρίαρχο στοιχείο για οτιδήποτε έχει να κάνει με το πανεπιστήμιο, μήπως θα έπρεπε να σκεφθεί η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας να αντικαταστήσει τις πανελλήνιες εξετάσεις για την εισαγωγή στα πανεπιστήμια με πανελλήνιες εξετάσεις για την απόκτηση πτυχίου; Γιατί τώρα οδηγούμαστε μόνο στις εξετάσεις. Η εκπαιδευτική διαδικασία έχει χάσει οποιαδήποτε σημασία.
ΣΧ: Έχετε απευθυνθεί με αυτή την σκέψη στους συνεργάτες σας; Ή μάλλον αν θέλετε, στους συντρόφους σας, στους ανθρώπους της επιστημονικής κοινότητας, της πανεπιστημιακής κοινότητας; Έχετε δώσει αυτές τις σκέψεις και σε άλλα πεδία αναφοράς;
ΙΠ: Προβληματίστηκα όλον αυτόν τον καιρό, γιατί ξέρετε είναι εύκολο να κάνει κανείς απλώς κριτική στον Υπουργό ή να κάνει κριτική στους Πρυτάνεις. Εγώ είχα μία άποψη ως Υφυπουργός, είχα διαφωνήσει με την τακτική των Πρυτάνεων. Ενδεχομένως εκείνοι να είχαν δίκιο, δεν θέλω να ισχυρισθώ ότι εγώ είχα δίκιο. Ακολουθούσα όμως μια συνεπή πολιτική.
– μικρή διακοπή για ειδήσεις και διαφημιστικά μηνύματα –
ΣΧ: Προκάλεσε σοκ αυτή η πρόταση που κάνατε στον αέρα του ραδιοφώνου του Alpha. Προκάλεσε αντιδράσεις έντονες. Δηλαδή, ένα λεπτό αφ’ ότου το είπατε στον αέρα, είχαμε κατευθείαν τα μηνύματα και στα social media, αλλά κυρίως εδώ στον σταθμό μας. Που λέτε, αφού λοιπόν το μόνο που ενδιαφέρει τον Υπουργό Παιδείας, αφού το μόνο τελικά που ενδιαφέρει όλους μας – εφ’ όσον αυτό μας λέει ο Υπουργός Παιδείας και εμείς ησυχάζουμε μετά από αυτό, σαν να είναι το μόνο σοβαρό που αφορά την παιδεία μας και τα πανεπιστήμιά μας – είναι να γίνουν οι εξετάσεις, τότε να καθιερωθούν πανελλήνιες εξετάσεις για την απόκτηση πτυχίου υπό την εποπτεία πιθανόν του ΑΣΕΠ. Το είπα καλά;
ΙΠ: Το είπατε πολύ καλά.
ΣΧ: Αυτό βγάζει κατά την κρίση μου για εσάς και μια αίσθηση ευθύνης και μία αυτοκριτική για την συμμετοχή σας τόσο στην πανεπιστημιακή δραστηριότητα, αλλά και στην κυβερνητική δραστηριότητα του παρελθόντος, την πολιτική, κομματική σας δραστηριότητα. Βγάζει αν θέλετε, δεν θα έλεγα ειρωνεία, βγάζει μια αίσθηση ότι αν τελικά αυτό που μας νοιάζει είναι το ασήμαντο, ας πάρουμε το ασήμαντο και να έχουμε ευθύνη για αυτό που αποφασίσαμε.
ΙΠ: Ποτέ κύριε Χαριτάτε δεν σταμάτησα το να αποδέχομαι τις ευθύνες που έχω για οτιδήποτε έκανα όσο είχα θέσεις ευθύνης. Πριν να έλθω στο θέμα αυτό των εξετάσεων για την απόκτηση πτυχίου, θέλω να σας πω το εξής - θέλω να διευκρινίσω κάτι.
ΣΧ: Να μου διευκρινίσετε την πρόταση. Γιατί όπως το δώσατε σαν τίτλο ακούγεται και προβληματίζει. Προκαλεί ποικίλες αντιδράσεις: να καθιερωθούν πανελλήνιες εξετάσεις για την απόκτηση πτυχίου υπό την εποπτεία του ΑΣΕΠ. Προχωρήστε την σκέψη σας λίγο για να την ακούσουμε καλύτερα, πιο αναλυτικά αν θέλετε. Να υπάρχει μια καθαρή άποψη.
ΙΠ: Αυτό το πράγμα δεν είναι μια πρόταση που μου αρέσει, είναι αντίθετο σε οτιδήποτε πίστευα και προσπάθησα σε όλη μου την ζωή. Στα σαράντα χρόνια που είμαι στο πανεπιστήμιο, ως Υφυπουργός, ως Γενικός Γραμματέας και από οποιαδήποτε θέση ευθύνης είχα. Πίστευα και πιστεύω πάντα ότι το πανεπιστήμιο πρέπει να είναι ανταγωνιστικό διεθνώς, σύμφωνα με διεθνείς προδιαγραφές. Βλέπω, όμως, ότι αυτή η προσπάθειά μου και αυτή η προσέγγισή μου έχει αποτύχει στην χώρα μας. Και έχει αποτύχει γιατί προφανώς μια σημαντική μερίδα της κοινωνίας θέλει κάτι άλλο. Και αυτό το άλλο υλοποιείται από το πολιτικό σύστημα. Αυτό το άλλο είναι η θεοποίηση των εξετάσεων. Ποιό είναι το κρίσιμο ερώτημα στην δημόσια συζήτηση; Σώθηκαν οι εξετάσεις; Θα σωθούν οι εξετάσεις; Ακόμη και την Πέμπτη ο Υπουργός είπε ότι αν την Δευτέρα ανοίξουν τα πανεπιστήμια, το εξάμηνο σώθηκε. Τι είναι η Δευτέρα; Είναι η Δευτέρα Παρουσία; Έρχομαι λοιπόν κι εγώ και λέω: Ας προσπαθήσω να δω μέσα σε αυτή την λογική που υπάρχει, με την οποία επαναλαμβάνω ότι διαφωνώ πλήρως, τι μπορεί να κάνει κανείς; Αφού λοιπόν αυτή είναι η επιθυμία, ας γίνονται πανελλήνιες εξετάσεις για την απόκτηση του πτυχίου.
ΣΧ: Για εξηγήστε μας πώς θα υλοποιηθεί αυτό το σκεπτικό;
ΙΠ: Όπως τώρα έχουμε πανελλήνιες εξετάσεις για την εισαγωγή στα πανεπιστήμια, θα μπορούσαμε να έχουμε πανελλήνιες εξετάσεις για την απόκτηση του πτυχίου. Αν κάναμε κάτι τέτοιο, θα δίνονταν για παράδειγμα δύο φορές τον χρόνο πανελλήνιες εξετάσεις σε όλα τα μαθήματα. Θα μπορούσε να υπάρχει μία εξέταση για κάθε μάθημα σε όλη την Ελλάδα. Με αυτόν τον τρόπο θα καταργούσαμε και τις πανελλήνιες εξετάσεις για την εισαγωγή στα Πανεπιστήμια. Δεν θα είχαν έννοια πια. Όλοι όσοι θα τελείωναν το πανεπιστήμιο θα είχαν τα ίδια προσόντα, αφού θα τελείωναν με την ίδια εξέταση. Επίσης, θα μπορούσαν τα παιδιά να αποκτούν απ’ ευθείας και επαγγελματικά προσόντα με την ίδια εξέταση. Προσπάθησα στην θητεία μου να θεσμοθετήσω επαγγελματικά προσόντα για τους πτυχιούχους των ΤΕΙ που δεν υπάρχουν εδώ και 30 χρόνια. Διαμόρφωσα είκοσι πέντε σχέδια Προεδρικών Διαταγμάτων. Έφυγα και σταμάτησαν όλα. Λέω λοιπόν, με τις ίδιες εξετάσεις, να δίνονται και τα επαγγελματικά προσόντα. Θα πάψει να υπάρχει και η διαμάχη πανεπιστημίων και ΤΕΙ και θα δοθεί η δυνατότητα η κοινωνία, ή οποιοιδήποτε είναι αυτοί, οι οποίοι θέλουν αυτό το πράγμα, να κάνουν τις εξετάσεις über alles, να είναι αυτό το οποίο λύνει όλα τα προβλήματα. Κάτι, με το οποίο όπως σας είπα διαφωνώ πλήρως, αλλά, αν αυτό θέλουμε, λέω μία σκέψη. Γιατί, ξέρετε, για να ξαναγυρίσω λίγο στο θέμα του προβλήματος που έχουμε τώρα με τα πανεπιστήμια, αν υπήρχε η αρχική ρύθμιση όπως την είχα σχεδιάσει εγώ, όπου το Συμβούλιο Διοίκησης των πανεπιστημίων ήταν το υπέρτατο όργανο διοίκησης, το Συμβούλιο θα μπορούσε να εγκαλέσει τον Πρύτανη για να λειτουργήσει το πανεπιστήμιο. Τώρα τι γίνεται; Το Συμβούλιο δεν έχει αυτή την αρμοδιότητα και κάνει έκκληση στον Υπουργό Παιδείας για να λειτουργήσει το πανεπιστήμιο. Ο δε Υπουργός Παιδείας κάνει έκκληση στον Πρύτανη για να λειτουργήσει το πανεπιστήμιο. Με εκκλήσεις όμως δεν λύνονται τα προβλήματα.
ΣΧ: Και πάει στο πειθαρχικό. Και οδηγείται ο Πρύτανης στο πειθαρχικό.
ΙΠ: Ποιος έχει την ευθύνη τελικά; Αυτό θέλω να σας πω. Φαίνεται να μην την έχει κανείς και όλοι να την μεταθέτουν σε άλλους. Και περιμένουν από τα πρωτοδικεία να λύσουν το πρόβλημα.
ΣΧ: Εγώ υποθέτω ότι την ευθύνη δεν την έχει ένας. Γιατί η πεμπτουσία της πανεπιστημιακής δραστηριότητας, της παιδείας, είναι η συμμετοχή και η συνυπευθυνότητα. Και η ανάληψη της ευθύνης από όλες τις πλευρές. Δεν μπορεί να είναι μόνο του Υπουργού Παιδείας, δεν μπορεί να είναι μόνο του Πρύτανη ή μόνο των Διοικητικών Υπαλλήλων. Πρέπει να είναι και της ίδιας της κοινωνίας και να αποφασίσουμε ότι θέλουμε να έχουμε πανεπιστήμια ή δεν θέλουμε να έχουμε πανεπιστήμια. Και να πρέπει τώρα να παίζει αυτό το μπαλάκι ο Αρβανιτόπουλος με τον Πελεγρίνη. Ο Πελεγρίνης να καταγγέλλεται, να κατηγορείται και να γίνεται πρωτοσέλιδο επειδή τα προηγούμενα εικοσιτετράωρα ήταν στο Παρίσι και συμμετείχε σε μια θεατρική παράσταση ως ηθοποιός, γιατί έκανε το χόμπυ του, ενώ θα έπρεπε να είναι εδώ να κάνει τι; Να συμμετάσχει σε τι; Να έχει ανέβει σε κάγκελα; Να έχει αυτοπυρποληθεί; Να έχει κάνει τι ακριβώς; Και έχει δίκιο ο Πελεγρίνης; Ο Πελεγρίνης κρατάει δηλαδή τα κλειδιά του πανεπιστημίου και το έχει κλειστό ή οι διοικητικοί υπάλληλοι δεν τον αφήνουν; Τι πρέπει να κάνει ο Πελεγρίνης δηλαδή; Να τους εκβιάσει; Να τους πιέσει; Ή αν δεν τους εκβιάζει και δεν τους πιέζει είναι φίλα προσκείμενος; Και αν είναι φίλα προσκείμενος στους διοικητικούς υπαλλήλους, είναι έγκλημα αυτό; Βλέπετε πόσα ερωτήματα προκύπτουν από μια απλή σκέψη;
ΙΠ: Κατά την γνώμη μου, την ευθύνη για κάθε πράγμα πρέπει να τελικά να την έχει κάποιος. Αν δεν την έχει κάποιος την ευθύνη, τότε όλοι φταίνε, αλλά κανείς δεν φταίει.
ΣΧ: Άρα, τελικά, την ευθύνη θα την πάρει ο Αρβανιτόπουλος, θα παραιτηθεί τα επόμενα εικοσιτετράωρα, θα εκτονωθεί η κατάσταση και θα επανέλθουμε μετά από δυο τρεις μήνες να ξανασυζητάμε τα ίδια υποθέτω.
ΙΠ: Αυτό μπορεί να συμβεί εάν δεν αντιμετωπίσουμε, όπως είπα, το πρόβλημα στην ουσία του. Δηλαδή αν δεν υπάρχει κάπου η τελική ευθύνη, οδηγούμεθα στην αυθαιρεσία. Αυτό ήταν εκείνο που εγώ τουλάχιστον ήθελα να αλλάξει με τον νόμο και με το σχέδιο το οποίο είχα ετοιμάσει. Να μην υπάρχουν δυνατότητες για να εμφανίζεται η αυθαιρεσία. Σήμερα κατά σύμπτωση, λίγο πριν μιλήσουμε, είχα ανεβάσει στο blog μου – ξέρετε ότι από τα χρόνια της θητείας μου στο Υπουργείο, χρησιμοποιούσα το blog μου ως μέσο επικοινωνίας με τους πολίτες.
ΣΧ: Ναι το www.panaretos.blogspot.com
ΙΠ: Εκεί, ανέβασα πριν από λίγο, ένα κείμενο στο οποίο αναλύω αυτό που θεωρώ ότι αναδεικνύει όλο το πρόβλημα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στην χώρα μας και αυτό που σας είπα προηγουμένως, το τι πίστευα εγώ και το πού βλέπω να οδηγούμεθα. Φοβάμαι, ως προς αυτό που λέτε τώρα ότι θα παραιτηθεί ο κ. Αρβανιτόπουλος, πως οποιοσδήποτε Υπουργός να αναλάβει τώρα με αυτόν τον νόμο, τα ίδια προβλήματα θα έχει.
ΣΧ: Και σας ρωτάω εγώ τώρα για να πάρω γρήγορα την απάντηση από εσάς, γιατί είστε και καθηγητής, διατελέσατε και Υφυπουργός Παιδείας, φταίει ο Πελεγρίνης σε κάτι; Γιατί από το πρωΐ εν χορώ τον έχουμε κρεμάσει ή τον έχουμε αποθεώσει τον Πελεγρίνη οι δημοσιογράφοι, γιατί και αδιάβαστοι είμαστε και αδούλευτοι και εύκολα υιοθετούμε και σκέψεις. Ειδικά αν είμαστε και λίγο ενσωματωμένοι σε κάποια γραμμή. Και σας ρωτάω εσάς που διατελέσατε και Υφυπουργός Παιδείας και είστε μια ζωή Καθηγητής: Ο Πελεγρίνης έχει ακέραια ευθύνη; Φταίει απόλυτα; Πρέπει να παραιτηθεί; Πρέπει να διατηρήσει την σιωπή του; Τι πρέπει να κάνει;
ΙΠ: Δεν νομίζω ότι το θέμα είναι προσωπικό. Αυτή την στιγμή, όλοι έχουν ευθύνη για το πρόβλημα. Κανείς όμως δεν έχει την ευθύνη για να δώσει την λύση. Και θα σας πω και το εξής.
ΣΧ: Ναι, γιατί όσοι έχουν την ευθύνη δεν έχουν τα παιδιά τους στο πανεπιστήμιο, ούτε πληρώνουν τα νοίκια για να περιμένει το παιδί 13 εβδομάδες να πάει στο πανεπιστήμιο, καταλάβατε;
ΙΠ: Το θέμα είναι ποιος ελέγχει αυτόν που έχει την ευθύνη. Δίνει ο νόμος τα εργαλεία για λογοδοσία στην κοινωνία; Θα σας πω και κάτι ακόμη για το θέμα των Πρυτάνεων. Οι Πρυτάνεις κατά τεκμήριο είναι άνθρωποι ικανοί, θα έλεγα πολύ ικανοί, γιατί όχι μόνο έχουν καταφέρει να γίνουν καθηγητές στο πανεπιστήμιο, αλλά έχουν καταφέρει να διοικούν και το πανεπιστήμιο. Αυτή η ικανότητα όμως δεν διοχετεύεται στην σωστή λειτουργία του πανεπιστήμιου, αλλά διοχετεύεται στο πώς θα διατηρηθεί η εκλογική βάση την οποία έχουν. Από την στιγμή που ο νόμος επιτρέπει στον Πρύτανη να έχει εκλογική βάση, τον υποχρεώνει αν θέλετε να κινείται με τον τρόπο που κινείται σήμερα. Η δική μου η άποψη ήταν ότι στο πανεπιστήμιο δεν μπορεί να υπάρχουν όργανα με εσωτερική εκλογική βάση. Δεν μπορεί, δηλαδή, αυτός που διοικεί κάποιον, να εκλέγεται από τον ίδιο και να απολογείται στον ίδιο. Εχουμε κάνει τους Πρυτάνεις απλούς πολιτευτές.
ΣΧ: Μα δεν τους ενδιαφέρει. Είδατε τι λέει ο Υπουργός: εγώ από άλλους εκλέγομαι. Απλά πράγματα, για να τα πιάνει και ο κόσμος και οι περισσότεροι να τα αντιλαμβανόμαστε. Δεν με νοιάζει τι λέει ο κάθε Αρβανιτόπουλος, αν έχει δίκιο ή άδικο, εμένα με νοιάζει τι λένε αυτοί που ψηφίζουν για να είμαι Πρύτανης.
ΙΠ: Μα αυτό δεν είναι ακριβώς το πρόβλημα; Όταν έχεις μια εκλογική βάση, χρειάζεται να την ικανοποιήσεις. Σε αυτήν αναφέρεσαι και από αυτήν εξαρτάσαι.
ΣΧ: Εγώ το ξέρω, αλλά προσπαθώ να μην είμαι επιθετικός στην φυσιογνωμία του Πελεγρίνη, γιατί θα κάνω τα κουμάντα του Αρβανιτόπουλου. Με αντιλαμβάνεστε κύριε Πανάρετε.
ΙΠ: Γι’ αυτό επιμένω ότι δεν είναι θέμα Πελεγρίνη. Εγώ πιστεύω ότι ο κ. Πελεγρίνης και ο κάθε Πρύτανης είναι καλός άνθρωπος. Αλλά ξέρετε κάτι; Όταν οι Πρυτάνεις έχουν μια εκλογική βάση – όπως έχουν οι βουλευτές, οι δήμαρχοι και οι συνδικαλιστές – ποιος μπορεί να τους κατηγορεί για το ότι προσπαθούν να ικανοποιήσουν την εκλογική τους βάση; Από την στιγμή που στον Πρύτανη και σε όποιον ασκεί διοίκηση στο πανεπιστήμιο δίνεις την δυνατότητα -ή μάλλον τον υποχρεώνεις, δεν του δίνεις την δυνατότητα, τον υποχρεώνεις- να έχει μια εκλογική βάση, αυτό θα συμβαίνει. Από αυτούς εκλέγεται ο Πρύτανης, δεν τοποθετείται με θεϊκή βούληση. Ο νόμος έχει δώσει την δυνατότητα, ιδιαίτερα μετά τις τελευταίες τροποποιήσεις, ο Πρύτανης να εκλέγεται από το εσωτερικό του πανεπιστημίου. Το ότι αφαιρέθηκε από τους φοιτητές η δυνατότητα να ψηφίζουν στις πρυτανικές ελογές, ενώ πολλοί το θεωρούν ότι είναι το πιο σημαντικό, δεν είναι. Αν κοιτάξετε τα στοιχεία, οι Πρυτάνεις που σήμερα βρίσκονται σε αντίθεση με το Υπουργό Παιδείας, εκλέχθηκαν έχοντας ψηφισθεί από την πλειοψηφία των καθηγητών και από την πλειοψηφία των διοικητικών υπαλλήλων. Επομένως, το πρόβλημα δεν είναι το ποιοί αποτελούν την εκλογική βάση, αλλά το ότι υπάρχει εκλογική βάση.
ΣΧ: Είναι δομικό. Το πρόβλημα είναι δομικό αγαπητέ καθηγητά, αλλά επαγωγικά δεν μαθαίνουμε από το παρελθόν. Αυτό είναι το κακό. Να είστε καλά. Ευχαριστώ πολύ για την κουβέντα σας.
ΙΠ: Κι εγώ σας ευχαριστώ.
ΣΧ: Να καλωσορίσω στο ραδιόφωνο του Alpha τον πρώην Υφυπουργό Παιδείας, τον κ. Γιάννη Πανάρετο. Τι κάνετε κύριε Καθηγητά;
ΙΠ: Καλή σας μέρα. Ευχαριστώ καλά.
ΣΧ: Θα σας ρωτήσω ευθέως γιατί νομίζω ότι θα σας ρωτούν και στον δρόμο ή στην παρέα ή συγγενείς και φίλοι: Τελικά τι συμβαίνει; Ο Αρβανιτόπουλος έχει το θέμα; Ο Αρβανιτόπουλος σπάει κάποιο απόστημα και καθαρίζει την μόλυνση; Ο Αρβανιτόπουλος είναι στην γωνία, τον πιέζει η Τρόϊκα και μπαίνει μπροστά και μετά ίσως αργότερα θυσιαστεί για να εξομαλυνθεί η κατάσταση; Ή κάτι συμβαίνει με τους Πρυτάνεις και μένουν το Μετσόβιο και το Καποδιστριακό κλειστά;
ΙΠ: Κύριε Χαριτάτε, η άποψη μου ήταν και εξακολουθεί να είναι ότι πρέπει να βλέπει κανείς και να αντιμετωπίζει τα προβλήματα συνολικά και όχι επί μέρους. Αν μείνουμε αυτή την στιγμή στο εάν την μεγαλύτερη ευθύνη την έχει ο Υπουργός Παιδείας ή αν την έχουν οι Πρυτάνεις θα χάσουμε την ουσία.
ΣΧ: Θα εξαντληθούμε στο τίποτα λέτε.
ΙΠ: Χάνουμε την συνολική εικόνα. Η συνολική εικόνα, κατά την γνώμη μου, έχει δύο διαστάσεις. Η μία είναι αυτός καθ’ εαυτός ο νόμος. Όπως πιθανόν θυμάσθε, είχα την αρμοδιότητα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και είχα προετοιμάσει ένα σχέδιο για την λειτουργία των πανεπιστημίων. Αυτό το σχέδιο τελικά, με κάποιες τροποποιήσεις, έγινε νόμος το καλοκαίρι του 2011, όταν πια είχα αποχωρήσει από την κυβέρνηση. Οι τροποποιήσεις αυτές όμως έκαναν μία, κατά κάποιον τρόπο, χειρουργική επέμβαση στο αρχικό σχέδιο, με καλή πρόθεση από την Υπουργό, την Άννα Διαμαντοπούλου, γιατί θεωρούσε ότι έτσι θα ήταν πιο εύκολο να έχει μία ευρύτερη συναίνεση. Μετά τις αλλαγές αυτές, την αλλαγή της κυβέρνησης και την ανάληψη της υπουργίας από τον κ. Αρβανιτόπουλο, οι χειρουργικές επεμβάσεις έγιναν επεμβάσεις με χασαπομάχαιρο.
ΣΧ: Λέτε ότι έγιναν άκομψα και σχεδόν αναγκαστικά και τυφλά. Χάσαμε την λεπτομέρεια λέτε, μπήκαμε στα χονδροειδή επ’ ωφελεία μιας εξυπηρέτησης ανάγκης. Αυτό μου λέτε; Ανάγκης σε εισαγωγικά.
ΙΠ: Να σας πω το εξής για να μπορέσω να δώσω ένα παράδειγμα. Το DNA του ανθρώπου με το DNA του χιμπατζή είναι το ίδιο σχεδόν κατά 99%. Καταλαβαίνετε τι διαφορά κάνει το 1%. Το σχέδιο του νόμου, όπως το είχα επεξεργασθεί, είχε μία εσωτερική συνοχή. Αυτή η εσωτερική συνοχή άλλαξε με τον νόμο που ψηφίσθηκε για μία σειρά από λόγους που δεν είναι της παρούσης. Θα σας πω ένα πράγμα μόνο, το οποίο δείχνει την έλλειψη εσωτερικής συνοχής του σημερινού νόμου και είναι καθοριστικό στην σημερινή κρίση. Με την δική μου εκδοχή του νόμου, τα Συμβούλια των Πανεπιστημίων ήταν το ανώτατο όργανο του Πανεπιστημίου. Οπως είναι σήμερα ο νόμος, υπάρχει μια ασαφής κατανομή αρμοδιοτήτων μεταξύ Συμβουλίου και Συγκλήτου. Αυτό εξελίχθηκε, όπως ήταν αναμενόμενο, σε πλήρη αποδυνάμωση του Συμβουλίου και σήμερα έχει χάσει νομίζω κάθε δυνατότητα παρέμβασης. Επομένως, όταν φτάνεις στο σημείο όπου η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας κάνει έναν πλήρη συμβιβασμό με τους Πρυτάνεις των πανεπιστημίων (με τις αλλαγές του νόμου) και, στην συνέχεια, έρχεται σε σύγκρουση μαζί τους, έχεις μία ασυνέπεια. Δεν έχεις μία συνοχή, μία προσέγγιση, η οποία να έχει μία συνέχεια και μία συνέπεια.
Επομένως, οι όποιες αλλαγές και οι όποιες ρυθμίσεις ή οι όποιες προσπάθειες γίνονται για να αντιμετωπισθεί το σημερινό πρόβλημα, είναι προσπάθειες που εκ των πραγμάτων δεν πρόκειται να οδηγήσουν σε καλά αποτελέσματα. Οδηγηθήκαμε στο σημείο να υποχρεώνεται ο Υπουργός με μια πρωτοφανή κατά την γνώμη μου, ρύθμιση στα χρονικά της εκπαίδευσης σε οποιαδήποτε χώρα του κόσμου. Λέει λοιπόν η διάταξη που ψηφίσθηκε την περασμένη εβδομάδα ότι θα γίνουν εξετάσεις σε όλα τα μαθήματα για όλους τους φοιτητές, σε όλα τα πανεπιστήμια, ανεξάρτητα από το αν έχουν γίνει τα μαθήματα. Αν αυτό είναι η επιδίωξη της προσέγγισης που υπάρχει αυτή την στιγμή, δηλαδή αν οι εξετάσεις ανάγονται στο κυρίαρχο στοιχείο για οτιδήποτε έχει να κάνει με το πανεπιστήμιο, μήπως θα έπρεπε να σκεφθεί η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας να αντικαταστήσει τις πανελλήνιες εξετάσεις για την εισαγωγή στα πανεπιστήμια με πανελλήνιες εξετάσεις για την απόκτηση πτυχίου; Γιατί τώρα οδηγούμαστε μόνο στις εξετάσεις. Η εκπαιδευτική διαδικασία έχει χάσει οποιαδήποτε σημασία.
ΣΧ: Έχετε απευθυνθεί με αυτή την σκέψη στους συνεργάτες σας; Ή μάλλον αν θέλετε, στους συντρόφους σας, στους ανθρώπους της επιστημονικής κοινότητας, της πανεπιστημιακής κοινότητας; Έχετε δώσει αυτές τις σκέψεις και σε άλλα πεδία αναφοράς;
ΙΠ: Προβληματίστηκα όλον αυτόν τον καιρό, γιατί ξέρετε είναι εύκολο να κάνει κανείς απλώς κριτική στον Υπουργό ή να κάνει κριτική στους Πρυτάνεις. Εγώ είχα μία άποψη ως Υφυπουργός, είχα διαφωνήσει με την τακτική των Πρυτάνεων. Ενδεχομένως εκείνοι να είχαν δίκιο, δεν θέλω να ισχυρισθώ ότι εγώ είχα δίκιο. Ακολουθούσα όμως μια συνεπή πολιτική.
– μικρή διακοπή για ειδήσεις και διαφημιστικά μηνύματα –
ΣΧ: Προκάλεσε σοκ αυτή η πρόταση που κάνατε στον αέρα του ραδιοφώνου του Alpha. Προκάλεσε αντιδράσεις έντονες. Δηλαδή, ένα λεπτό αφ’ ότου το είπατε στον αέρα, είχαμε κατευθείαν τα μηνύματα και στα social media, αλλά κυρίως εδώ στον σταθμό μας. Που λέτε, αφού λοιπόν το μόνο που ενδιαφέρει τον Υπουργό Παιδείας, αφού το μόνο τελικά που ενδιαφέρει όλους μας – εφ’ όσον αυτό μας λέει ο Υπουργός Παιδείας και εμείς ησυχάζουμε μετά από αυτό, σαν να είναι το μόνο σοβαρό που αφορά την παιδεία μας και τα πανεπιστήμιά μας – είναι να γίνουν οι εξετάσεις, τότε να καθιερωθούν πανελλήνιες εξετάσεις για την απόκτηση πτυχίου υπό την εποπτεία πιθανόν του ΑΣΕΠ. Το είπα καλά;
ΙΠ: Το είπατε πολύ καλά.
ΣΧ: Αυτό βγάζει κατά την κρίση μου για εσάς και μια αίσθηση ευθύνης και μία αυτοκριτική για την συμμετοχή σας τόσο στην πανεπιστημιακή δραστηριότητα, αλλά και στην κυβερνητική δραστηριότητα του παρελθόντος, την πολιτική, κομματική σας δραστηριότητα. Βγάζει αν θέλετε, δεν θα έλεγα ειρωνεία, βγάζει μια αίσθηση ότι αν τελικά αυτό που μας νοιάζει είναι το ασήμαντο, ας πάρουμε το ασήμαντο και να έχουμε ευθύνη για αυτό που αποφασίσαμε.
ΙΠ: Ποτέ κύριε Χαριτάτε δεν σταμάτησα το να αποδέχομαι τις ευθύνες που έχω για οτιδήποτε έκανα όσο είχα θέσεις ευθύνης. Πριν να έλθω στο θέμα αυτό των εξετάσεων για την απόκτηση πτυχίου, θέλω να σας πω το εξής - θέλω να διευκρινίσω κάτι.
ΣΧ: Να μου διευκρινίσετε την πρόταση. Γιατί όπως το δώσατε σαν τίτλο ακούγεται και προβληματίζει. Προκαλεί ποικίλες αντιδράσεις: να καθιερωθούν πανελλήνιες εξετάσεις για την απόκτηση πτυχίου υπό την εποπτεία του ΑΣΕΠ. Προχωρήστε την σκέψη σας λίγο για να την ακούσουμε καλύτερα, πιο αναλυτικά αν θέλετε. Να υπάρχει μια καθαρή άποψη.
ΙΠ: Αυτό το πράγμα δεν είναι μια πρόταση που μου αρέσει, είναι αντίθετο σε οτιδήποτε πίστευα και προσπάθησα σε όλη μου την ζωή. Στα σαράντα χρόνια που είμαι στο πανεπιστήμιο, ως Υφυπουργός, ως Γενικός Γραμματέας και από οποιαδήποτε θέση ευθύνης είχα. Πίστευα και πιστεύω πάντα ότι το πανεπιστήμιο πρέπει να είναι ανταγωνιστικό διεθνώς, σύμφωνα με διεθνείς προδιαγραφές. Βλέπω, όμως, ότι αυτή η προσπάθειά μου και αυτή η προσέγγισή μου έχει αποτύχει στην χώρα μας. Και έχει αποτύχει γιατί προφανώς μια σημαντική μερίδα της κοινωνίας θέλει κάτι άλλο. Και αυτό το άλλο υλοποιείται από το πολιτικό σύστημα. Αυτό το άλλο είναι η θεοποίηση των εξετάσεων. Ποιό είναι το κρίσιμο ερώτημα στην δημόσια συζήτηση; Σώθηκαν οι εξετάσεις; Θα σωθούν οι εξετάσεις; Ακόμη και την Πέμπτη ο Υπουργός είπε ότι αν την Δευτέρα ανοίξουν τα πανεπιστήμια, το εξάμηνο σώθηκε. Τι είναι η Δευτέρα; Είναι η Δευτέρα Παρουσία; Έρχομαι λοιπόν κι εγώ και λέω: Ας προσπαθήσω να δω μέσα σε αυτή την λογική που υπάρχει, με την οποία επαναλαμβάνω ότι διαφωνώ πλήρως, τι μπορεί να κάνει κανείς; Αφού λοιπόν αυτή είναι η επιθυμία, ας γίνονται πανελλήνιες εξετάσεις για την απόκτηση του πτυχίου.
ΣΧ: Για εξηγήστε μας πώς θα υλοποιηθεί αυτό το σκεπτικό;
ΙΠ: Όπως τώρα έχουμε πανελλήνιες εξετάσεις για την εισαγωγή στα πανεπιστήμια, θα μπορούσαμε να έχουμε πανελλήνιες εξετάσεις για την απόκτηση του πτυχίου. Αν κάναμε κάτι τέτοιο, θα δίνονταν για παράδειγμα δύο φορές τον χρόνο πανελλήνιες εξετάσεις σε όλα τα μαθήματα. Θα μπορούσε να υπάρχει μία εξέταση για κάθε μάθημα σε όλη την Ελλάδα. Με αυτόν τον τρόπο θα καταργούσαμε και τις πανελλήνιες εξετάσεις για την εισαγωγή στα Πανεπιστήμια. Δεν θα είχαν έννοια πια. Όλοι όσοι θα τελείωναν το πανεπιστήμιο θα είχαν τα ίδια προσόντα, αφού θα τελείωναν με την ίδια εξέταση. Επίσης, θα μπορούσαν τα παιδιά να αποκτούν απ’ ευθείας και επαγγελματικά προσόντα με την ίδια εξέταση. Προσπάθησα στην θητεία μου να θεσμοθετήσω επαγγελματικά προσόντα για τους πτυχιούχους των ΤΕΙ που δεν υπάρχουν εδώ και 30 χρόνια. Διαμόρφωσα είκοσι πέντε σχέδια Προεδρικών Διαταγμάτων. Έφυγα και σταμάτησαν όλα. Λέω λοιπόν, με τις ίδιες εξετάσεις, να δίνονται και τα επαγγελματικά προσόντα. Θα πάψει να υπάρχει και η διαμάχη πανεπιστημίων και ΤΕΙ και θα δοθεί η δυνατότητα η κοινωνία, ή οποιοιδήποτε είναι αυτοί, οι οποίοι θέλουν αυτό το πράγμα, να κάνουν τις εξετάσεις über alles, να είναι αυτό το οποίο λύνει όλα τα προβλήματα. Κάτι, με το οποίο όπως σας είπα διαφωνώ πλήρως, αλλά, αν αυτό θέλουμε, λέω μία σκέψη. Γιατί, ξέρετε, για να ξαναγυρίσω λίγο στο θέμα του προβλήματος που έχουμε τώρα με τα πανεπιστήμια, αν υπήρχε η αρχική ρύθμιση όπως την είχα σχεδιάσει εγώ, όπου το Συμβούλιο Διοίκησης των πανεπιστημίων ήταν το υπέρτατο όργανο διοίκησης, το Συμβούλιο θα μπορούσε να εγκαλέσει τον Πρύτανη για να λειτουργήσει το πανεπιστήμιο. Τώρα τι γίνεται; Το Συμβούλιο δεν έχει αυτή την αρμοδιότητα και κάνει έκκληση στον Υπουργό Παιδείας για να λειτουργήσει το πανεπιστήμιο. Ο δε Υπουργός Παιδείας κάνει έκκληση στον Πρύτανη για να λειτουργήσει το πανεπιστήμιο. Με εκκλήσεις όμως δεν λύνονται τα προβλήματα.
ΣΧ: Και πάει στο πειθαρχικό. Και οδηγείται ο Πρύτανης στο πειθαρχικό.
ΙΠ: Ποιος έχει την ευθύνη τελικά; Αυτό θέλω να σας πω. Φαίνεται να μην την έχει κανείς και όλοι να την μεταθέτουν σε άλλους. Και περιμένουν από τα πρωτοδικεία να λύσουν το πρόβλημα.
ΣΧ: Εγώ υποθέτω ότι την ευθύνη δεν την έχει ένας. Γιατί η πεμπτουσία της πανεπιστημιακής δραστηριότητας, της παιδείας, είναι η συμμετοχή και η συνυπευθυνότητα. Και η ανάληψη της ευθύνης από όλες τις πλευρές. Δεν μπορεί να είναι μόνο του Υπουργού Παιδείας, δεν μπορεί να είναι μόνο του Πρύτανη ή μόνο των Διοικητικών Υπαλλήλων. Πρέπει να είναι και της ίδιας της κοινωνίας και να αποφασίσουμε ότι θέλουμε να έχουμε πανεπιστήμια ή δεν θέλουμε να έχουμε πανεπιστήμια. Και να πρέπει τώρα να παίζει αυτό το μπαλάκι ο Αρβανιτόπουλος με τον Πελεγρίνη. Ο Πελεγρίνης να καταγγέλλεται, να κατηγορείται και να γίνεται πρωτοσέλιδο επειδή τα προηγούμενα εικοσιτετράωρα ήταν στο Παρίσι και συμμετείχε σε μια θεατρική παράσταση ως ηθοποιός, γιατί έκανε το χόμπυ του, ενώ θα έπρεπε να είναι εδώ να κάνει τι; Να συμμετάσχει σε τι; Να έχει ανέβει σε κάγκελα; Να έχει αυτοπυρποληθεί; Να έχει κάνει τι ακριβώς; Και έχει δίκιο ο Πελεγρίνης; Ο Πελεγρίνης κρατάει δηλαδή τα κλειδιά του πανεπιστημίου και το έχει κλειστό ή οι διοικητικοί υπάλληλοι δεν τον αφήνουν; Τι πρέπει να κάνει ο Πελεγρίνης δηλαδή; Να τους εκβιάσει; Να τους πιέσει; Ή αν δεν τους εκβιάζει και δεν τους πιέζει είναι φίλα προσκείμενος; Και αν είναι φίλα προσκείμενος στους διοικητικούς υπαλλήλους, είναι έγκλημα αυτό; Βλέπετε πόσα ερωτήματα προκύπτουν από μια απλή σκέψη;
ΙΠ: Κατά την γνώμη μου, την ευθύνη για κάθε πράγμα πρέπει να τελικά να την έχει κάποιος. Αν δεν την έχει κάποιος την ευθύνη, τότε όλοι φταίνε, αλλά κανείς δεν φταίει.
ΣΧ: Άρα, τελικά, την ευθύνη θα την πάρει ο Αρβανιτόπουλος, θα παραιτηθεί τα επόμενα εικοσιτετράωρα, θα εκτονωθεί η κατάσταση και θα επανέλθουμε μετά από δυο τρεις μήνες να ξανασυζητάμε τα ίδια υποθέτω.
ΙΠ: Αυτό μπορεί να συμβεί εάν δεν αντιμετωπίσουμε, όπως είπα, το πρόβλημα στην ουσία του. Δηλαδή αν δεν υπάρχει κάπου η τελική ευθύνη, οδηγούμεθα στην αυθαιρεσία. Αυτό ήταν εκείνο που εγώ τουλάχιστον ήθελα να αλλάξει με τον νόμο και με το σχέδιο το οποίο είχα ετοιμάσει. Να μην υπάρχουν δυνατότητες για να εμφανίζεται η αυθαιρεσία. Σήμερα κατά σύμπτωση, λίγο πριν μιλήσουμε, είχα ανεβάσει στο blog μου – ξέρετε ότι από τα χρόνια της θητείας μου στο Υπουργείο, χρησιμοποιούσα το blog μου ως μέσο επικοινωνίας με τους πολίτες.
ΣΧ: Ναι το www.panaretos.blogspot.com
ΙΠ: Εκεί, ανέβασα πριν από λίγο, ένα κείμενο στο οποίο αναλύω αυτό που θεωρώ ότι αναδεικνύει όλο το πρόβλημα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στην χώρα μας και αυτό που σας είπα προηγουμένως, το τι πίστευα εγώ και το πού βλέπω να οδηγούμεθα. Φοβάμαι, ως προς αυτό που λέτε τώρα ότι θα παραιτηθεί ο κ. Αρβανιτόπουλος, πως οποιοσδήποτε Υπουργός να αναλάβει τώρα με αυτόν τον νόμο, τα ίδια προβλήματα θα έχει.
ΣΧ: Και σας ρωτάω εγώ τώρα για να πάρω γρήγορα την απάντηση από εσάς, γιατί είστε και καθηγητής, διατελέσατε και Υφυπουργός Παιδείας, φταίει ο Πελεγρίνης σε κάτι; Γιατί από το πρωΐ εν χορώ τον έχουμε κρεμάσει ή τον έχουμε αποθεώσει τον Πελεγρίνη οι δημοσιογράφοι, γιατί και αδιάβαστοι είμαστε και αδούλευτοι και εύκολα υιοθετούμε και σκέψεις. Ειδικά αν είμαστε και λίγο ενσωματωμένοι σε κάποια γραμμή. Και σας ρωτάω εσάς που διατελέσατε και Υφυπουργός Παιδείας και είστε μια ζωή Καθηγητής: Ο Πελεγρίνης έχει ακέραια ευθύνη; Φταίει απόλυτα; Πρέπει να παραιτηθεί; Πρέπει να διατηρήσει την σιωπή του; Τι πρέπει να κάνει;
ΙΠ: Δεν νομίζω ότι το θέμα είναι προσωπικό. Αυτή την στιγμή, όλοι έχουν ευθύνη για το πρόβλημα. Κανείς όμως δεν έχει την ευθύνη για να δώσει την λύση. Και θα σας πω και το εξής.
ΣΧ: Ναι, γιατί όσοι έχουν την ευθύνη δεν έχουν τα παιδιά τους στο πανεπιστήμιο, ούτε πληρώνουν τα νοίκια για να περιμένει το παιδί 13 εβδομάδες να πάει στο πανεπιστήμιο, καταλάβατε;
ΙΠ: Το θέμα είναι ποιος ελέγχει αυτόν που έχει την ευθύνη. Δίνει ο νόμος τα εργαλεία για λογοδοσία στην κοινωνία; Θα σας πω και κάτι ακόμη για το θέμα των Πρυτάνεων. Οι Πρυτάνεις κατά τεκμήριο είναι άνθρωποι ικανοί, θα έλεγα πολύ ικανοί, γιατί όχι μόνο έχουν καταφέρει να γίνουν καθηγητές στο πανεπιστήμιο, αλλά έχουν καταφέρει να διοικούν και το πανεπιστήμιο. Αυτή η ικανότητα όμως δεν διοχετεύεται στην σωστή λειτουργία του πανεπιστήμιου, αλλά διοχετεύεται στο πώς θα διατηρηθεί η εκλογική βάση την οποία έχουν. Από την στιγμή που ο νόμος επιτρέπει στον Πρύτανη να έχει εκλογική βάση, τον υποχρεώνει αν θέλετε να κινείται με τον τρόπο που κινείται σήμερα. Η δική μου η άποψη ήταν ότι στο πανεπιστήμιο δεν μπορεί να υπάρχουν όργανα με εσωτερική εκλογική βάση. Δεν μπορεί, δηλαδή, αυτός που διοικεί κάποιον, να εκλέγεται από τον ίδιο και να απολογείται στον ίδιο. Εχουμε κάνει τους Πρυτάνεις απλούς πολιτευτές.
ΣΧ: Μα δεν τους ενδιαφέρει. Είδατε τι λέει ο Υπουργός: εγώ από άλλους εκλέγομαι. Απλά πράγματα, για να τα πιάνει και ο κόσμος και οι περισσότεροι να τα αντιλαμβανόμαστε. Δεν με νοιάζει τι λέει ο κάθε Αρβανιτόπουλος, αν έχει δίκιο ή άδικο, εμένα με νοιάζει τι λένε αυτοί που ψηφίζουν για να είμαι Πρύτανης.
ΙΠ: Μα αυτό δεν είναι ακριβώς το πρόβλημα; Όταν έχεις μια εκλογική βάση, χρειάζεται να την ικανοποιήσεις. Σε αυτήν αναφέρεσαι και από αυτήν εξαρτάσαι.
ΣΧ: Εγώ το ξέρω, αλλά προσπαθώ να μην είμαι επιθετικός στην φυσιογνωμία του Πελεγρίνη, γιατί θα κάνω τα κουμάντα του Αρβανιτόπουλου. Με αντιλαμβάνεστε κύριε Πανάρετε.
ΙΠ: Γι’ αυτό επιμένω ότι δεν είναι θέμα Πελεγρίνη. Εγώ πιστεύω ότι ο κ. Πελεγρίνης και ο κάθε Πρύτανης είναι καλός άνθρωπος. Αλλά ξέρετε κάτι; Όταν οι Πρυτάνεις έχουν μια εκλογική βάση – όπως έχουν οι βουλευτές, οι δήμαρχοι και οι συνδικαλιστές – ποιος μπορεί να τους κατηγορεί για το ότι προσπαθούν να ικανοποιήσουν την εκλογική τους βάση; Από την στιγμή που στον Πρύτανη και σε όποιον ασκεί διοίκηση στο πανεπιστήμιο δίνεις την δυνατότητα -ή μάλλον τον υποχρεώνεις, δεν του δίνεις την δυνατότητα, τον υποχρεώνεις- να έχει μια εκλογική βάση, αυτό θα συμβαίνει. Από αυτούς εκλέγεται ο Πρύτανης, δεν τοποθετείται με θεϊκή βούληση. Ο νόμος έχει δώσει την δυνατότητα, ιδιαίτερα μετά τις τελευταίες τροποποιήσεις, ο Πρύτανης να εκλέγεται από το εσωτερικό του πανεπιστημίου. Το ότι αφαιρέθηκε από τους φοιτητές η δυνατότητα να ψηφίζουν στις πρυτανικές ελογές, ενώ πολλοί το θεωρούν ότι είναι το πιο σημαντικό, δεν είναι. Αν κοιτάξετε τα στοιχεία, οι Πρυτάνεις που σήμερα βρίσκονται σε αντίθεση με το Υπουργό Παιδείας, εκλέχθηκαν έχοντας ψηφισθεί από την πλειοψηφία των καθηγητών και από την πλειοψηφία των διοικητικών υπαλλήλων. Επομένως, το πρόβλημα δεν είναι το ποιοί αποτελούν την εκλογική βάση, αλλά το ότι υπάρχει εκλογική βάση.
ΣΧ: Είναι δομικό. Το πρόβλημα είναι δομικό αγαπητέ καθηγητά, αλλά επαγωγικά δεν μαθαίνουμε από το παρελθόν. Αυτό είναι το κακό. Να είστε καλά. Ευχαριστώ πολύ για την κουβέντα σας.
ΙΠ: Κι εγώ σας ευχαριστώ.
Posts
Λάθος δρόμο πήραμε, λάθος μονοπάτι ...
ReplyDeleteAλήθεια, πότε οι ΕΛΕΚΤΕΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ θα αποφασίσουν να ασχοληθούν με τα εκατομ. Ευρώ που μοιράζονται με αδιαφανείς διαδικασίες σε αγνώστους από τη ΓΓΕΤ?
ReplyDeleteΈχει διαβάσει κανείς τις προκηρύξεις που γίνονται κι έχει αναρωτηθεί κατά πόσο οι όροι που τίθενται εκεί, όπως π.χ. η απαγόρευση ένστασης στους υποβάλλοντες προτάσεις κλπ. υπηρετούν τη διαφάνεια?