Η εφαρμογή των νόμων για την Παιδεία

Tweet

Η σύγχρονη ιστορία έχει δείξει ότι πολλοί από τους νόμους που έχουν ψηφιστεί στην Ελλάδα και αφορούν το εκπαιδευτικό σύστημα δεν έχουν εφαρμοστεί.
Τα παραδείγματα είναι πολλά. Αναφέρω ενδεικτικά μερικά που έρχονται πρόχειρα στο μυαλό μου. Αναφέρομαι σε διαφορετικούς Υπουργούς διαφορετικών κυβερνήσεων για να αναδείξω ότι το πρόβλημα είναι βαθύτερο:
Ο νόμος 815/78 (Υπουργός Βαρβιτσιώτης),
Το μέρος του νόμου 1268/82 που αναφέρεται στην συγκρότηση της ΕΑΓΕ (Εθνική Ακαδημία Γραμμάτων και Επιστημών) και αρκετά άλλα.
Ο νόμος «Κοντογιαννόπουλου» του 1991.
Το μέρος του νόμου «Σουφλιά» 2083/93 που αναφέρεται στα συγγράμματα, και τους εσωτερικούς κανονισμούς.
Ο νόμος για το Εθνικό Συμβούλιο Παιδείας (Παπανδρέου, 1996).
Ο Νόμος για τα προγράμματα σπουδών επιλογής (Αρσένης, 1998).
Ο Νόμος για την αξιολόγηση των πανεπιστημίων (Γιαννάκου, 2006).
Δεν μπορώ να πιστέψω ότι τα τελευταία 30 χρόνια οι πανεπιστημιακοί στην Ελλάδα έχουν αποφασίσει να παρανομούν.
Η μη εφαρμογή των νόμων δεν σχετίζεται (μόνο) με το αν ένας νόμος είναι καλός ή κακός. Οι κοινωνικές συνθήκες που υπάρχουν σε μια δεδομένη χρονική στιγμή αλλά και η προχειρότητα με την οποία ψηφίζονται πολλοί νόμοι, έχει οδηγήσει σε αυτή την κατάσταση.
Όσον αφορά ειδικότερα την νομοθεσία για τα πανεπιστήμια, η μη εφαρμογή πολλών νόμων οφείλεται κατά την γνώμη μου και στο ότι αυτοί οι νόμοι ρυθμίζουν στην Βουλή θέματα που θα έπρεπε να ρυθμίζονται εσωτερικά στα πανεπιστήμια. Αυτό, σε συνδυασμό με την έλλειψη αξιολόγησης, επιτρέπει στα πανεπιστήμια να κάνουν αυτό που κάνουν.
Το τι σημαίνει αυτονομία (αυτοτέλεια ή όποιο άλλο όρο θέλει να χρησιμοποιήσει κανείς) των πανεπιστημίων, μπορεί να το βρεί εύκολα μελετώντας την δομή και λειτουργία γνωστών πανεπιστημίων στην Ευρώπη και την Αμερική.