Σε προχθεσινή του συνέντευξη ο Υπουργός Παιδείας αναφέρθηκε στο πανεπιστημιακό άσυλο λέγοντας ότι υπάρχει νόμος που πρέπει να εφαρμόζεται.
Στην συνέχεια, αναφέρθηκε στους νόμους για την αξιολόγηση και για τα κολλέγια. Για την αξιολόγηση είπε ότι δεν μπορεί να γίνει αξιολόγηση αν δεν υπάρχει επιμόρφωση. Για την εφαρμογή του νόμου για τα κολλέγια είπε ότι δεν είναι στις προτεραιότητές του!
Στην πολιτικά επικοινωνία, άριστα. Στην συνέπεια, μηδέν.
Thursday, March 19, 2009
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
Posts
«ΒΓΗΚΑΝ ΔΕΛΤΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙΣΗΜΩΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΗΚΕ»
ReplyDeleteMάζωξη έγινε από τον υπουργό παιδείας τις « πρυτανικές αρχές» για να λύσουν το πρόβλημα των πανεπιστημίων
Αφιερωμένο εξαιρετικά στους ποπουλίστες παντός είδους
Τι φρίκη να ακούς, να βλέπεις, να διαβάζεις για το πρόβλημα της παιδείας, λες και αυτοί που το δημιούργησαν, είναι αυτοί που θα το λύσουν. Ποιοι είναι αυτοί; Είναι εκείνοι που θέτουν ως υπέρτατη αξία το κυνήγι της ψήφου. Ας σκιαγραφήσουμε κάπως την εικόνα του τι συμβαίνει σήμερα στους χώρους της ανώτατης παιδείας, κάνοντας μια βόλτα στο εσωτερικό των πανεπιστημίων για να δούμε, πώς αξιοποιείται ο κόπος του εργάτη, που στηρίζει με τους φόρους του το λεγόμενο ελληνικό πανεπιστήμιο: αφίσες, ατέλειωτες κομματικές αφίσες καλύπτουν τους τοίχους των διαδρόμων, οι αίθουσες διδασκαλίας, τα αμφιθέατρα, και οι χώροι συνεύρεσης πλημμυρίζουν από τα ανούσια και μονότονα επαναλαμβανόμενα κομματικά συνθήματα. Το grafity, ατέλειωτο και κακόγουστο, δίνει μόνιμη δουλειά στους εργολάβους χρωματισμών για να επιχρωματίσουν τους τοίχους τη μια μέρα, οι οποίοι θα ξαναβαφτούν την άλλη με ασκήσεις συνθημάτων εξέγερσης και απειθαρχίας σύμφωνα με τις προτροπές του Αλέκου, του Αλέξη, της Αλέκας…(α ρε Χρύσα Χατζηβασιλείου που έδωσες μαζί με τόσους άλλους τη ζωή σου και τα νιάτα σου γι’ αυτό το κόμμα, να ΄ξερες ποιοι θα σε διαδέχονταν).
Από την άλλη μεριά, επειδή οι χώροι έχουν κάποιο περιοριστικό όριο, το κράτος τής συντεχνίας των κομμάτων στήνει πανεπιστήμια και πανεπιστημιακές σχολές, όχι όπου οι ανάγκες το επιβάλλουν, αλλά όπου η ψηφοθηρία το απαιτεί. Είναι κωμικό, αν όχι τραγικό, να βλέπεις πολιτευτές, βουλευτές και άλλους τοπικούς παράγοντες να αγωνιούν για το που θα στήσουν το επόμενο πανεπιστήμιο. Η περίπτωση του ελάχιστου «10» για το όριο εισαγωγής στα ΑΕΙ ή στα ΤΕΙ τα λέει όλα. Ποιος πολιτικός θα τολμήσει να πει ότι με το 10 δεν μπορεί να παρακολουθήσει αλλά και να εμβαθύνει κανείς μέσα σε ύλη πανεπιστημιακού επιπέδου, όποιο κι αν είναι το επιστημονικό αντικείμενο που παρακολουθεί. Είναι ενδεικτικό τού πώς κρίνεται η επάρκεια για την εισαγωγή σε τμήματα ξένων γλωσσών, στα οποία εισήχθησαν ως φοιτητές με τον φοβερό βαθμό 3,5. Πότε οι προτάσεις των πανεπιστημίων για τον αριθμό των εισαγομένων εισακούστηκαν από τις κυβερνήσεις ή ποιο κόμμα υποστήριξε την αυτοτέλεια των πανεπιστημίων, τη δυνατότητα των πανεπιστημίων να αποφασίζουν τα ίδια για το έργο τους και όχι ένα Υπουργείο Θρησκευμάτων (μόνο στην Περσία υπάρχει αυτός ο όρος για το Υπουργείο Παιδείας).
Η πρακτική που ακολουθείται είναι γνωστή: το πανεπιστήμιο προτείνει τον αριθμό των φοιτητών, που μπορεί να εκπαιδεύσει και το Υπουργείο Θρησκευμάτων τον διπλασιάζει. Ε, τι εκπαίδευση μπορεί να προσφέρει μια πανεπιστημιακή σχολή, όταν ο σπουδαστικός πληθυσμός είναι πάνω από τις εκπαιδευτικές του δυνατότητες; Έπειτα είναι και οι άλλες κατηγορίες, που εμπλουτίζουν τον σπουδαστικό πληθυσμό, που σε πολλές περιπτώσεις φτάνει και το 60% των εισαγομένων στα ΑΕΙ/ΤΕΙ μέσω των γενικών εξετάσεων. Ποιος όμως, στο κράτος της διαμεσολάβησης και της κομματικής συντεχνίας θα τολμήσει να πει από τα έδρανα της βουλής, ότι, αν κάποιος είναι καλός αθλητής, αυτό δεν εξασφαλίζει και την ανάλογη επάρκεια, ώστε να εγγραφεί στη σχολή των ηλεκτρολόγων μηχανικών του ΕΜΠ, ή ότι η πάθηση της μεσογειακής αναιμίας δεν είναι ικανό κριτήριο για την εισαγωγή κάποιου (πράγματι ή ψευδώς δηλωθέντος πάσχοντος από την ως άνω πάθηση) στην ιατρική ή τη νομική του πανεπιστημίου της Αθήνας. Ωστόσο υπάρχουν 11 ειδικές περιπτώσεις που ανήκουν σε αυτήν την ευεργετική κατηγορία . Να μην ξεχάσουμε βέβαια και τους εκ του εξωτερικού εισαγόμενους! Εδώ οι σχέσεις μετά την εισαγωγή στην Ε.Ε. των πρώην ανατολικών χωρών αλλάζουν το επαγγελματικό – επιστημονικό τοπίο με εντελώς αδιευκρίνιστους αριθμούς, αλλά και η εισαγωγή στα ελληνικά ΑΕΙ φοιτητών του εξωτερικού για ειδικούς λόγους, ιδιαίτερα για λόγους υγείας, σε ορισμένες ακραίες περιπτώσεις αγγίζουν το επίπεδο του κωμικού .
Έχοντας διδάξει σε πανεπιστήμια του εξωτερικού για πολλά χρόνια και επιστρέφοντας στην Ελλάδα ως καθηγητής μετά την πτώση της χούντας των φασιστοσυνταγματαρχών, διαπίστωσα ότι οι φοιτητές μου παρήγαγαν ένα έργο που ήταν σκάλες ανώτερο από το αντίστοιχο έργο των φοιτητών τού Harvard και του UCLA, όπου για αρκετά χρόνια έτυχε να διδάσκω. Ήταν τέτοια η ποιότητα των διπλωματικών εργασιών, τα θεωρητικά κείμενα και οι επιμέρους μελέτες των φοιτητών αυτής της περιόδου, που, αν η ελληνική γλώσσα είχε την εμβέλεια της αγγλικής, οι εργασίες αυτές θα ήταν best sellers στον συγκεκριμένο επιστημονικό χώρο. Όμως μετά το 1985 αρχίζει η πτώση, που έφερε σήμερα το πανεπιστήμιο να κινείται στη στάθμη του επιπέδου βαθμού «μηδέν».
Μήπως όλα αυτά είναι υπερβολές; Μακάρι να ήταν έτσι αλλά δεν είναι. Τάχα υπάρχει αξιόλογο πανεπιστήμιο στην Ευρώπη, στην Αμερική ή στην Ασία (σε πολλά από τα οποία μάλιστα ούτε ο καθηγητής δεν επιτρέπεται να εισέλθει στους χώρους τους χωρίς να δείξει την κάρτα του), που ο φοιτητής μπορεί να πάρει πτυχίο νομικής ή φιλολογίας, χωρίς να παρακολουθήσει έστω και μια διάλεξη . Επειδή το παράδειγμα είναι αυτό που στέκεται πάνω από κάθε αλήθεια, στη διδασκαλία ενός βασικού μαθήματος της σχολής που διδάσκω στο ΕΜΠ οι εγγεγραμμένοι τού έτους ήταν 380, το μάθημα το παρακολουθούσαν 15 (και αυτοί εκ περιτροπής), όμως στις εξετάσεις του μαθήματος, μαζί με φοιτητές προηγουμένων εξαμήνων, ελάμβαναν μέρος πάνω από 450 άτομα. Δεν χρειάζονται νομίζω σχόλια για την ποιότητα ενός ιδρύματος αριστείας κατά τον πρώην πρύτανη και νυν υπουργό της Ν.Δ. κ. Ξανθόπουλο: Εξετάσεις μαζί με περιφερόμενους στις αίθουσες σκύλους, γάτες, περιστέρια, τσιγγάνους, τοξικομανείς, άστεγους, που ζητάν βοήθεια…(ρωτήστε φοιτητές του ΕΜΠ, ρωτήστε φοιτητές της Νομικής Αθηνών, ρωτήστε καθηγητή του Διοικητικού Δικαίου της Νομικής Αθηνών, στον οποίο πριν από κάποια χρόνια επιτέθηκε σκύλος κατά τη διάρκεια του μαθήματος…θα σας πουν ακόμα περισσότερα!)
«Άγνωστοι τραυμάτισαν τον κ. Πανούση, ο οποίος μεταφέρθηκε στα εξωτερικά ιατρεία του «Ευαγγελισμού».Ο υπουργός Δικαιοσύνης Ν.Δένδιας, ο οποίος επισκέφθηκε τον καθηγητή, δήλωσε συγκλονισμένος και πρόσθεσε ότι η κοινωνία των πολιτών δεν θα χάσει την ανθρωπιά της από τις επιθέσεις των βανδάλων».
Τώρα ανακάλυψε ο Δένδιας τη φρίκη και τον ξεπεσμό! Διαβάστε το στο in.gr, έχει και άλλα ωραία από τον κ. Αλαβάνο και την κ. Παπαρήγα.
Αλλά αν τώρα ο υπουργός δικαιοσύνης συγκλονίζεται από τον ξυλοδαρμό του κ. Πανούση, γιατί δεν συγκλονίζεται από την 20ετή -ναι την 20ετή (!)- κατάληψη ολόκληρης πτέρυγας του ΕΜΠ από περιθωριακούς, κατάληψη ιστορικών χώρων του ιδρύματος, αιθουσών που άλλοτε δίδασκαν δάσκαλοι, όπως ο Λαμέρας, ο Εγγονόπουλος, ο Σόρογκας και ο Κανιάρης. Τώρα εκεί διαβιούν οι περιθωριακοί των Αθηνών και των Τυράννων. Αλλά αυτά δεν είναι παράξενα για ένα κατ΄ όνομα πανεπιστήμιο που ο φοιτητής της ιατρικής δίνει στο έκτο έτος το μάθημα της χειρουργικής χωρίς να έχει περάσει την ανατομία του δευτέρου .
Πρόκειται για ένα πανεπιστήμιο που τα τελευταία 10 χρόνια οι καταλήψεις είναι θεσμός, αν και βάσει του νόμου, αν χαθούν δύο μαθήματα, το εξάμηνο χάνεται. Ποτέ βέβαια και κανένα εξάμηνο δεν χάθηκε, μιας και υπάρχει κομματική ομοφωνία για τις διάφορες μεθοδεύεις που σώζουν το εξάμηνο. Όλοι βολεύονται, οι καθηγητές που κάνουν άνετα τις εξωτερικές τους δουλειές, γιατροί, καθηγητές της νομικής – δικηγόροι, σύμβουλοι κ.ά., μηχανικοί και ένα σωρό άλλοι που ελπίζουν κάθε χρόνο σε φοιτητικές καταλήψεις, για να ασχοληθούν με τις εξωπανεπιστημιακές τους δραστηριότητες. Στη συνέχεια βέβαια, αν δεν τους φτάνει ο χρόνος της κατάληψης για τις δουλειές τους, «ρίχνουν» κι αυτοί μια αποχή, μιας και ποτέ δεν κόπηκε ο μισθός τους. Τάχα πώς βλέπουν οι έχοντες θέση στους προμαχώνες της πολιτικοκοινωνικής πρωτοπορίας, μέλη της ΠΟΣΔΕΠ, αυτό το φαινόμενο του κοινωνικού εκφυλισμού, να κάνεις δηλαδή απεργία – αποχή, να σε πληρώνει ο εργάτης και ο συνταξιούχος και ταυτόχρονα να εξευτελίζεις τον ιερό θεσμό αυτής της ύψιστης μορφής των αγώνων της εργατικής τάξης.
Δεν θα ταυτίσω με την πανεπιστημιακή εξαθλίωση άξιους επιστήμονες και αφιερωμένους δασκάλους με διεθνή αναγνώριση και καταξίωση, πλην όμως αυτοί είναι η μειοψηφία και βρίσκονται υπό διωγμό, γιατί χαλάνε την πιάτσα. Θέλετε ένα παράδειγμα; Σε τομέα του ΕΜΠ με 25 διδάσκοντες οι 5 έχουν πανεπιστημιακό σύγγραμμα και από αυτά μόνο 2 εμφανίζονται στο "Citation Index" και ουδεμία εργασία δεν εμφανίζεται σε scientific journals. Πώς να μην εναντιωνόμαστε στην αξιολόγηση, αφού δεν έχουμε να δείξουμε κανένα ερευνητικό έργο; Οπωσδήποτε υπάρχει το ερευνητικό κέντρο της Κρήτης, ο Δημόκριτος και ορισμένες μεμονωμένες και πολύ αξιόλογες προσπάθειες διαφόρων τμημάτων, που δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα από την αξιολόγηση, για να μη πω ότι την επιδιώκουν κιόλας, όπως αναμφίβολα συμβαίνει και με ορισμένους καθηγητές και επιστημονικούς συνεργάτες, που έχουν αφιερώσει όλη τους τη δραστηριότητα και τη ζωή για τη διδασκαλία την έρευνα και πρώτο τους μέλημα είναι η συνεισφορά τους όχι μόνο στην επιστήμη αλλά και στην παιδεία αυτού του τόπου. Μα, δυστυχώς αυτοί είναι μια μικρή, πολύ μικρή μειοψηφία. Θέλετε απόδειξη γι’ αυτό; Συνολικά στο ελληνικό πανεπιστήμιο ο αριθμός των καθηγητών όλων των βαθμίδων είναι περίπου 15.000. Πόσα πανεπιστημιακά συγγράμματα εκδόθηκαν, πόσες εργασίες δημοσιεύτηκαν σε διεθνή επιστημονικά περιοδικά την τελευταία δεκαετία; Τα σχετικά στοιχεία θα τα βρούμε στο αρχείο της κ. Παναγιωταρέας… Πώς να μην εναντιωνόμαστε στην αξιολόγηση, όταν μιλάμε για καθηγητές με μηδενικό ερευνητικό έργο και με πλακάτ τα γαλόνια που μάζευαν από τους αγώνες για το δημοκρατικό πανεπιστήμιο; Τώρα, αν στην περίοδο της χούντας υπήρξαν σύμβουλοι χουντικών υπουργείων, αυτό δεν μετράει καθόλου.
Και όμως παρόλη την κατάντια μας, μας έρχονται και φοιτητές από ξένα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια μέσω του προγράμματος Erasmus, για να μάθουν κάτι διαφορετικό, κάτι καινούργιο από τα πανεπιστήμια της χώρας μας, η οποία, όπως έλεγε και ο αείμνηστος δάσκαλος Θεοδωρίδης, πέρασε την ανθρωπότητα από το μύθο στην έρευνα. Έτσι, ήρθαν σε έναν χώρο μάθησης, για να μάθουν τι εστί κατάληψη, πώς κτίζουν τις εισόδους της πρυτανείας, πώς κυκλοφορούν σκύλοι μέσα στις αίθουσες διδασκαλίας, πώς κλειδώνουν τη σύγκλητο, εκβιάζοντας αποφάσεις, πώς σου λένε «έχουμε ρε μαλάκα κατάληψη δεν καταλαβαίνεις; Να κλείσεις το γραφείο και να φύγεις πριν σου το κάνουμε καλοκαιρινό». Τώρα όλα αυτά και άλλα πολλά γίνονται από τζάμπα μάγκες στα σίγουρα και χωρίς κόστος και με την προστασία του άβατου που προστατεύεται από τον θεσμό του ασύλου. Κάποτε παλεύαμε το 15% για παιδεία και ελευθερία εναντία στο σπουδαστικό του ασφαλίτη Καραπαναγιώτη. Ματώνανε τάχα τα πεζοδρόμια της Σταδίου με το αίμα του Πέτρουλα και του Χρηστίδη, για να φτάσουμε στον κανιβαλισμό και την καταστροφή των Ιδρυμάτων που ο λαός κτίζει με στερήσεις με αγώνα και αγωνίες; Τάχα ποια είναι η αγωνία των κρατούντων για την κατάντια του ελληνικού πανεπιστημίου, για την παιδεία του τόπου. Αλλά γιατί να μας ενδιαφέρει η παιδεία μας; Λες και τα παιδιά των Αγγελοπουλομητσοτάκηδων και των Παπανδρέου πήγανε ή θα πάνε σε δημόσιο δημοτικό σχολείο ή σε δημόσιο ελληνικό πανεπιστήμιο. Η λέξεις «ανάπτυξη», «οικονομία», «διεθνής οικονομική κρίση» και άλλα ηχηρά παρόμοια διατρέχουν το καθημερινό λεξιλόγιο των ψηφοκυνηγών πολιτικάντηδών μας. Ωστόσο, η λέξεις που θα έπρεπε να είναι οι κυρίαρχες είναι «Πατρίδα» και «Παιδεία». Τίποτα όμως γι’ αυτά . Και γι΄αυτό, εγώ, ο ανώνυμος πολίτης, όχι μόνο αμφισβητώ τον πατριωτισμό σας, αλλά σας θεωρώ και εθνικά επικινδύνους. Τάχα τι λέει για σας η ρήση του Ισοκράτη «Έλληνες καλούνται οι της παιδείας της ημετέρας μετέχοντες»;
Έλληνας Φουκαράς.