Ο Γ.Παπανδρέου και το Παλαιστινιακό

Tweet

Η πρόσφατη συμμετοχή του Γ. Παπανδρέου με την ιδιότητα και του προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς στο συνέδριο της Φατάχ ως κεντρικού ομιλητή, προκάλεσε εντύπωση αλλά και προβληματισμούς σε όσους δεν θεωρούν πλέον την Φατάχ αξιόπιστο συνομιλητή.

Τους προβληματισμούς αυτούς έθεσα υπόψη του Γ. Παπανδρέου. Μου προκάλεσε εντύπωση η απάντησή του. Τόσο γιατί απαντά (πειστικά νομίζω) στο πάγιο δίλημμα της συμμετοχής (δίλημμα που δεν αφορά μόνο την διεθνή πολιτική), όσο και γιατί αναφέρεται σε μια προσέγγιση της εξωτερικής πολιτικής που δεν είναι συνηθισμένη. Την προσέγγιση που έχει ως βάση την ειλικρίνεια.

Παραθέτω στην συνέχεια το ερώτημα και την απάντηση.

Ι.Π. Σε σχέση με την συμμετοχή σου στο συνέδριο της Φατάχ, γνωρίζεις ότι διατυπώνεται κριτική στο ότι προσέθεσες το κύρος σου σε μία – όπως κατηγορείται από διάφορους – διεφθαρμένη ηγεσία πολιτικών απολιθωμάτων, που το μόνο που της έχει μείνει είναι το ιστορικό όνομα, η υποστήριξη του δυτικού κατεστημένου και του Ισραήλ, χωρίς καμμιά απήχηση στον κόσμο που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί. Πως απαντάς στην κριτική αυτή;

Γ.Α.Π. Στις διεθνείς σχέσεις έχει κανείς περισσότερη αξιοπιστία όταν είναι συνομιλητής με όλους, αλλά δεν αλλάζει τις αρχές του. Στην παρέμβαση μου στο Συνέδριο της Φατάχ μίλησα για την ανάγκη για ανανέωση, νέα γενιά, φωνή στις γυναίκες και διαφάνεια. Όπως μίλησα και για την ανάγκη ενότητας όλου του Παλαιστινιακού λαού. Το είπα στους δυόμιση χιλιάδες συνέδρους και στα εκατομμύρια που παρακολουθούσαν αραβόφωνη τηλεόραση.

Η διαφθορά αποτελεί μέγα πρόβλημα σε όλο τον κόσμο. Θέλει βούληση, αποφασιστικότητα και θαρραλέες πρωτοβουλίες από τους ιθύνοντες για την αποτελεσματική αντιμετώπιση της. Είναι καλά όμως τα σημάδια, ιδιαίτερα από την αντίδραση της νέας γενιάς, για την οποία και μίλησα στο Συνέδριο. Δείχνουν ότι κάτι μπορεί να αλλάξει.

Παράλληλα, ο Πρόεδρος Αμπάς έχει βελτιώσει πολύ την αίσθηση ασφάλειας και ανάπτυξης στην Δυτική Όχθη. Έχω περάσει από την περιοχή πολλές φορές. Πρώτη φορά αισθάνθηκα κάποια ηρεμία, ασφάλεια και οικονομική ανάπτυξη. Αυτά βέβαια μόνο με την ανοχή των Ισραηλινών, αλλά και με την προσπάθεια της σημερινής ηγεσίας της Παλαιστινιακής Αρχής.

Το δίλημμα όμως είναι πάντα διαφορετικό. Συμμετέχεις με την ελπίδα ότι θα συνεισφέρεις σε αλλαγές ή απέχεις ελπίζοντας ότι η άρνησή σου θα φέρει αλλαγές; Ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδας, η παρουσία, και ιδιαίτερα η ενεργός παρουσία, έχει περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας από την απουσία. Με τους όποιους κίνδυνους κάποιοι να προσπαθήσουν να σε ταυτίσουν με ζητήματα που δεν σε εκφράζουν. Για αυτό μιλώ πάντα ειλικρινά.

Εγώ έχω δει να λειτουργεί πολύ καλύτερα να μιλάς ακόμα και σε "αντίπαλο" (π.χ. Τουρκία) με ειλικρίνεια όταν ξέρει ότι οι προθέσεις σου είναι καθαρές. Έχει πολύ μεγαλύτερη δύναμη από την αποχή και την στείρα καταγγελία – συνήθως.