Για μία ακόμα φορά, η διαδικασία πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, αλλά και η καθαυτή η εκπαίδευση στο Λύκειο, αποτελούν στοιχεία «μεταρρυθμίσεων». (Την λέξη μεταρρύθμιση δεν την χρησιμοποίησα ποτέ ως υφυπουργός για είναι δύσκολο να ανταποκριθεί κανείς στην βαρύτητά της).
Το Υπουργείο Παιδείας έδωσε στην δημοσιότητα τις προθέσεις του για τις αλλαγές στο Λύκειο, αλλά και στο σύστημα πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Δυστυχώς, τίποτα από αυτά που προτείνονται δεν ανταποκρίνεται στις διαρκώς μεταβαλλόμενες εξελίξεις στην εκπαίδευση, αλλά ούτε και στις ανάγκες μιας χώρας που βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεωκοπίας. Για μια ακόμη φορά το σύνθημα «πρώτα ο μαθητής» ανατρέπεται. Και αυτή την φορά ανατρέπεται ριζικά και γίνεται «τελευταίος ο μαθητής». Προηγούνται οι εκπαιδευτικοί, οι φροντιστές, οι «ειδικοί» της εκπαίδευσης και οι αλλαγές που υποτίθεται ότι βελτιώνουν το εκπαιδευτικό σύστημα, ικανοποιώντας όσο το δυντόν περισσότερο – ή θίγοντας όσο το δυνατόν λιγότερο – όλες τις παραπάνω κατηγορίες και αγνοώντας πλήρως τα συμφέροντα του μαθητή.
Λυπάμαι τα νέα παιδιά της χώρας μας. Όχι μόνο θα τους κληροδοτήσουμε ένα αβάσταχτο χρέος και μια χώρα με αναρίθμητα προβλήματα, αλλά και γιατί τα αποστερούμε από την μόνη δυνατότητα που έχουν να ανταπεξέλθουν στις δυσκολίες. Τους αποστερούμε δηλαδή μια σωστή εκπαίδευση που θα μπορούσε να αναδείξει τις ικανότητες τους και να τα κάνει ανταγωνιστικά στο διεθνές περιβάλλον. Αντ’ αυτού, τους σπρώχνουμε οριστικά στην λογική της γνώσης-κονσέρβας (και μάλιστα παρωχημένης), με κεντρική επιλογή την αποστήθιση και την τελειοποίηση τεχνικών αντιμετώπισης εξετάσεων.
Έχω το προνόμιο (;) να έχω υπάρξει υπεύθυνος των εξετάσεων 6 φορές σε περιόδους που καλύπτουν τις 3 τελευταίες δεκαετίες. Οπως έχουν παρατηρήσει πολλοί, το σχέδιο που προτείνει το υπ. Παιδείας για τις πανελλαδικές εξετάσεις θυμίζει πολύ το Εθνικό Απολυτήριο του 1995 και το προεκλογικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ του 2007. Ήμουν από τους εμπνευστές του Εθνικού Απολυτηρίου το 1995, δούλεψα σκληρά γι’ αυτό και πίστευα ότι τότε ήταν ό,τι καλύτερο για την εποχή του. Η εποχή εκείνη όμως πέρασε. Τα ξαναζεσταμένα φαγητά δεν έχουν την ίδια αξία. Και το 2007 και το 2009, αλλά και ως Υφυπουργός υποστήριξα ότι το Εθνικό Απολυτήριο είχε πλέον ξεπεραστεί. Τις απόψεις αυτές τις είχα διατυπώσει και στον Γ. Παπανδρέου και στην Α. Διαμαντοπούλου στις σχετικές συζητήσεις μας για τις αλλαγές στο Λύκειο.
Φτάνω ακόμη στο σημείο να πω ότι ακόμα και το σχέδιο που είχα ετοιμάσει το 2010 για τις αλλαγές στις πανελλαδικές εξετάσεις, ως αρμόδιος Υφυπουργός, έχει ξεπεραστεί από τα πράγματα. (Το σχέδιο αυτό δεν δημοσιοποιήθηκε, διότι μεσολάβησε η παραίτησή μου). Στηριζόταν στην λογική ότι οι πανελλαδικές εξετάσεις θα πρέπει να είναι απλές με μοναδικό στόχο να κατατάσσουν τους υποψήφιους για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, ώστε να μην διαταράσσεται η εκπαιδευτική διαδικασία και το Λύκειο να είναι πράγματι μια αυτοτελής εκπαιδευτική μονάδα, απαλλαγμένη από την διαδικασία εισαγωγής στο Πανεπιστήμιο. (Στο σημείο αυτό και μια σημείωση: Στην προετοιμασία της πρότασης που ετοίμαζα ως ΥΦ είχα συγκεντρώσει την νομοθεσία των εξετάσεων. Εμοιαζε με τόμο της ιστορίας του Παπαρρηγόπουλου).
Πέρα από την λανθασμένη πλέον αντίληψη της ανάγκης να προσμετράται για την είσοδο στο Πανεπιστήμιο η απόδοση των μαθητών της Α΄ και της Β΄ Λυκείου, η άποψη ότι χρειάζεται να υπάρχει τράπεζα θεμάτων είναι άκρως αντιεκπαιδευτική. Σε μια εποχή που όλο και περισσότερο γίνεται προσπάθεια διεθνώς, ώστε η εκπαίδευση να προωθεί την κριτική σκέψη, εμείς πηγαίνουμε ακόμη περισσότερο στα συστήματα «κονσέρβα» και μάλιστα με ημερομηνία ξεπερασμένη. Η άποψη ότι η τράπεζα θεμάτων θα μειώσει τις άστοχες επιλογές στις εξετάσεις μπορεί μεν να είναι σωστή, αλλά η ζημιά που θα κάνει η υιοθέτησή της θα είναι πολύ μεγαλύτερη. Θα καταστήσει την παπαγαλία υπέρτατο στοιχείο της αξιολόγησης των μαθητών και θα ευνοήσει ακόμη περισσότερο τις τεχνικές απομνημόνευσης.
Όπως έχω παρατηρήσει και σε άλλες τοποθετήσεις μου, οι πανελλαδικές εξετάσεις με τον τρόπο που έχουν εξελιχθεί, έχουν ανατρέψει την κοινωνική κινητικότητα, καθοριστικό παράγοντα για ένα εκπαιδευτικό σύστημα που θέλει να βοηθήσει τους λιγότερο προνομιούχους. Όλο και περισσότερο η εκπαίδευση, αντί να είναι όχημα κοινωνικής κινητικότητας, γίνεται όχημα αποκλεισμού και διαιώνισης των κοινωνικών ανισοτήτων.
Αναρωτιέμαι, σε ποιο βαθμό αυτοί που διαμόρφωσαν το προτεινόμενο σύστημα παρακολουθούν τις διεθνείς εξελίξεις. Τις αλλαγές π.χ. που φέρνει στην εκπαίδευση και στις εξετάσεις η νέα τεχνολογία (σχετική ήταν τελευταία η τοποθέτηση του Αμερικανού Υπουργού Παιδείας για το θέμα αυτό). Επίσης, αν είναι ενήμεροι για την υιοθέτηση μιας διαφοροποιημένης προσέγγισης της λογικής του κουπονιού για τα πανεπιστήμια από την Αγγλική κυβέρνηση. (Δίνουν πρόσθετη χρηματοδότητηση στα πανεπιστήμια υψηλής ζήτησης που θα δεχθούν φοιτητές με χαμηλότερες αποδόσεις σε ενα δεύτερο γύρο επιλογής). Μια πολύ πληρέστερη προσέγγιση της λογικής του κουπονιού υποστήριζα έντονα και ως Υφυπουργός, αλλά δυστυχώς δεν υιοθετήθηκε.
Όσο αφορά το Λύκειο και τις αλλαγές σε αυτό δεν έχω να πω πολλά πράγματα, γιατί και σε αυτή την περίπτωση ισχύουν τα ίδια. Ισορρόπηση συντεχνιακών επιδιώξεων εις βάρος των μαθητών. Ένα μόνο θα πω. Όταν βλέπει κανείς να υιοθετείται στα Τεχνικά Λύκεια τετραετής (!) κύκλος σπουδών (με την τεχνική εκπαίδευση να περιορίζεται ουσιαστικά μόνο στον τέταρτο χρόνο), αντιλαμβάνεται ότι προφανής στόχος είναι να υποχρεούνται και οι μαθητές της τεχνικής εκπαίδευσης να παρακολουθούν φροντιστήρια.
Είναι ίσως η τελευταία φορά που διατυπώνω απόψεις για αλλαγές στο Ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα. Δεν ξέρω αν έχει έννοια να προσπαθεί κανείς να συνεισφέρει με σκέψεις σε μια χώρα που δείχνει να προχωρά ακάθεκτη προς την λάθος κατεύθυνση. Σε μια χώρα που οτιδήποτε, όσο καλό και αν έχει γινει, μπορεί ανατραπεί από την μία μέρα στην άλλη, χωρίς καμιά προηγούμενη αξιολόγηση. Σχετικές είναι οι πρόσφατες εμπειρίες από τις ανατροπές που έγιναν με την επαναφορά του συστήματος των μετεγγραφών καταργώντας ένα απόλυτα αξιοκρατικό σύστημα υποβοήθησης ειδικών ομάδων για εισαγωγή στα πανεπιστήμια, το οποίο στηριζόταν σε αξιοκρατικά κριτήρια και όχι σε ρουσφέτια. Ενα σύστημα που χρειάστηκε έναν χρόνο για να διαμορφωθεί και να λειτουργήσει. Η ακόμα και η χωρίς καμιά αιτιολόγηση επαναφορά απολυθέντων καθηγητών Πανεπιστημίου που δεν θα έπρεπε ποτέ να είχαν βρεθεί εκεί.
Είναι βέβαιο ότι, μέσα στην γενική αναταραχή, το σχέδιο αυτό θα υιοθετηθεί. Εύχομαι οι προβλέψεις μου να είναι λάθος και όλα να εξελιχθούν διαφορετικά.
Το Υπουργείο Παιδείας έδωσε στην δημοσιότητα τις προθέσεις του για τις αλλαγές στο Λύκειο, αλλά και στο σύστημα πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Δυστυχώς, τίποτα από αυτά που προτείνονται δεν ανταποκρίνεται στις διαρκώς μεταβαλλόμενες εξελίξεις στην εκπαίδευση, αλλά ούτε και στις ανάγκες μιας χώρας που βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεωκοπίας. Για μια ακόμη φορά το σύνθημα «πρώτα ο μαθητής» ανατρέπεται. Και αυτή την φορά ανατρέπεται ριζικά και γίνεται «τελευταίος ο μαθητής». Προηγούνται οι εκπαιδευτικοί, οι φροντιστές, οι «ειδικοί» της εκπαίδευσης και οι αλλαγές που υποτίθεται ότι βελτιώνουν το εκπαιδευτικό σύστημα, ικανοποιώντας όσο το δυντόν περισσότερο – ή θίγοντας όσο το δυνατόν λιγότερο – όλες τις παραπάνω κατηγορίες και αγνοώντας πλήρως τα συμφέροντα του μαθητή.
Λυπάμαι τα νέα παιδιά της χώρας μας. Όχι μόνο θα τους κληροδοτήσουμε ένα αβάσταχτο χρέος και μια χώρα με αναρίθμητα προβλήματα, αλλά και γιατί τα αποστερούμε από την μόνη δυνατότητα που έχουν να ανταπεξέλθουν στις δυσκολίες. Τους αποστερούμε δηλαδή μια σωστή εκπαίδευση που θα μπορούσε να αναδείξει τις ικανότητες τους και να τα κάνει ανταγωνιστικά στο διεθνές περιβάλλον. Αντ’ αυτού, τους σπρώχνουμε οριστικά στην λογική της γνώσης-κονσέρβας (και μάλιστα παρωχημένης), με κεντρική επιλογή την αποστήθιση και την τελειοποίηση τεχνικών αντιμετώπισης εξετάσεων.
Έχω το προνόμιο (;) να έχω υπάρξει υπεύθυνος των εξετάσεων 6 φορές σε περιόδους που καλύπτουν τις 3 τελευταίες δεκαετίες. Οπως έχουν παρατηρήσει πολλοί, το σχέδιο που προτείνει το υπ. Παιδείας για τις πανελλαδικές εξετάσεις θυμίζει πολύ το Εθνικό Απολυτήριο του 1995 και το προεκλογικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ του 2007. Ήμουν από τους εμπνευστές του Εθνικού Απολυτηρίου το 1995, δούλεψα σκληρά γι’ αυτό και πίστευα ότι τότε ήταν ό,τι καλύτερο για την εποχή του. Η εποχή εκείνη όμως πέρασε. Τα ξαναζεσταμένα φαγητά δεν έχουν την ίδια αξία. Και το 2007 και το 2009, αλλά και ως Υφυπουργός υποστήριξα ότι το Εθνικό Απολυτήριο είχε πλέον ξεπεραστεί. Τις απόψεις αυτές τις είχα διατυπώσει και στον Γ. Παπανδρέου και στην Α. Διαμαντοπούλου στις σχετικές συζητήσεις μας για τις αλλαγές στο Λύκειο.
Φτάνω ακόμη στο σημείο να πω ότι ακόμα και το σχέδιο που είχα ετοιμάσει το 2010 για τις αλλαγές στις πανελλαδικές εξετάσεις, ως αρμόδιος Υφυπουργός, έχει ξεπεραστεί από τα πράγματα. (Το σχέδιο αυτό δεν δημοσιοποιήθηκε, διότι μεσολάβησε η παραίτησή μου). Στηριζόταν στην λογική ότι οι πανελλαδικές εξετάσεις θα πρέπει να είναι απλές με μοναδικό στόχο να κατατάσσουν τους υποψήφιους για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, ώστε να μην διαταράσσεται η εκπαιδευτική διαδικασία και το Λύκειο να είναι πράγματι μια αυτοτελής εκπαιδευτική μονάδα, απαλλαγμένη από την διαδικασία εισαγωγής στο Πανεπιστήμιο. (Στο σημείο αυτό και μια σημείωση: Στην προετοιμασία της πρότασης που ετοίμαζα ως ΥΦ είχα συγκεντρώσει την νομοθεσία των εξετάσεων. Εμοιαζε με τόμο της ιστορίας του Παπαρρηγόπουλου).
Πέρα από την λανθασμένη πλέον αντίληψη της ανάγκης να προσμετράται για την είσοδο στο Πανεπιστήμιο η απόδοση των μαθητών της Α΄ και της Β΄ Λυκείου, η άποψη ότι χρειάζεται να υπάρχει τράπεζα θεμάτων είναι άκρως αντιεκπαιδευτική. Σε μια εποχή που όλο και περισσότερο γίνεται προσπάθεια διεθνώς, ώστε η εκπαίδευση να προωθεί την κριτική σκέψη, εμείς πηγαίνουμε ακόμη περισσότερο στα συστήματα «κονσέρβα» και μάλιστα με ημερομηνία ξεπερασμένη. Η άποψη ότι η τράπεζα θεμάτων θα μειώσει τις άστοχες επιλογές στις εξετάσεις μπορεί μεν να είναι σωστή, αλλά η ζημιά που θα κάνει η υιοθέτησή της θα είναι πολύ μεγαλύτερη. Θα καταστήσει την παπαγαλία υπέρτατο στοιχείο της αξιολόγησης των μαθητών και θα ευνοήσει ακόμη περισσότερο τις τεχνικές απομνημόνευσης.
Όπως έχω παρατηρήσει και σε άλλες τοποθετήσεις μου, οι πανελλαδικές εξετάσεις με τον τρόπο που έχουν εξελιχθεί, έχουν ανατρέψει την κοινωνική κινητικότητα, καθοριστικό παράγοντα για ένα εκπαιδευτικό σύστημα που θέλει να βοηθήσει τους λιγότερο προνομιούχους. Όλο και περισσότερο η εκπαίδευση, αντί να είναι όχημα κοινωνικής κινητικότητας, γίνεται όχημα αποκλεισμού και διαιώνισης των κοινωνικών ανισοτήτων.
Αναρωτιέμαι, σε ποιο βαθμό αυτοί που διαμόρφωσαν το προτεινόμενο σύστημα παρακολουθούν τις διεθνείς εξελίξεις. Τις αλλαγές π.χ. που φέρνει στην εκπαίδευση και στις εξετάσεις η νέα τεχνολογία (σχετική ήταν τελευταία η τοποθέτηση του Αμερικανού Υπουργού Παιδείας για το θέμα αυτό). Επίσης, αν είναι ενήμεροι για την υιοθέτηση μιας διαφοροποιημένης προσέγγισης της λογικής του κουπονιού για τα πανεπιστήμια από την Αγγλική κυβέρνηση. (Δίνουν πρόσθετη χρηματοδότητηση στα πανεπιστήμια υψηλής ζήτησης που θα δεχθούν φοιτητές με χαμηλότερες αποδόσεις σε ενα δεύτερο γύρο επιλογής). Μια πολύ πληρέστερη προσέγγιση της λογικής του κουπονιού υποστήριζα έντονα και ως Υφυπουργός, αλλά δυστυχώς δεν υιοθετήθηκε.
Όσο αφορά το Λύκειο και τις αλλαγές σε αυτό δεν έχω να πω πολλά πράγματα, γιατί και σε αυτή την περίπτωση ισχύουν τα ίδια. Ισορρόπηση συντεχνιακών επιδιώξεων εις βάρος των μαθητών. Ένα μόνο θα πω. Όταν βλέπει κανείς να υιοθετείται στα Τεχνικά Λύκεια τετραετής (!) κύκλος σπουδών (με την τεχνική εκπαίδευση να περιορίζεται ουσιαστικά μόνο στον τέταρτο χρόνο), αντιλαμβάνεται ότι προφανής στόχος είναι να υποχρεούνται και οι μαθητές της τεχνικής εκπαίδευσης να παρακολουθούν φροντιστήρια.
Είναι ίσως η τελευταία φορά που διατυπώνω απόψεις για αλλαγές στο Ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα. Δεν ξέρω αν έχει έννοια να προσπαθεί κανείς να συνεισφέρει με σκέψεις σε μια χώρα που δείχνει να προχωρά ακάθεκτη προς την λάθος κατεύθυνση. Σε μια χώρα που οτιδήποτε, όσο καλό και αν έχει γινει, μπορεί ανατραπεί από την μία μέρα στην άλλη, χωρίς καμιά προηγούμενη αξιολόγηση. Σχετικές είναι οι πρόσφατες εμπειρίες από τις ανατροπές που έγιναν με την επαναφορά του συστήματος των μετεγγραφών καταργώντας ένα απόλυτα αξιοκρατικό σύστημα υποβοήθησης ειδικών ομάδων για εισαγωγή στα πανεπιστήμια, το οποίο στηριζόταν σε αξιοκρατικά κριτήρια και όχι σε ρουσφέτια. Ενα σύστημα που χρειάστηκε έναν χρόνο για να διαμορφωθεί και να λειτουργήσει. Η ακόμα και η χωρίς καμιά αιτιολόγηση επαναφορά απολυθέντων καθηγητών Πανεπιστημίου που δεν θα έπρεπε ποτέ να είχαν βρεθεί εκεί.
Είναι βέβαιο ότι, μέσα στην γενική αναταραχή, το σχέδιο αυτό θα υιοθετηθεί. Εύχομαι οι προβλέψεις μου να είναι λάθος και όλα να εξελιχθούν διαφορετικά.
Posts
Συγχαρητήρια για την καθαρή ματιά. Και αν μπορούσαμε δημόσια να περιγράψουμε την εικόνα αυτή θα λέγαμε πολλά....
ReplyDeleteΝα προσθέσω και μια άλλη διάσταση. Τον τελευταίο καιρό τα δημόσια μέσα ενημέρωσης συναγωνίζονται σε (υποκριτικές) θρηνολογίες για τη "χαμένη γενιά" που αναζητά εργασία στο εξωτερικό, για την "πατρίδα που διώχνει τα παιδιά της" κλπ. Κανέναν δε φαίνεται να απασχολεί το γεγονός ότι δαπάναις του Έλληνα φορολογούμενου σπουδάζουν νέοι με αποκλειστική προοπτική να προσφέρουν τις υπηρεσίες στους σε ξένες χώρες που δεν έχουν ξοδέψει ούτε cent για την εκπαίδευσή τους. Μάλιστα αυτό συμβαίνει τη στιγμή που η χώρα είναι ήδη χρεωκοπημένη, παραμένει όμως γενναιόδωρη προς τους πλούσιους Ευρωπαίους, Αμερικανούς κλπ, προσφέροντας τους νέους της επιστήμονες "έτοιμους", χρηματοδοτημένους από το υστέρημα του φτωχού Έλληνα...
ReplyDeleteΑντί για αυτή την κατάντια, θα μπορούσε η Ελλάδα να ορίσει στρατηγικούς τομείς ανάπτυξης με ορίζοντα 30ετίας τουλάχιστον, που θα συνδέονταν με όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης και κατάρτισης. Σε αυτούς τους τομείς οι ανώτατες σπουδές θα εξακολουθούσαν να είναι δωρεάν, για τους υπόλοιπους όμως θα έπρεπε τα κρατικά πανεπιστήμια να απαιτούν δίδακτρα. Με αυτή την κίνηση θα πραγματοποιούντο πολλαπλοί στόχοι: α) οι δωρεάν σπουδές θα επικεντρώνονταν σε τομείς παραγωγικά ωφέλιμους, ώστε αυτός ο έρμος τόπος να αρχίσει να αναπτύσσεται και να βγαίνει από το αδιέξοδο. Σε αυτές τις σχολές οι βάσεις θα έφταναν ...στον ουρανό, αλλά θα προσείλκυαν τα καλύτερα μυαλά και θα υπήρχε πραγματική προοπτική απασχόλησης. β) οι υπόλοιποι θα στρέφονταν στους παραγωγικούς και αναπτυξιακούς τομείς του "στρατηγικού πλάνου", όχι όμως κατ' ανάγκην στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Η τελευταία θα έπαυε να είναι "ιερός πόθος" και οι Πανελλήνιες κεντρικός εκπαιδευτικός θεσμός, από τον οποίο αρχίζει και στον οποίο τελειώνει κάθε εκπαιδευτική "μεταρρύθμιση". γ) οι σχολές-σφραγίδες ή "φαντάσματα", χωρίς κανένα νόημα ύπαρξης και παραγωγική προοπτική που ιδρύθηκαν για ρουσφετολογικούς-πελατειακούς λόγους θα έκλειναν με αποτέλεσμα τεράστια εξοικονόμηση πόρων. δ) Αν κάποιοι για τους δικούς τους λόγους επέμεναν να σπουδάσουν, θα έπρεπε να πληρώνουν δίδακτρα, πέραν της εισαγωγής τους με κάποιο αδιάβλητο σύστημα. Με τεράστιους πλέον πόρους οι σχολές αυτές θα εκσυγχρονίζονταν, αποβάλλοντας μια για πάντα τη μιζέρια και κακοδαιμονία του πρώην "ασύλου" και του άθλιου κομματισμού. ε) θα περιορίζονταν η αιμορραγία συναλλάγματος στο εξωτερικό. Κύπριοι, Βούλγαροι, Ρουμάνοι, Τσέχοι κλπ τόσα χρόνια κάνουν πάρτι με δίδακτρα της τάξεως των 6-8 χιλιάδων ετησίως και πίνουν εις υγείαν των κορόιδων που έχουν θεσπίσει τη "δωρεάν παιδεία" στο άρθρο 16 του Συντάγματος. Βέβαια, ποιος θα τολμήσει να υλοποιήσει μια τέτοια πολιτική και να θίξει κακώς κείμενα και στρεβλώσεις δεκαετιών;
Χωρίς να διαφωνώ, η δική μου οπτική -και διαφωνία με το νόμο- στηρίζεται ακριβώς στην εξετασιοκεντρική ιδέα (ξαναστεσταμένο φαγητό), όπως την προσέγγισα στο άρθρο μεταγυμνασιακή εκπαίδευση: επιστροφή στις αρχές του Κ΄ αιώνα
ReplyDeleteΔεν γνωρίζω το πλήθος των εκπαιδευτικών που βγάζουν το ψωμί τους (ή συμπληρώνουν το εισόδημά τους) από την ενισχυτική διδασκαλία. Πιθανόν να μην το γνωρίζει κανείς με ακρίβεια. Πιστεύω όμως ότι, στις τελευταίες δεκαετίες, οι περισσότεροι νόμοι χτίστηκαν γύρω από αυτούς. Η πολιτεία εκμεταλλεύτηκε το όνειρο κάθε γονιού στην ελλάδα (να σπουδάσουν τα παιδιά του) και χρηματοδότησε από το υστέρημά τους ολόκληρη κοινωνική ομάδα. Έτσι, η δωρεάν παιδεία κατέληξε να είναι πανάκριβη για τους φτωχούς.
ReplyDeleteΧρειαζόμαστε μια ριζοσπαστική αλλαγή που θα λάβει υπόψη της παραδείγματα άλλων χωρών αλλά δε θα τα υιοθετήσει άκριτα. Αυτή η αλλαγή πρέπει να γίνει το αντικείμενο πολύμηνης διαβούλευσης στο διαδίκτυο με την συμμετοχή όλου του λαού. Η διανόηση αυτού του τόπου και η εκπαιδευτική κοινότητα πρέπει να καθοδηγήσει αυτήν την πλατιά συζήτηση.
Όσο θα ακούγεται ως ουτοπική μια τέτοια διαβούλευση (από μηδενική βάση) τόσο η παιδεία στην Ελλάδα θα υποβαθμίζεται.
Να μαζευτείτε 100 φωτεινά μυαλά - δεν χρειάζεται να συμφωνείτε - και να το οργανώσετε. Το μέσο υπάρχει. Υπάρχουν και οι τεχνικές οργάνωσης.
Ξεκινήστε τώρα. Στα πιο δύσκολα χρόνια.
Τις ίδιες ακριβώς απόψεις για την τράπεζα θεμάτων είχα εκφράσει και στη δημόσια διαβούλευση του Υπουργείου:
ReplyDeletehttp://www.opengov.gr/ypepth/?c=14089
Γενικά, κατά τη θητεία σας επί Διαμαντοπούλου, συμφωνούσα σε αρκετά θέματα με την πολιτική σας. Δε συμβαίνει το ίδιο για την παλιαότερη θητεία σας, επί ΓΑΠ.
Προσωπικά πιστεύω ότι ο κ. Αρβανιτόπουλος είναι από τους χειρότερους υπουργούς παιδείας που έχουν περάσει. Μαζί με τον κ. Παπανδρέου ο οποίος, εκτός από κακός υπουργός παιδείας, ήταν και απίστευτα αργός (αποφεύγω να γράψω τεμπέλης, γιατί δεν ξέρω αν οι καθυστερήσεις οφείλονταν σε τεμπελιά ή κάτι άλλο). Αν θέλετε, μπορώ να γράψω τους λόγους.
Μεταξύ των άλλων ρουσφετιών το πρόσχημα της πολυτεκνίας ως εξασφάλιση ψήφων στη Νέα Δημοκρατία πήρε μπροστά για τα καλά πάλι. Είμαι παντελώς απογοητευμένος και δεν ελπίζω σε τίποτα πια σε τούτη τη χώρα στο χώρο της Δευτεροβάθμιας όπου υπηρετώ. Λυπάμαι, αν ήμουν νέος θα έφευγα από δω, γιατί τα ελεεινά ρουσφέτια της αναξιοκρατίας δεν παλεύονται με τίποτα.
ReplyDelete