Οι Πανελλήνιες Εξετάσεις και το θέμα της Φυσικής

Tweet

Δεν είναι ούτε η πρώτη, ούτε θα είναι η τελευταία φορά που παρατηρείται ατυχής διατύπωση ενός ερωτήματος στις πανελλήνιες εξετάσεις.
Οπως έγραψα και σε προηγούμενη ανάρτησή μου, το ενδεχόμενο αυτό είναι δύσκολο να αποφευχθεί λόγω των συνθηκών κάτι από τις οποίες δουλεύει η κεντρική επιτροπή των εξετάσεων.

Η αδέξια διαχείριση του προβλήματος που δημιουργήθηκε από την συνήθη πίεση των ΜΜΕ και επιστημονικών οργανώσεων, οφείλεται κατά κύριο λόγο στην έλλειψη πείρας της πολιτικής ηγεσίας. Ευτυχώς, η τελική απόφαση ήταν η σωστή. Γιατί ίσως να είναι και η απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα που θα καθορίσει ποιοί θα μπουν στις σχολές υψηλής ζήτησης.

Μπορεί, σύμφωνα με τον νόμο η διαχείριση των θεμάτων αυτής της μορφής να έχει ανατεθεί στην κεντρική επιτροπή των εξετάσεων, όμως η τελευταία πάντοτε συμβουλεύεται την πολιτική ηγεσία πριν οδηγηθεί στην απόφασή της. Και εδώ μάλλον μίλησε η απειρία και η αγωνία της πολιτικής ηγεσίας "να μην γίνει το λάθος και δυσαρεστηθούν τα παιδιά".

Ευτυχώς που, όπως είχα γράψει στην προηγούμενη ανάρτησή μου, δεν ενεπλάκησαν και οι πολιτικοί. (Σε άλλες εποχές, ο Α. Σπηλιωτόπουλος θα είχε βγάλει και εγώ δεν ξέρω πόσες ανακοινώσεις).

Ισως, στο μέλλον οι επιστημονικές οργανώσεις αλλά και μεμονωμένοι επιστήμονες διδαχθούν από την εμπειρία αυτή και αντιληφθούν ότι δεν προσθέτουν τίποτα με την βιαστική έκδοση ανακοινώσεων.

Για τα Κύθηρα...

Tweet

Ξεφεύγω λίγο σήμερα από τα συνηθισμένα θέματά μου για να σημειώσω δύο ιστολόγια με ενδιαφέρουσες και "διαφορετικές" πληροφορίες για το νησί που μεγάλωσα. Το νησί στο οποίο επιστρέφω όποτε αισθάνομαι την ανάγκη να απομακρυνθώ από την καθημερινότητα, να στοχαστώ και να πάρω αποφάσεις με νηφαλιότητα, η απλά να ξεκουραστώ.

Το πρώτο, σύμφωνα με την περιγρφή του, αφορά  μικρές περιηγήσεις σε απόμερες γωνιές των Κυθήρων. Παλιά μονοπάτια, δασεμένες ρεματιές, απόκρημνα βράχια. Σπάνιες ομορφιές που αξίζουν τη ματιά μας
www.kythiraikamonopatia.blogspot.com

Το δεύτερο, αποτελεί ...μια προσπάθεια καταγραφής της χλωρίδας του νησιού των Κυθήρων... μικροί θησαυροί που συχνά περνάνε απαρατήρητοι.
www.floracytherea.blogspot.com

Ευρώ ή Δραχμή: Είναι αυτό το πραγματικό δίλημμα;

Tweet

Στα διεθνή μέσα ενημέρωσης, αλλά και στους ακαδημαϊκούς και οικονομικούς κύκλους, το ερώτημα ευρώ ή δραχμή συζητείται ευρύτατα, ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα.

Στην Ελλάδα, η συζήτηση για το θέμα αυτό είναι περιορισμένη και εξαντλείται σε καταστροφολογία κυρίως από τους υποστηρικτές της παραμονής στο ευρώ.

Το επιχείρημα ότι, κυρίως για την Ελλάδα αλλά και δευτερευόντως για την ΕΕ, η επιστροφή στην δραχμή θα είχε –σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα- ευεργετικά αποτελέσματα, αποκτά όλο και περισσότερους υποστηρικτές διεθνώς. Στην χώρα μας, η συζήτηση αυτή, όπως έχω υποστηρίξει επανειλημμένα, δεν έγινε ποτέ νηφάλια και με αντιπαράθεση των ουσιαστικών επιχειρημάτων της κάθε πλευράς. Αντίθετα, όσο αυξάνουν στις δημοσκοπήσεις τα ποσοστά υπέρ της παραμονής στο Ευρώ τόσο αποφεύγεται η ουσιαστική συζήτηση.

Είναι όμως πράγματι αυτό το δίλημμα που απαιτεί άμεση απάντηση για την πορεία της χώρας; Μετά από πολλή σκέψη, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το δίλημμα ευρώ ή δραχμή, ενώ είναι ουσιαστικό όσο αφορά την οικονομική ανάλυση, αποπροσανατολίζει όσον αφορά το μέλλον της χώρας.

Ας υιοθετήσουμε προς στιγμήν την άποψη ότι, με καθαρά οικονομικούς όρους, είναι συμφερότερο για την  Ελλάδα να επιστρέψει στην δραχμή. Σε μια τέτοια περίπτωση, με την δομή του κράτους στην Ελλάδα, πιστεύει κανείς ότι είναι δυνατόν να εφαρμοσθούν και να αποδώσουν όλες εκείνες οι πολιτικές που ενισχύουν το εγχείρημα από οικονομική άποψη;

Η απάντηση πιστεύω ότι είναι αρνητική. Η επιλογή επιστροφής σε εθνικό νόμισμα, που ανατρέπει εκ βάθρων τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η οικονομία στην Ελλάδα, θα μπορούσε να είναι επιτυχής μόνο αν υπήρχε μία ισχυρή διοίκηση με επικεφαλής στελέχη ικανά να δρομολογήσουν τις ουσιαστικές διαρθρωτικές αλλαγές που η χώρα έχει ανάγκη για να έχει επιτυχία το εγχείρημα. Αυτό δυστυχώς δεν συμβαίνει, ούτε σε επίπεδο διοικητικής δομής της χώρας, ούτε σε επίπεδο πολιτικής, στρατιωτικής, δικαστικής, οικονομικής και πνευματικής ηγεσίας. Η επιστροφή στην δραχμή, επομένως, είναι πιθανόν να οδηγούσε μια,  ενδεχομένως, σωστή θεωρητικά οικονομική πολιτική σε αποτυχία λόγω αδυναμίας σωστής εφαρμογής της. Αποτυχία χειρότερη ίσως από αυτήν που παρατηρούμε σήμερα στην προσπάθεια να μείνουμε στο ευρώ.

Δεν είναι τυχαίο ότι η συζήτηση στην Ελλάδα για τα μνημόνια περιορίζεται στην ανταλλαγή απόψεων για το δίκαιο ή όχι των οικονομικών υποχρεώσεων και αγνοεί πλήρως όλες τις διαρθρωτικές παρεμβάσεις που προβλέπουν (θα προσπαθήσω να τις καταγράψω σε μελλοντική ανάρτηση). Αξίζει να σημειωθεί ότι οι διαρθρωτικές παρεμβάσεις που προβλέπονται στα μνημόνια δεν προήλθαν από διαπραγμάτευση της χώρας με τους δανειστές μας, αλλά επιβλήθηκαν από αυτούς. Η Ελληνική πλευρά δεν αντέδρασε, όχι γιατί συμφωνούσε αλλά γιατί τις θεωρούσε ήσσονος σημασίας. Ίσως και αυτός είναι ο λόγος που οι διαρθρωτικές αυτές αλλαγές δεν προχώρησαν ποτέ, αλλά και γιατί πολλές από τις οικονομικές προβλέψεις αστόχησαν.

Για να αντιληφθούμε το μέγεθος του προβλήματος, αρκεί να σκεφθούμε τι θα επακολουθούσε από μια μονομερή καταγγελία του μνημονίου (ενδεχομένως ορθή με καθαρά οικονομικούς όρους), που θα συνοδευόταν από μια πολιτική διορισμών, προστασίας των προνομίων ισχυρών κοινωνικών ομάδων, ισοπεδωτικής ομοιομορφίας στην λειτουργία του κράτους, διαιώνιση των πρακτικών που υφίστανται στην δικαιοσύνη, στην εκπαίδευση, στην υγεία κτλ.

Πολλοί στο εξωτερικό αναφέρονται στην αντίφαση που παρατηρείται στην στάση των Ελλήνων ψηφοφόρων, επισημαίνοντας ότι από την μια η πλειοψηφία τάχθηκε εναντίον του μνημονίου και από την άλλη, σε πολύ υψηλά ποσοστά, εμφανίζεται να υποστηρίζει την παραμονή της χώρας στο ευρώ. Η απορία αυτή, εύλογη κατ' αρχήν, παραγνωρίζει μία σημαντική παράμετρο. Την απροθυμία της πλειοψηφίας (;) του ελληνικού λαού, αλλά και των εκφράσεών του (πολιτικών, συνδικαλιστικών κτλ), να αποδεχθούν τις διαρθρωτικές αλλαγές που χρειάζεται η χώρα για να γίνει ανταγωνιστική. Αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος της αδυναμίας της κυβέρνησης Παπανδρέου, αλλά και της κυβέρνησης Παπαδήμου που ακολούθησε, όπως και αυτής που θα έρθει μετά τις εκλογές της 17^ης Ιουνίου να πείσει τον Ελληνικό λαό ότι οι οικονομικές θυσίες του έχουν αντίκρυσμα. Χωρίς τις διαρθρωτικές αυτές αλλαγές, η επιλογή οποιασδήποτε οικονομικής πολιτικής δεν θα υπόκειται στις θετικές ή αρνητικές οικονομικές παραμέτρους που αυτή έχει, αλλά στην αδυναμία εφαρμογής της.

Και επειδή όλοι μιλούν για διαρθρωτικές αλλαγές αποφεύγοντας να τις κατονομάσουν ας απαρριθμήσουμε μερικές: δίκαιο φορολογικό σύστημα-καταπολέμηση της φοροδιαφυγής; εκσυγχρονισμός δημόσιας διοίκησης; εξυγίανση συστήματος υγείας; Μεταρρύθμιση δικαστικού συστήματος και ταχύτερη απονομή δικαιοσύνης; άνοιγμα των επαγγελμάτων; Αναγνώριση επαγγελματικών προσόντων; πλήρης    διαφάνεια; αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας; μηχανοργάνωση των υπηρεσιών; εξάλειψη προνομίων ισχυρών κοινωνικών ομάδων; ανασυγκρότηση του κράτους; πάταξη της γραφειοκρατίας; Εξυγίανση του τραπεζικού συστήματος με συγχώνευση τραπεζών κλπ.

Συμπερασματικά, το δίλημμα ευρώ ή δραχμή δεν μπορεί να απαντηθεί ουσιαστικά, αν προηγουμένως δεν απαντηθεί το δίλημμα ναι ή όχι στις διαρθρωτικές αλλαγές.  Μία προς μία. Η απάντηση όμως δεν μπορεί να δοθεί από την κορυφή και τις ηγεσίες των κομμάτων. Χρειάζεται να δοθεί από τους πολίτες.  Με όποιο τρόπο κριθεί κατάλληλος ώστε, αν είναι θετική, να υποστηριχθεί στην συνέχεια από αυτούς. Αυτό δεν έγινε στις εκλογές της 6ης Μαΐου, ούτε φαίνεται ότι θα γίνει στις εκλογές της 17ης Ιουνίου. Γιατί δεν αποτελεί μέρος της πολιτικής αντιπαράθεσης που φαίνεται να περιορίζεται στο εύκολο δίλημμα Ναι ή όχι στην Ευρώπη και το ευρώ. Χωρίς μια απάντηση από τον ελληνικό λαό στο κρίσμο ερώτημα των διαρθρωτικών αλλαγών, η οποιαδήποτε συζήτηση αφορά οικονομικές πολιτικές δεν θα έχει αξία.

Παράδειγμα (και για) την Ερευνα η Αργεντινή;

Tweet

Ως υφυπουργός, επέφερα μια ουσιαστική αλλαγή στην έρευνα που αφορούσε τον τρόπο υποβολής και αξιολόγησης ερευνητικών προτάσεων. (Υποβολή των προτάσεων μόνο ηλεκτρονικά σε ηλεκτρονική πλατφόρμα, μόνο στα αγγλικά και αξιολόγησή τους από επιστήμονες του εξωτερικού). Οι αντιδράσεις από αυτούς που είχαν συνηθίσει στο ανακάτεμα της κουτάλας με συμμετοχή σε αυτό υπήρξαν έντονες. Βρήκαν μάλιστα συμμάχους και τα παραδοσιακά ΜΜΕ, για προφανείς λόγους. Δεν τα κατάφεραν να το σταματήσουν.

Αντιλαμβάνομαι ότι αυτό θα είναι από τα πράγματα που μάλλον δεν θα ανατραπούν. Μακάρι. Για το καλό της έρευνας στην Ελλάδα -αλλά και των άξιων ερευνητών που δεν είχαν πρόσβαση στο (διακομματικό) σύστημα εξουσίας της έρευνας.

Το επόμενο βήμα που σχεδίαζα ήταν η υποχρεωτική δημοσιοποίηση των αποτελεσμάτων της κρατικά χρηματοδοτούμενης έρευνας.  Δεν πρόλαβα.

Διαβάζω σήμερα ότι το έκανε η Αργεντινή.

On 23 May the house of representatives, Argentina’s lower house, approved a bill that would require the results of all scientific research conducted at the Argentina’s National System for Science and Research or by researchers funded by it to be made freely available in an online depository.
The bill would also require publication of primary data from such studies within five years. The country’s National Digital Repository System, founded in 2009, will create a common system for accessing all data and publications subject to the law. The bill must next pass through Argentina’s senate and its executive branch.
Such legislation is still uncommon at a national level.

Τις πταίει?

Tweet

Μια πολύ χρήσιμη ανάλυση του Mohamed A. El-Erian στο Project Syndicate
Greece is following the road taken by several other crisis-ridden emerging economies over the past 30 years. Indeed, as I argued earlier this year, there are stunning similarities between this once-proud eurozone member and Argentina prior to its default in 2001. With an equally traumatic implosion – economic, financial, political, and social – now taking place, we should expect heated debate about who is to blame for the deepening misery that millions of Greeks now face.There are four suspects – all of them involved in the spectacular boom that preceded what will unfortunately prove to be an even more remarkable bust.

Many will be quick to blame successive Greek governments led by what used to be the two dominant political parties, New Democracy on the right and PASOK on the left. Eager to borrow their country to prosperity, they racked up enormous debts while presiding over a dramatic loss of competitiveness and, thus, growth potential. Some even sought to be highly economical with the truth, failing to disclose the true extent of their budgetary slippages and indebtedness.

Having borrowed far too much after joining the eurozone in 2001, New Democracy and PASOK let their citizens down when adjustments and reforms were needed after the 2008 global financial crisis. An initial phase of denial was followed by commitments that could not be met (indeed, that some argued should not be met, owing to faulty program design). The resulting erosion in Greece’s international standing amplified the hardship that citizens were starting to feel.

Hold on, I hear you say. For every debt incurred there is a credit extended. You are right.

Greece’s private creditors were more than happy to pour money into the country, only to shirk their burden-sharing responsibilities when the artificial boom could no longer be sustained. The over-lending was so widespread that at one point it drove down the yield differential between Greek and German bonds to just six basis points – a ridiculously low level for two countries that differ so fundamentally in terms of economic management and financial conditions.

Overeager creditors willingly underwrote this absurd risk premium. Yet, when it became abundantly clear that Greece’s debt burden had been taken to insolvency levels, creditors delayed the moment of truth. They dragged their feet when it came to the critical agreement on orderly burden-sharing (that is, acceptance of a “haircut” on private-sector claims on Greece). And the longer they did that, the more money left Greece without any intention of returning.

But neither the Greek government nor its private creditors acted in a vacuum. Both took comfort from the political cover provided by the European unification effort – an historic initiative aimed at securing the continent’s well-being through closer economic and political integration on the basis of credible rules and effective institutions.

On both counts – rules and institutions – the eurozone fell short of what was required. Remember, the large core economies (France and Germany) were among the first members to breach the budgetary rules that were established when the euro was launched. And European institutions proved toothless when it came to enforcing compliance. All of this served to sustain the fantasy world that both Greece and its creditors happily inhabited for far too long.

Europe also failed to react properly when it became obvious that Greece was starting to teeter. European government counterparts failed to converge on a common assessment of the country’s problems, let alone cooperate on a proper response. While they grudgingly loosened their purse strings to support Greece, the underlying motives were too shortsighted, and the resulting approach was strategically flawed and abysmally coordinated.

Finally, there was the International Monetary Fund, the institution charged with safeguarding global financial stability and being a trusted adviser to individual countries. It appears that the IMF succumbed too easily to political pressures during both the boom and the bust. Political expediency seems to have trumped analytical robustness, undermining both the Fund’s direct beneficial role and its function as a policy and financial catalyst.

On the surface, each of the four suspects has an individual case for arguing that the finger of blame should be pointed elsewhere. They could even argue that, at worst, they were uninformed accomplices. But that is not really right.

None of the four can avoid the reality that Greece’s collapse would not have occurred had they not been complacent during the boom and, subsequently, fulfilled their responsibilities during the bust so poorly. They sucked each other into a sense of false prosperity, only to trip each other up during the inevitable downturn. Now, one hopes, all four will be held properly accountable by their stakeholders and undertake serious self-evaluation.

Most likely, they will end up getting off too easy, especially compared to the real victims of this historic tragedy – the most vulnerable segments of the Greek population, who will become much worse off, today and for many years to come, as jobs disappear, savings evaporate, and livelihoods are destroyed. And they may not be alone. Millions of others may experience collateral damage, as financial contagion risks spreading to other European countries and to the global economy as a whole.

In a fairer world, these vulnerable citizens would be entitled to claw back the salaries, official privileges, and bonuses that the four parties to blame enjoyed for too long. In the world as it is, they are a compelling lesson for the future.

Οι πανελλήνιες εξετάσεις, οι εκλογές και η νέα υπουργός παιδείας

Tweet

Είναι νομίζω η πρώτη φορά που οι πανελλήνιες εξετάσεις διεξάγονται κάτω από τόσο ιδιόμορφες και αντίξοες συνθήκες. Δεν θυμάμαι άλλη φορά να συμπίπτουν με προεκλογική περίοδο και μάλιστα τόσο φορτισμένη όπως αναμένεται να είναι η τωρινή.

Πολλοί θα θεωρήσουν αρνητικό το ότι η πολιτική ηγεσία του υπουργείου παιδείας δεν έχει εμπειρία από την διαχείρισή τους.  Ισως όμως αποδειχθεί θετικό ότι την ευθύνη θα έχει μια υπηρεσιακή υπουργός. Δεδομένου  ότι δεν είναι πολιτικό πρόσωπο και δεν έχει προκαλέσει αντιθέσεις ελπίζω ότι δεν θα δεχθεί κριτική για την κριτική, όπως συμβαίνει συνήθως με τους υπουργούς παιδείας. Το ότι βέβαια αναλαμβάνει 4 μέρες πριν την έναρξή τους δεν είναι ό,τι καλύτερο.

Μια πρόσθετη δυσκολία φέτος είναι ότι αρκετά στελέχη της διοίκησης αλλά και της εκπαίδευσης με εμπειρία στην διεξαγωγή των εξετάσεων, έχουν αποχωρήσει είτε με συνταξιοδότηση είτε με την εφεδρεία.

Εχω επανειλημμένα διατυπώσει την άποψη ότι οι πανελλήνιες εξετάσεις δεν πρέπει να γίνονται κεντρικό θέμα της επικαιρότητας. Αρκετό άγχος έχουν οι υποψήφιοι και οι οικογένειές τους από αυτή καθ' εαυτή την διαδικασία. Οι δηλώσεις, ιδιαίτερα από τους πολιτικούς που συνήθως δεν ξέρουν για τι πράγμα μιλούν, οι αναλύσεις και η κριτική προς την κεντρική επιτροπή για τα θέματα, την δυσκολία τους ή την ευκολία τους, την διατύπωσή τους κλπ, τα πρωτοσέλιδα και οι αναλύσεις για το θέμα της έκθεσης για το οποίο όλοι έχουν άποψη, οι δημόσιες αντιδικίες για ένα δείκτη σε θέμα των μαθηματικών και τόσα άλλα, δεν βοηθούν καθόλου στην διατήρηση της ηρεμίας και της ψυχραιμίας που απαιτούνται για να γίνουν σωστά οι εξετάσεις.

Οσον αφορά την κεντρική επιτροπή των εξετάσεων που πολλές φορές γίνεται στόχος κριτικής, δεν πρέπει να ξεχνάμε τις τεράστιες ευθύνες που επωμίζεται κάτω από εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες, ξενυχτώντας κλεισμένη σε ένα υπόγειο που μοιάζει περισσότερο με πυρηνικό καταφύγιο και κέντρο στρατιωτικών επιχειρήσεων ή με το Fortknox παρά με αίθουσα συνεδριάσεων εκπαιδευτικών. Με αγωνίες μάλιστα, όχι μόνο για το επιστημονικό μέρος των θεμάτων που θα επιλέξουν αλλά και και για τις πολιτικές συνέπειες που ενδεχομένως αυτά θα έχουν!

Φέτος ειδικά, με όλα όσα συμβαίνουν, ας μείνουμε μόνο στην ευχή για ηρεμία στα παιδιά και τις οικογένειές τους που ξεκινούν μια δύσκολη δοκιμασία την Δευτέρα.

Τα παραπάνω τα γράφω ως σκέψεις με την εμπειρία του ανθρώπου που οι συγκυρίες τον έφεραν να έχει την ευθύνη  διεξαγωγής των εξετάσεων 6 φορές κατανεμημένες στις 4 τελευταίες δεκαετίες, αλλά ποτέ δεν έπαψε να είναι εκπαιδευτικός.

Οι δύο Ευρώπες, το πελατειακό κράτος και οι Ελληνικές Εκλογές

Tweet

Ο Francis Fukuyama δημοσίευσε πριν μερικές μέρες μια εξαιρετική ανάλυση για το θέμα αυτό με τίτλο: The Two Europes.

Το  παραθέτω ολόκληρο γιατί πιστεύω ότι θα βοηθήσει όσους προσπαθούν να καταλάβουν τα χαρακτηριστικά που επηρρεάζουν τις επιλογές των πολιτών στην βόρεια και την νότια Ευρώπη, αλλά και στις Ηνωμένες πολιτείες. (Η μετάφραση με το Google δίνει αρκετά καλό αποτέλεσμα).

The Greek election on Sunday was a predictable disaster: the two mainstream parties, the socialist PASOK and the center-right New Democracy (ND), were displaced by new extremist parties that appeared on their right and left, including the left-wing Syriza and KKE (Communist) parties which won a quarter of the vote between them, and the right-wing Independent Greeks and Golden Dawn parties getting almost 18 percent.
The main issues in the campaign revolved around whether Greece should fulfill the terms of the pact that had been negotiated with the EU and IMF and continue the austerity that implied. None of the parties, however, was willing to take up what from the beginning was the source of Greece’s problems, and the reason it got into such trouble with its public debt in the first place, which is the country’s pervasive clientelism.
There has been plenty of talk about two Europes, which evolved from being a story about the peripheral PIGS (Portugal, Ireland, Greece, and Spain) to being one about the EU’s north and south, because it was clear that Italy and potentially France also faced large debt and bank problems. This is often portrayed as a contrast between a hard-working, Protestant, disciplined northern Europe (Germany, Holland, and Scandinavia) against a lazy, profligate Catholic-Orthodox south. But the real division is not a cultural one; it is between a clientelistic and non-clientelistic Europe.
Clientelism occurs when political parties use public resources, and particularly government offices, as a means of rewarding political supporters. Politicians provide not programmatic public policies, but individual benefits like a job in the post office, an intervention on behalf of a relative in trouble with the government, or sometimes an outright payment of money or goods.
In my view, clientelism should be distinguished from corruption proper because of the relationship of reciprocity that exists between politicians and voters. There is a real degree of accountability in a clientelistic system: the politician has to give something back to  supporters if he or she is to stay in power, even if that is a purely private benefit. True corruption is more predatory, such as a politician accepting a bribe or kickback that goes directly into a Swiss bank account for the benefit of the politician and his family alone. Giving out public jobs and directing resources to political supporters is legal in many countries, whereas bribery never is. One of the great tragedies of Afghanistan’s long-running civil war is that tribalism (which is inherently clientelistic) has broken down and been replaced by pure predation; returning to clientelism would actually constitute progress there.
An alternative way of understanding clientelism is that it is an early form of democratic mobilization, one that is almost universally practiced in relatively poor countries that hold regular elections. It is pervasive in countries as diverse as India, Mexico, Brazil, Thailand, Kenya, and Nigeria. Clientelism is not the product of a cultural proclivity or a failure of politicians to understand how a modern democratic political system is supposed to operate. Rather, it is often the most efficient way to mobilize relatively poor and uneducated voters and get them into the polling place. Such voters often care less about programmatic policies than an immediate personal benefit like a job or the equivalent of a Thanksgiving turkey.
America’s own history demonstrates this point: when the franchise was expanded in the 1820s and 30s to universal white male suffrage, the political parties responded by mobilizing these new masses of voters clientelistically. Indeed, the US invented both the mass political party and clientelism (or what in American history was known as the patronage system). For a century between the election of Andrew Jackson and the end of the Progressive Era, American politics at federal, state, and local levels was organized around the ability of the two competing parties to hand out government jobs.
Germany, Scandinavia, Britain, and the Netherlands have never been dominated by clientelistic parties, while Italy, Greece, Spain, and Austria have been. As Martin Shefter pointed out in his 1993 book Political Parties and the State, the reason for this difference had to do with the relative timing of the consolidation of a modern Weberian bureaucratic state and the onset of democracy. Those countries like Prussia/Germany, France, Sweden, or Japan which were engaged in extended military competition during their autocratic phases succeeded in creating modern, merit-based bureaucracies. The autonomy of these bureaucracies was supported by an “absolutist coalition” which then protected them against colonization by political parties when the franchise and political competition was opened up. Political parties could distribute resources to interest groups, but not government jobs. This is why all of these countries continue to have relatively high-quality public sectors which, among other things, are better at managing fiscal deficits.
In the United States, Italy, and Greece, by contrast, democracy arrived before the consolidation of a modern state; without a political coalition protecting bureaucratic autonomy, the public sectors of these countries were ripe for poaching by democratic politicians who needed jobs to mobilize mass publics. Greece as part of the Ottoman Empire never developed a strong, Prussian-style state. Democracy came to Greece relatively quickly after liberation from the Turks; universal male suffrage occurred in 1844 (this didn’t happen in Britain until well after the Third Reform Act of 1884), while parliamentarism was introduced in the 1870s. Political parties began to mobilize voters based on kinship and local village networks of patrons and clients. Capitalism was weakly developed there, so existing elites saw the state rather than the private sector as the main source of opportunity and resources. Urbanization in the 20th century did not involve the same transformation of Gemeinschaft into Gesellschaft as in Britain or Germany (that is, the breakdown of traditional kin and village networks and their replacement by a modern division of labor), but rather the transfer of Gemeinschaft wholesale into an urban environment, with the consequent survival of traditional patron-client relationships.
This pattern continued throughout the 20th century, and particularly after Greece’s return to democracy in 1974 after the dictatorship of the colonels. The two mainstream political parties PASOK and ND sought power through the distribution of government jobs to supporters. Greece’s powerful public sector unions succeeded in getting tenure for civil servants. This meant that every rotation from one party to the next did not result in the firing of the other party’s workers, as happened under the American patronage system, but an expansion of overall public employment. Hence the roots of the country’s present crisis in an oversized public sector, and a total failure by any of the existing parties to undertake the type of structural reforms demanded by Brussels and the IMF.
The Italian story is a bit more complicated. Northern Italy was organized around oligarchic and self-governing city states like Venice, Florence, Turin, Bologna, and Genoa, with reasonably good municipal governments. The south however had been part of the Kingdom of the Two Sicilies, ruled for much of the early modern period by the faraway Spanish Habsburgs on the basis of a hierarchical, feudal system of land tenure. The South of Italy had no history of an indigenous strong central government. When Italy was unified in the 1860s it chained together a North that was socially and economically not too different from Austria or southern Germany, to a South that was in effect a less developed country, both economically and socially.
When postwar Italian democracy was born, northern elites faced the question of how to mobilize voters in the South, a region whose poverty meant that support for communism was potentially strong. What the Christian Democrats did was to transform the traditional patron-client relationships into modern clientelistic ones, in which public employment was used as the currency for votes. This system succeeded in stabilizing the country, at the cost of making impossible the formation of a strong, modern Weberian state. Much of the history of contemporary Italy has involved a struggle between a modern north and a clientelistic south. Clientelistic Italy, with the allied phenomena of the Mafia and organized crime, at times threatened to overwhelm the country as a whole. Modern Italy fought back with prosecutions and Tangentopoli, while part of the North under the guidance of Lega Nord threatened to break away from the South altogether. Edward Banfield’s “amoral familism” and Robert Putnam’s low social capital are both ways of describing the dysfunctional social system produced by clientelistic political organization in southern Italy.
In the United States, clientelism was overcome eventually as a result of economic modernization. Industrialization of the country in the late 19th century produced new social groups like businessmen, professionals, and urban reformers who united in a Progressive Movement to push for civil service reform and merit-based bureaucracy. While the struggle to achieve the latter was slow and stretched over the better part of two generations, the US did manage by the middle of the 20th century to eliminate patronage on both federal and municipal levels. (One can argue that it has come back in a modern form of interest groups, but that’s a story for another post.)
In Italy and Greece, however, a modern state has never managed to push aside the clientelistic one. In Italy, as just noted, there has at least been a struggle to see this come about. But in Greece, no progressive coalition ever emerged, despite the obvious disgust of many younger Greeks with the existing system. The imposition of technocratic governments under Mario Monti and Lucas Papademos, respectively, were efforts to force such changes by outside powers. But while the Greek government has been willing to slash certain forms of spending and raise taxes, neither of the traditional parties has been willing to undercut its own political base by attacking clientelism itself. Nor have any of the new extremist parties now represented in the Greek parliament made this a significant part of their programs.
This is why the whole project of deepening Europe into a fiscal union seems to me like such a fairy tale. Outside pressure will never succeed in bringing about change by itself unless it can be allied to internal forces that themselves want reform. In Italy, these forces at least potentially exist, but in Greece they seem altogether absent.
Solving the issue of clientelism would address one of the long-term sources of the current crisis.  But any fix would have an effect only over a prolonged period, and is therefore not terribly relevant to the short-term future of either Greece or the EU.  If the Greek public wants to reject the austerity agreement, which seems pretty clear, the country will be heading for outright default and exit from the euro.  I always believed that exiting the euro was Greece’s only realistic option, and one that could have been done in a reasonably orderly way had it been undertaken some months ago.  Now, it is being pushed as the preference of the extremist parties, and if it happens, will probably occur in a very messy way with bad consequences for the stability of Europe as a whole.  So neither the long- or short-term futures look terribly bright.
    

Δημοψήφισμα: Η μόνη διέξοδος από την πολιτική κρίση

Tweet

Η προσπάθεια που γίνεται για την αντιμετώπιση της πολιτικής κρίσης με τον σχηματισμό κυβέρνησης "παντός καιρού και ιδεολογίας" είναι αδιέξοδη. Γιατί καμιά κυβέρνηση, ούτε από την παρούσα ούτε από την επόμενη Βουλή μπορεί να απαντήσει ως εντολοδόχος του Ελληνικού λαού το πραγματικό δίλημμα. "Μνημόνιο και ευρώ ή έξω από το ευρώ". Γιατί το ερώτημα αυτό δεν απαντάται με εντολοδόχους. Κάθε πολίτης ξεχωριστά πρέπει να αναλάβει την ευθύνη να το απαντήσει. Δεν μπορεί ο κάθε αρχηγός κόμματος, δημοσιογράφος και πολιτικός αναλυτής να ερμηνεύει το "μήνυμα των εκλογών" κατά το δοκούν.
Τα πολιτικά κόμματα και κάθε άλλος φορέας έχουν ένα άλλο ουσιαστικό ρόλο να διαδραματίσουν στο συγκεκριμένο θέμα. Πρέπει να συμβάλλουν στο να ενημερωθούν οι πολίτες για τις συνέπειες της κάθε επιλογής. Με ουσιαστικά επιχειρήματα και όχι με αφορισμούς και καταστροφολογία.
Τα οικονομικά επιχειρήματα για επιστροφή στην δραχμή δεν είναι αμελητέα και έχουν υποστηριχθεί από πολλούς ειδικούς. Ταυτόχρονα όμως επιστροφή στην δραχμή, με αυτούς που ενδεχομένως θα την κάνουν, συνεπάγεται ακύρωση οποιασδήποτε ουσιαστικής διαρθρωτικής αλλαγής.
Η επιλογή δεν θα είναι εύκολη. Θα είναι όμως συνειδητή.

Ο Γ. Παπανδρέου που έκανε την πρόταση του δημοψηφίσματος, δεν συμμετέχει πλέον στην κυβέρνηση και επομένως η διενέργεια δημοψηφίσματος παύει να έχει την φόρτιση της πολιτικής αντιπαράθεσης που είχε όταν έγινε. Ταυτόχρονα, οι ισχυροί της Ευρώπης που την απέρριψαν είτε δεν είναι πλέον ισχυροί είτε έχουν υιοθετήσει την πρόταση αυτή για επίλυση αντιστοίχων εσωτερικών τους προβλημάτων.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, στις συζητήσεις που κάνει για αντιμετώπιση του αδιεξόδου, θα μπορούσε να περιλάβει και αυτό το ενδεχόμενο.

Κατάταξη 48 χωρών ως προς τα Πανεπιστήμια τους

Tweet

Universitas 21, a leading global network of research universities, has developed the ranking as a benchmark for governments, education institutions and individuals. It aims to highlight the importance of creating a strong environment for higher education institutions to contribute to economic and cultural development, provide a high-quality experience for students and help institutions compete for overseas applicants.

Read more here: http://www.sacbee.com/2012/05/10/4481986/ranking-reveals-worlds-top-countries.html#storylink=cpy

Research authors at the Melbourne Institute of Applied Economic and Social Research, University of Melbourne, looked at the most recent data from 48 countries across 20 different measures. The range of measures is grouped under four headings: resources (investment by government and private sector), output (research and its impact, as well as the production of an educated workforce which meets labour market needs), connectivity (international networks and collaboration which protects a system against insularity) and environment (government policy and regulation, diversity and participation opportunities). Population size is accounted for in the calculations.

The ranking of the 48 countries:

1 United States 100
2 Sweden 84
3 Canada 83
4 Finland 82
5 Denmark 81
6 Switzerland 80
7 Norway 78
8 Australia 78
9 Netherlands 77
10 United Kingdom 77
11 Singapore 75
12 Austria 74
13 Belgium 74
14 New Zealand 73
15 France 71
16 Ireland 70
17 Germany 69
18 Hong Kong SAR 67
19 Israel 66
20 Japan 64
21 Taiwan 62
22 Korea 60
23 Portugal 60
24 Spain 60
25 Ukraine 59
26 Czech Republic 58
27 Poland 56
28 Slovenia 56
29 Greece 55
30 Italy 54
31 Bulgaria 53
32 Russian Federation 52
33 Romania 51
34 Hungary 51
35 Slovakia 51
36 Malaysia 50
37 Chile 49
38 Argentina 49
39 China 48
40 Brazil 47
41 Thailand 47
42 Iran 46
43 Mexico 45
44 Croatia 45
45 Turkey 44
 46South Africa 43
47 Indonesia 37
48 India 34

more

Read more here: http://www.sacbee.com/2012/05/10/4481986/ranking-reveals-worlds-top-countries.html#storylink=cpy