Τα σκάνδαλα και η σκανδαλολογία

Tweet

Η συζήτηση των σκανδάλων (σκανδαλολογία) είναι ταυτοχρόνως μια από τις κατάρες αλλά και μία από τις ευλογίες του δημοκρατικού συστήματος. Κατάρα με την έννοια ότι μπορεί να υποκαταστήσει την πολιτική αντιπαράθεση. Ευλογία διότι τουλάχιστον στο δημοκρατικό πολίτευμα μπορούμε να μιλάμε ανοικτά για την (όποια) ασυδοσία της εξουσίας και να επιδιώκουμε την κάθαρση.

Ορισμένοι πολιτικοί και δημοσιογράφοι, έχουν -κατα τα μιντιακά κλισέ- "κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου για την σκανδαλολογία" προφητεύοντας ζοφερά σενάρια εξαιτίας της. Τι αντιπροτείνουν όμως οι καταγγέλοντες την "σκανδαλολογία"; Να γίνουμε στουθοκάμηλοι και να παριστάνουμε ότι δεν υπάρχουν σκάνδαλα; Η μήπως να αποδεχθούμε σιωπηρά την ύπαρξή τους αλλά να μην συζητάμε γι'αυτά? Εκτός και αν προτείνουν να αφήσουμε την δικαιοσύνη ήσυχη στο έργο της και να μην ασχολούμαστε μέχρι αυτή (κάποια στιγμή) να βγάλει τα πορίσματά της - με την ανεξαρτησία και την αποφασιστικότητα που την διακρίνει τα τελευταία χρόνια.

Αν υπάρχουν διαφθαρμένοι πολιτικοί, είμαστε υποχρεωμένοι να μιλήσουμε γι' αυτό (σκανδαλολογία).Η διάκριση των εξουσιών παρέχει ασφαλιστικές δικλείδες μέσω του ελέγχου της μίας από την άλλη. Γι'αυτό και είναι αστείο το επιχείρημα οσων υποδύονται τους "θεσμικούς" και κραυγάζουν ότι οι πολιτικοί δεν πρέπει να σχολιάζουν την δικαιοσύνη. Διότι η δικαστική εξουσία ελέγχει την νομοθετική, αλλά την δικαστική εξουσία ποιός θα την ελέγξει? (και σε τελικά ανάλυση άλλο συζήτηση και κριτική, και άλλο παρέμβαση).

Διαφωνώ και με την άποψη ότι η οικονομική κρίση είναι πολύ σημαντικότερο πρόβλημα από τα σκάνδαλα. Γιατί η κρίση είναι αποτελέσμα διεφθαρμένων (με την ευρεία έννοια), πολιτικών και πολιτικών. Και αν η διαφθορά αυτή δεν αντιμετωπισθεί, θα συνεχίσουμε να έχουμε οικονομικές κρίσεις, μεγάλες ή μικρές.