Ανεξάρτητη Αρχή για την Παιδεία

Tweet

Μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση για τους λόγους που είναι αναγκαία η μετατροπή του ΕΣΥΠ σε ανεξάρτητη αρχή, από τον Φοίβο Καρζή.

Πέμπτη 12 Μαρτίου – και τώρα που είναι της μόδας η «συναίνεση», ας δούμε μήπως και υπάρχει κάποιο πεδίο όπου η λέξη να μην είναι εντελώς κενή περιεχομένου, να μην είναι μόνο εκλογικό παιχνίδι, να μπορεί να προσφέρει μια κάποια διέξοδο.

Υπάρχει βέβαια στην ημερήσια διάταξη η συναίνεση των αταίριαστων. Οι συναντήσεις αρχίζουν να θυμίζουν τα μήτινγκ των εν διαστάσει συζύγων στα δικηγορικά γραφεία – «να τα βρούμε για τα παιδιά…» Ο Καραμανλής βλέπει κάθε τόσο τη Ντόρα στο Μαξίμου και τα ραντεβού γίνονται σε καλό κλίμα. Άριστο… Ο Γιώργος κάλεσε το Σημίτη στο γραφείο του στη Βουλή να τα πούνε σαν δυο καλοί, παλιοί φίλοι. Η πρόσκληση είναι για είσοδο από την πόρτα, γιατί την τελευταία φορά είχε βγει από το παράθυρο. Αλλά αυτά ήταν πριν από έναν αιώνα, που είναι στην πολιτική οι εννιά μήνες. Και Αλαβάνος-Τσίπρας τα έλεγαν με τον Κουβέλη πριν επιβεβαιωθεί η ιδιαιτερότητα του Συνασπισμού: σε όλα τα άλλα κόμματα η γκρίνια και η φαγωμάρα έρχεται με τη φτώχεια, όταν μειώνεται η εκλογική επιρροή τους. Στο ΣΥΝ είναι αλλεργικοί στις ψήφους. Όταν έρχονται πολλές, κάνουν ό,τι μπορούν για να τις διώξουν. Το εγχείρημα στέφεται ήδη από επιτυχία…

Αλλά αυτές οι συναινέσεις αφήνουν παγερά αδιάφορους τους πολίτες, στο βαθμό που ακόμη δεν έχουν πολιτική ουσία, δεν μεταφράζονται σε πρωτοβουλίες με αντίκρυσμα μέτρα ή προοπτική αντιμετώπισης της κρίσης, εξόδου της χώρας από το βαθύ αδιέξοδο που όλοι διαπιστώνουν.

Η άλλη, η διακομματική συναίνεση, είναι τέτοια ώστε οι προδιαγραφές της να ταιριάζουν μόνον στον κ. Καρατζαφέρη. Η έκθεση ιδεών που παρουσίασε ο κ. Καραμανλής για την οικονομία δεν προσφέρεται βέβαια για κάτι καλύτερο. Ο διάλογος όμως που βρίσκεται σε εξέλιξη για την Παιδεία είναι διαφορετική υπόθεση. Εδώ χωράνε συμφωνίες αρχών και μια κοινή δράση για λίγα, αυτονόητα αλλά πολύ σημαντικά που χρειάζεται να προχωρήσουν αμέσως στην εκπαίδευση, από κορυφής μέχρις ονύχων, από το νηπιαγωγείο έως το πανεπιστήμιο. Και υπάρχει και μια πρόταση στο τραπέζι – προέρχεται από το ΠΑΣΟΚ σε αυτή τη φάση, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Υπάρχει μια πρόταση που είναι λυδία λίθος για την ειλικρίνεια των προθέσεων της συναίνεσης, για το κατά πόσον οι θιασώτες και κήρυκές της είναι διατεθειμένοι να ανταλλάξουν λίγη από την εξουσία που κατέχουν και νέμονται, ώστε να προχωρήσουν –χωρίς πολιτικό κόστος μάλιστα- οι προφανώς αναγκαίες μεταρρυθμίσεις.

Ο ιδρυτικός νόμος του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας, που διεξάγει το διάλογο, προβλέπει την μετεξέλιξή του σε ανεξάρτητη αρχή. Αυτό δεν φοβούνται κυβερνήσεις και κόμματα – ορισμένα, όπως το ΠΑΣΟΚ, με πικρή πείρα κόστους – πώς, δηλαδή, θα αντέξουν τις αντιδράσεις; Ιδού λοιπόν. Μια ανεξάρτητη αρχή για την Παιδεία και εφαρμογή της συνταγματικά κατοχυρωμένης αυτοτέλειας των Πανεπιστημίων. Αυτό βέβαια προϋποθέτει ότι ο κ. Σπηλιωτόπουλος και οι διάδοχοί του θα έχουν μικρότερο μερίδιο στην πίττα και οι αποφάσεις δεν θα πρέπει να σαπίζουν στα συρτάρια τους, συχνά δεν θα χρειάζεται καν να συμφωνούν οι ίδιοι. Δεν θα ταλαιπωρούνται από την ευθύνη για την έκδοση ενός σχολικού βιβλίου, αλλά δεν θα μπορούν να κάνουν και ψηφοθηρία αποσύροντάς το.
--